Miniaturka: "Prawdziwa panna młoda"

Bierzemy pod uwagę drugie zakończenie, jednak ignorujemy wszystko, co działo się 2 lata po zamordowaniu Voldemorta. Można uznać, że jest to jeszcze inna wersja zakończenia opowiadania.

Wyścigi były wspólną pasją Harry’ego i Nicole, chociaż to raczej chłopak zawsze się w to angażował, a ona jedynie obserwowała i kibicowała. Miała swój samochód, ale brała udział w starciach bardzo rzadko. Tym razem jednak rozeszli się w dwie części placu, przyjeżdżając dwoma samochodami. To był dla przyjaciół jasny sygnał: kłótnia.

— O co poszło? — zapytała prosto z mostu Gejsza, gdy wreszcie Kobra do nich podszedł.

— Zignoruj, okay?

— Okay — odpowiedziała niepewnie, widząc, że nie chce o tym gadać.

Prawda była taka, że w pracy miał duży zawrót głowy, dlatego często musiał brać nadgodziny. Dodatkowo Snajper ciągał go na akcje, więc miał dla Nicole mniej czasu. Przez to doszło do dość ostrej awantury, w której posypały się różne wulgaryzmy, oskarżenia i wyrzuty. Później zeszli na inne tematy, w ogóle nie związane z pracą i brakiem wolnego. Ich wściekłość sięgnęła zenitu i gdyby ktoś ich słuchał, zapewne modliłby się o to, żeby się nie pozabijali. W efekcie końcowym Kobra spał na kanapie w salonie, gdy dziewczyna cisnęła w niego poduszką.

Gniewne spojrzenia jego i Nicole spotkały się. Dziewczyna odwróciła dumnie głowę, zarzucając włosami. Wróciła do rozmowy z jakimiś dziewczynami. Yom gwizdnął.

W następnej chwili byli świadkami zazdrości stulecia.

Kobra odwrócił ponownie głowę, by rozejrzeć się za kimś znajomym. Wszyscy widzieli, jak zamiera, krew odpływa z jego twarzy, a następnie ogarnia go furia. Jakiś facet podszedł do Nicole i objął ją od tyłu. Dziewczyna przez moment nie reagowała.

— Tak mnie nie udobruchasz, dupku! — warknęła donośnie i odwróciła się w jego ramionach.

Zamarła z zaskoczenia, rozszerzając oczy.

— Hej, kotku — wyszczerzył się mężczyzna.

Nicole starała się go odepchnąć, ale ten nie dawał jej spokoju.

— Jak ci dam, ku*wa, hej, kotku! — warknął Kobra, nie wiadomo kiedy znajdując się przy nich.

Szarpnął zaskoczonego faceta za fraki, by zabrał ręce od Nicole i uderzył go w nos z taką siłą, że mężczyzna runął na maskę auta.

— O ku*wa, ale akcja — wysapał Sydney, biegnąc w stronę bójki. Stanął między Kobrą a znokautowanym mężczyzną, widząc morderczy wzrok bruneta. — Stary, spokojnie — dodał do Ostrego, kładąc dłoń na jego klatce piersiowej, by lekko go odepchnąć.

— To weź tego cwela sprzed moich oczu! — warknął.

— Czy ciebie popieprzyło?! — krzyknęła Nicole.

Rozzłoszczony chłopak odwrócił się do niej.

— Między kochanków to ja już się nie wtrącam — wycofał się Sydney.

Kobra i Nicole kompletnie nie zwrócili uwagi na to, że ściganci obserwują ich ze zdumieniem lub rozbawieniem.

— Od razu musisz wszystkich nokautować?! — wkurzyła się dziewczyna.

— Widocznie muszę, bo te cioty chyba są ślepe i na zbyt dużo sobie pozwalają!

— Sama bym sobie poradziła!

— Jasne, jak zwykle! — warknął.

—Od kilku lat radzę sobie z tobą, debilu, więc byłoby dziwne, gdybym nie poradziła sobie z innymi dupkami!

— Oho, powrót do ich pierwszych spotkań — stwierdził pod nosem Alan.

— I vice versa! Nie wiem, gdzie rodzą się takie zołzy!

— Pewnie tam, gdzie tacy idioci jak ty!

— Rany, oni zapomnieli, że tu jest pełno ludzi — zaniepokoiła się Gejsza. — Może się wtrąćmy?

— Jeśli chcesz popełnić samobójstwo to idź — parsknął Dexter. — Na nas nie licz.

— Ummm…

— To takie dziwne, że reaguję, jak jakiś pieprzony kutas się do ciebie dobiera?!

— Mam nogi i ręce! Nie jestem dzieckiem! Chyba że myślałeś, że mi się spodobał?! — wkurzyła się.

— Zaraz tak mu ryj obiję, że nawet dzi*ka mu odmówi!

— Ty zazdrosny kretynie!

— Odezwała się ta, która wyrwała garść włosów jakiejś dziewczynie bez powodu!

— Bo cię suka obmacywała!

Ludzie zaczęli chichotać. Zeus nie potrafił się powstrzymać i parsknął śmiechem.

— Mam nogi i ręce! — przedrzeźnił ją.

— Prędzej byś się rzucił w przepaść, niż byś ją odepchnął, a słowa nie działały! — warknęła rozeźlona. — Więc co miałam zrobić?! — ryknęła.

— Może ktoś im powie, że są o siebie cholernie zazdrośni i dlatego tak reagują? — zaśmiał się Sydney.

— Próbuj — zachichotała Milka.

— Okay — mruknął. — Może… — zaczął do pary.

— ZAMKNIJ SIĘ! — ryknęli oboje.

Uniósł ręce w obronnym geście z przerażeniem na twarzy. Niektórzy zaśmiali się.

— Skoro nawet nie pozwalasz mi się obronić przed jakąś ciotą, to po cholerę ze mną jesteś?! — wściekła się Nicole.

— Bo cię, ku*wa, kocham!

Otworzyła usta, żeby rzucić kolejnym tekstem, ale zaraz je zamknęła zaskoczona. Niektórzy wydali z siebie znaczące uuu. Rozległy się gwizdy.

— Zamknąć mordy — warknął Kobra, lecz wyglądał na lekko zakłopotanego, zerkając w ich stronę.

Nicole mimowolnie uniosła kąciki ust, gdy uświadomiła sobie, że wykrzyczał to wyznanie w obecności tłumu ludzi.

— Hmm… Na to nie mam argumentu — stwierdziła, wykręcając złączone dłonie. Kobra parsknął. — I jak tu się dalej kłócić…

— Myślę, że na tym awantura powinna się zakończyć — wyszczerzył się Sydney.

Harry i Nicole spojrzeli na niego, jakby dopiero uświadomili sobie, że ktoś tutaj jest poza nimi dwoma. Rozejrzeli się po ludziach, którzy obserwowali ich z wesołością na twarzach.

— Nie macie na co patrzeć? — spytała niepewnie dziewczyna.

— Tak się darliście, że przyciągaliście uwagę — stwierdziła Pussy, co spotkało się ze śmiechami.

— Noo… To już koniec przedstawienia. Można się rozejść — zaproponował Harry.

Rozbawieni ścigani zaczęli między sobą rozmawiać i po chwili wszystko wróciło do normalnego stanu.

— Masz zamiar dalej spać na kanapie czy wrócisz do łóżka? — spytała niepewnie Nicole.

Kobra zerknął na nią.

— A nie znokautujesz mnie poduszką?

Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

— No już, zgoda, kociaki — wyszczerzyła się Gejsza, wieszając się na ich ramionach. — Daliście popis swoich możliwości. — Oboje spojrzeli na nią z rozpaczą, na co zachichotała. — Ale zakończenie wyszło ci słodkie. — Dała Kobrze całusa w policzek.

— Warto było wywołać awanturę, żeby usłyszeć to w takich okolicznościach — stwierdziła Nicole z lekkim uśmieszkiem.

Zachichotała, gdy Kobra naciągnął jej na głowę i twarz kaptur. Poleciała do przodu i ze śmiechem wpadła na niego, mocno go obejmując.

Konflikt został zażegnany.

Tego dnia Harry był zdenerwowany jak nigdy wcześniej. Starał się to ukryć, ale jego najbliżsi z łatwością go rozszyfrowali. Rzucił jedynie, że ma małe problemy w pracy. Na wyścigi jechał autem tak, jakby pierwszy raz siedział za kierownicą.

— Chyba nie takie małe — stwierdził Żyleta. — Zatrzymaj się. Ja poprowadzę, a ty dzisiaj lepiej się nie ścigaj.

Kiedy Kobra wsiadł na tylne siedzenie, Gejsza spojrzała na niego pytająco. Pokręcił jedynie głową. Wciągnął głębiej powietrze, żeby opanować stres. Nikt z nich nie miał pojęcia, co zaplanował.

Żyleta zatrzymał się wśród wielu innych sportowych aut. Wysiedli, dołączając do pozostałej części ekipy i elity. Pojawił się również Syriusz z Naomi, Remus z Tonks oraz Szefunio. Kobra niemal w ogóle się nie odzywał, nie zagadywał spotkanych znajomych, nawet nie ciągnęło go do wyścigu.

— Co jest, Młody? — zapytał Szefunio, widząc jego zdenerwowanie.

— Później się dowiesz — odpowiedział nieswoim głosem.

Nicole objęła go i spojrzała na niego przeszywająco. Krótką skórzaną kurtkę z ćwiekami, którą dostała od niego, narzuciła na białą bokserkę. Skórzana spódniczka pokazywała jej może niezbyt długie, ale piękne nogi, a buty za kostkę udowadniały, że nie jest wielką fanką szpilek.

— Mów, co się stało w tej pracy.

— Później ci powiem — mruknął, wzmacniając uścisk.

Dwoili się i troili, żeby wydobyć z niego informacje, ale ich zbywał. Podszedł do nich wyszczerzony Sydney, zarzucił ramię na ramiona Kobry i wyciągnął go z tłumu przyjaciół, pytając:

— Jak tam samopoczucie?

— Nie pytaj — odparł.

Sydney roześmiał się.

— Ostatni raz widziałem cię tak scykanego przed twoim pierwszym wyścigiem. — Harry uśmiechnął się słabo w odpowiedzi. — Walnij sobie jednego na odwagę.

— Lepiej nie, bo pomyśli, że jestem pijany. I tak jej to przejdzie przez myśl, ale chociaż nie będzie miała podstaw.

Sydney wybuchnął śmiechem.

— Chłopaki tylko czekają na sygnał. Trochę poćwiczyli i powinno wyjść bez problemu. Daj tylko cynk i zaczynamy.

— Jak trochę bardziej się ściemni to dam ci znać.

Sydney skinął głową. Rozeszli się, ale mężczyzna jeszcze zawołał:

— Kto by pomyślał!

Kobra zaśmiał się krótko. Przyjaciele spojrzeli na niego pytająco, ale nie zareagował.

Słońce całkowicie już zaszło, a na niebie pojawiły się gwiazdy. Z wyścigu wrócili ściganci, więc Kobra poczekał, aż tłum trochę się uspokoi. Odszukał wzrokiem Sydneya i gdy ich spojrzenia się spotkały, skinął czarnoskóremu głową. Sydney wyszczerzył się i sięgnął po telefon.

— Co wy kombinujecie? —zapytała cichaczem Missy, ale Harry uśmiechnął się tylko w odpowiedzi.

Po chwili rozmowy Sydney skinął Kobrze głową, więc ten zwrócił się do Nicole:

— Chodź na moment. Coś ci muszę pokazać.

Zainteresowana dziewczyna wymieniła spojrzenie z Pansy i ruszyła za swoim chłopakiem. Wsiedli do jego nissana, kiedy Sydney powiedział przez megafon:

— Ludzie, wyłączcie na moment muzykę w autach, okay?

— Co ty wymyśliłeś?— spytała Nicole z widoczną ciekawością, gdy Kobra ruszył w stronę pustej przestrzeni na krzyżówce, gdzie się zatrzymał i zgasił silnik.

— Wysiądź — powiedział cicho, samemu również to robiąc.

Umilkły wszystkie odtwarzacze w autach ścigantów stojących zaledwie kilkadziesiąt metrów dalej. Harry podszedł do Nicole, gdy w jednym z aut włączono piosenkę.

— … I just wanna love you. I just wanna hold you close. What you’re doing here is murder. When you whip your body slow…*

— Nasza piosenka — zauważyła Nicole, słysząc zbliżający się ryk samochodów i patrząc na Kobrę z coraz większą niewiedzą.

Z czterech stron krzyżówki wyłoniły się auta pędzące z wielką szybkością. Zbliżały się coraz bardziej.

— Kobra, oni jadą wprost na nas — zaniepokoiła się.

— Wiem — uśmiechnął się. — Wskakuj na dach auta. Pomogę ci.

— Nie wiem, czy mam się bać — stwierdziła, lecz skorzystała z jego pomocy we wspinaniu się na dach nissana.

Cztery samochody dotarły do krzyżówki, gdy Nicole stała już na dachu. Nagle auta wykonały jednocześnie jeden manewr i zaczęły driftować wokół nich w niemal idealnym okręgu. Nicole krzyknęła zachwycona ze śmiechem na ustach. Kobra obserwował ją z uczuciem. Uszczęśliwiona twarz dziewczyny przyciągała jego spojrzenie. Błyszczące oczy obserwowały pokaz i sama kręciła się wokół własnej osi. Przypomniał sobie, jak wyglądała jeszcze kilka lat temu w szkole. Była jednocześnie taka sama, ale inna. Samochody i częste wypady na koncerty zawróciły jej w głowie. Kłęby dymu wzbijały się coraz wyżej spod kół aut.

— Boże, Kobra, to jest… genialne! — zaśmiała się. — Skąd przyszedł ci do głowy ten pomysł?

— Stwierdziłem, że takie tło przypadnie ci do gustu — powiedział z mocniej bijącym sercem.

—Tło? — spytała ze zmarszczonymi brwiami, obserwując, jak wchodzi na maskę nissana.

Wyciągnął coś z kieszeni. Nie dołączył do niej, lecz klęknął na masce auta, pokazując jej pierścionek.

— Wyjdziesz za mnie?

Otworzyła usta, lecz od razu zasłoniła je dłońmi, z szokiem wypisanym na twarzy.

— Mój Boże, on jej się oświadcza! — wykrzyczała Gejsza, przyglądając się sytuacji z daleka.

Spojrzała na Żyletę, który był równie zaskoczony jak ona. Przyjaciele mieli podobne miny. Syriusz rozdziawił usta, a Szefunio uśmiechał się od ucha do ucha. Ściganci patrzyli na to ze zdumieniem. Jedynie Sydney szeroko się szczerzył.

— Powiedz tylko, że nie jesteś pijany — wydukała Nicole.

— Nie jestem — uśmiechnął się.

Roześmiała się szczerze.

— Tak. Wyjdę za ciebie.

Włożył pierścionek zaręczynowy na jej palec, zerwał się do pionu, wszedł na dach i porwał ją w ramiona. Śmiała się głośno i radośnie wśród dymu i pisków aut. Wreszcie samochody zatrzymały się, a dym powoli opadł.

— Nicole, nie słyszeliśmy odpowiedzi! — krzyknął przez megafon z rozbawieniem Sydney.

Dziewczyna zaśmiała się i odkrzyknęła:

— Tak!

Rozległy się brawa i owacje. Gejsza wybuchnęła płaczem.

— Też tak chcę — jęknęła.

— No to wam Kobra podniósł poprzeczkę — stwierdziła poważnie Viki.

Męska część towarzystwa zaczęła wymieniać między sobą spojrzenia. Harry i Nicole wsiedli do nissana i wrócili do tłumu. Gejsza rzuciła się na nich z głośnym płaczem, gdy tylko wysiedli. Kiedy Nicole wydostała się z jej sideł, podeszła do Sydneya i zabrała mu megafon pod zaciekawionym spojrzeniem swojego narzeczonego.

— Teraz do wszystkich dziewczyn, które ostrzą pazury na mojego przyszłego męża: nie ograniczę się już do wydrapania oczu, ale od razu zabiję.

Harry zaczął się śmiać jak opętany. Nicole oddała megafon rozweselonemu Sydneyowi i wskoczyła na Kobrę z radością na twarzy. Objęła go za szyję, więc otoczył ramieniem jej uda i w takiej pozycji przedostali się do przyjaciół, gdzie zostali wycałowani, wyściskali i wyklepani.

— Teraz wiadomo, czemu wyglądałeś tak, jakbyś miał zawał — stwierdził ze śmiechem Syriusz. — To było w pełni zrozumiałe.

— Po takich zaręczynach ślub musi być z petardą — zauważyła Pansy.

— Będzie jakieś Vegas czy Hollywood.

— Wszystko jedno — oznajmiła Nicole. — Byle nie taki ślub, jaki planują nam moje ciotki, od kiedy dowiedziały się, że mam chłopaka.

— Niech sobie to wybiją z głowy — mruknął Kobra.

— Chcą mnie wcisnąć w suknię ślubną i welon mojej babci. Chyba je kompletnie popieprzyło.

Wszyscy roześmiali się na jej słowa.

Okazało się, że wymyślenie jakiegoś szalonego ślubu nie było wcale takie proste. Padały różne propozycje, ale albo były zbyt zwyczajne, albo nierealne. Wiedzieli jedno: miały być tylko najbliższe im osoby, czyli ekipa, elita, Syriusz z Naomi, Remus z Tonks, Szefunio oraz matka Nicole. Dodatkowo postanowili zaprosić ciotkę i wujka dziewczyny wraz z Emily.

— Kobra, pieprzyć to — oznajmiła wreszcie Nicole, gdy odrzucili kolejny pomysł. — Pieprzyć Hollywood, pieprzyć Vegas, pieprzyć wszystko. Chcę szybką ceremonię i wesele w klubie.

Harry wybuchnął śmiechem.

— Serio?

— Serio.

— Jutro?

— Co jutro?

— Ślub. Jutro?

— Zdążymy wszystko załatwić?

— Wątpisz? — zaśmiał się.

— Okay — zachichotała. — Może tak: ceremonia, obiad i deser w domu dla rodziny i wtedy do klubu, okay? Jakby na to nie patrzeć, moja mama, wujek z ciotką i Emily nie pójdą do klubu, a chciałabym się z nimi spotkać na weselu.

— Bez problemu. Powiem Szefuniowi i całej zgrai. Ty zajmij się rodziną. — Skinęła głową. — Załatwię kogoś, kto udzieli nam ślubu. Tylko mam jedno wymaganie.

— Jakie? — zaciekawiła się.

Spojrzał jej w oczy.

— Chciałbym zobaczyć cię w sukni ślubnej. Cały czas mam to w głowie, od kiedy zacząłem myśleć o oświadczynach. Takiej prawdziwej sukni, białej, koronkowej, z tym wielkim kloszem na dole. Chociaż na ceremonii.

Podeszła do niego z uśmiechem i usiadła mu okrakiem na kolanach.

— Okay — szepnęła i dała mu buziaka w usta. — Ale ty ubrany jak elegancik. A pozostali ubrani jak na normalny ślub, żebyśmy nie czuli się jak debile.

Zaśmiał się i skinął głową.

— A co z podróżą poślubną?

— Załatw sobie tydzień urlopu. Pojedziemy gdzieś nad morze. Dzień spędzimy na plaży, a resztę w łóżku.

— Okay.

— Wezmę do pomocy dziewczyny przy wyborze sukni, bo mi tego nigdy nie wybaczą, więc ja je powiadomię.

Dali sobie mocnego całusa i deportowali w różne miejsca.

Gdy Gejsza, Milka, Missy, Pansy i Viki zebrały się w jednym pomieszczeniu i dowiedziały się o ślubie, niemal wpadły w panikę, lecz Nicole prędko je uspokoiła.

— Zebrałam was wszystkie, bo potrzebuję pomocy. Wiecie, że nie jestem typem romantyczki i raczej preferuję luźne ubrania.

— Szczególnie gustujesz w koszulach i koszulkach Kobry — wyszczerzyła się Alison.

— Dokładnie — zaśmiała się. — Kobra powiedział, że chciałby mnie zobaczyć w prawdziwej sukni ślubnej, jak w tych filmach romantycznych.

— Nawet on nie potrafi oszczędzić sobie widoku swojej ukochanej jako prawdziwej panny młodej — uradowała się Gejsza.

— Pomożecie mi znaleźć coś takiego, żeby kompletnie go zatkało?

— Masz to jak w banku.

Harry pozostawił ich dom w rękach dziewczyn, które miały pomóc Nicole przygotować się do ceremonii, która miała się odbyć przed domem. Kobra zabrał wszystkie potrzebne rzeczy i wylądował u Żylety. Dobre pół godziny starali się zawiązać krawaty z pomocą instrukcji w Internecie, ale wyszły im niezidentyfikowane sploty. Wreszcie Harry zadzwonił o pomoc do Syriusza, który również się nie popisał. Uratował ich Szefunio.

— Nie wiem, co wam odpieprzyło, że zażyczyliście sobie eleganckie ciuchy — stęknął Żyleta. — Co jak co, ale po was się tego nie spodziewałem.

— Nie chcieliśmy sami czuć się jak debile — przyznał.

— Świetnie.

Nadszedł czas ślubu, dlatego wszyscy przedostali się przed dom Harry’ego. Chłopaka korciło, żeby zajrzeć do sypialni, ale się powstrzymał. Gejsza wybiegła im na powitanie z radością na twarzy. Chwyciła Kobrę za ramiona i obróciła go wokół własnej osi, żeby obejrzeć jego strój. Skinęła głową z zadowoleniem. Wziął pod uwagę żądanie Nicole i ubrał się elegancko. Na białą koszulę narzucił marynarkę, pod szyją zawiązał ciemny krawat, na nogi nałożył czarne jeansy, a na stopy czarne trampki, gdyż nie znosił eleganckich butów. Wszystko komponowało się idealnie. Gejsza ubrała zwiewną sukienkę, która odejmowała jej lat. Kiedy wyszli do ogrodu, szepnęła do niego:

— Wygląda jak anioł.

Zerknął na nią z uśmiechem. Przybiegła do niego Emily, by się przywitać. Nie była już czteroletnim dzieckiem, ale nadal lubiła z nim przebywać.

— Gdzie Zeus? — zapytał Kobra, nie widząc swojego świadka. — Jeszcze go nie ma?

— Yyy…

— Poje*ało go? — wkurzył się i sięgnął po telefon. — Gdzie jesteś, matole? — zapytał bez przywitania. — Jak na trzynastą?! Zaczyna się o dwunastej! Jak to?! Na mój ślub się spóźnisz?! Jesteś moim świadkiem, debilu!

Wszyscy dookoła zachichotali. Kobra rozłączył się z niedowierzaniem na twarzy.

— Idiota pomylił godziny!

— Cały Zeus — roześmiał się Blaise.

Scott pojawił się w ciągu trzech minut.

— Sorry! Sorry! — krzyknął przerażony z butami w dłoniach i marynarką pod pachą. — Dobrze, że matka była w domu to mi pomogła.

Prędko usiadł na wolnym krześle i zaczął ubierać buty pod morderczym spojrzeniem Kobry. Harry poczuł, że coś go kłuje w ramię. Zobaczył Gejszę ze wsuwką.

— Wypuszczam powietrze, zanim wybuchniesz — wyszczerzyła się.

Pokręcił głową, lecz lekko się uśmiechnął. Rozejrzał się po ogrodzie. Wszystko było bardzo proste, bo z Nicole nie wyobrażali sobie setek słodkich dekoracji. Miejsce dla pastora, do którego prowadził czerwony dywan i dwa rzędy krzeseł po jego dwóch stronach w zupełności wystarczyły. Wystrój ogrodu był  wystarczający na taką okazję. Zeus doprowadził się do porządku, więc razem z Kobrą podszedł do starszego pastora. Po chwili dołączyła do nich Pansy. W tle leciała rockowa ballada. Chwilę później z domu wyszła Nicole, a Kobra miał wrażenie, że jego szczęka znalazła się na ziemi.

W ostatnich dniach często wyobrażał sobie Nicole w sukni ślubnej, ale to przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Śnieżnobiała suknia została wykonana w całości z koronek. Talię dziewczyny opinał gorset, a dół był tak szeroki, że zapewne musiałby zrobić kilka kroków, żeby obejść ją dookoła. Suknia sięgała do samej ziemi. Na nagie ramiona opadały fale włosów. Twarz dziewczyny pokrywał delikatny makijaż, a w dłoni trzymała mały bukiet białych kwiatów.

Zeus gwizdnął, a później ze śmiechem podniósł brodę Kobrze, który ledwo się powstrzymał przed ponownym opuszczeniem jej. Czuł, że coś ściska go w gardle. Gdy z szerokim uśmiechem Nicole ruszyła w jego stronę, zrozumiał, że wzruszenie odebrało mu mowę. Z trudem przełknął ślinę. Nie spuszczał z niej wzroku, dopóki nie stanęła obok niego.

— Nie mogę dużo mówić, bo ledwo oddycham przez gorset — wyznała szeptem.

Zeus chrząknął, żeby się nie zaśmiać. Kobra, który jeszcze nie doszedł do siebie, nie zareagował. Pastor zaczął swoją standardową formułkę. Harry i Nicole zerknęli na siebie, gdy trochę za bardzo się rozkręcił.

— Możemy już przejść do tak? — zaproponowała cicho dziewczyna. — Wie pan, ta sukienka jest strasznie ciasna i ledwo dycham.

Harry nie wytrzymał i parsknął głośnym śmiechem, Scott odwrócił się w drugą stronę, żeby się opanować, a Pansy zakryła usta, kryjąc chichot.

— Nawet na ślubie nie mogą się powstrzymać — zaśmiała się cicho Viki.

Pastor ze zdumieniem kiwnął głową. Kobra i Nicole całkowicie się uspokoili, gdy doszło do złożenia przysięgi. Padło magiczne tak z obu par ust.

— Możesz pocałować pannę młodą.

— Przez tę kieckę będzie ciężko — stwierdził Harry.

Nicole zaśmiała się, odrzuciła na bok kwiaty, odgarnęła suknię do tyłu i wskoczyła na niego. Kobra pocałował ją, obejmując w pasie i demonstracyjnie wygiął ją do tyłu, nie odrywając od niej ust.

— Wariaci — roześmiała się szczerze Missy wśród śmiechu gości.

Życzenia dostali tak różnorodne, że nie mogli wszystkich zapamiętać. Kiedy wszyscy ruszyli do domu na poczęstunek, mówiąc jeden przed drugiego, Nicole zatrzymała Pansy.

— Daj powietrza. — Rozbawiona Pansy poluzowała gorset. — Chociaż będę mogła oddychać. Jedzenie mogę sobie podarować.

— Zawsze możesz się przebrać — stwierdził Harry z uniesioną brwią.

— Nie — odparła twardo. — Postanowiłam wytrzymać całą imprezę w sukni.

— Dasz radę w tych wysokich butach? — zapytała Pansy.

Nicole uśmiechnęła się do niej ze skruchą.

— Nie wytrzymałam po pięciu minutach. — Podniosła suknię, ukazując białe trampki.

— Gejsza, ona ubrała trampki! — zawyła Pansy na cały dom.

Rozległy się śmiechy.

— Nie chciałam połamać sobie nóg w drodze do ołtarza — obroniła się.

Gdy wszyscy zajęli się jedzeniem i rozmowami, Kobra szepnął Nicole do ucha:

— Przeszłaś moje najśmielsze oczekiwania.

— Podoba ci się?

— Tak bardzo, że chętnie poluzowałbym ci gorset.

Zachichotała.

— Później się tym zajmiemy.

Ujął ją za dłoń, na której pojawiła się obrączka. Uśmiechnęła się, gdy zahaczył o nią palcem.

— Nicole Potter — szepnął, a ona uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

— Już nie będziesz się na mnie wydzierał: Young!

Zaśmiał się.

Gdy nadszedł wieczór, większość postanowiła zrealizować plan pary młodej, by wybrać się do klubu na imprezę. Mieli trochę problemów z włożeniem sukni Nicole do samochodu, ale wreszcie się udało. Ekipa postanowiła zrobić młodej parze wielkie wejście. Rozgarniali ludzi na boki, robiąc im przejście przez korytarz. Kobra i Nicole trzymali się mocno za dłonie, gdy na sali niemal wszyscy na nich patrzyli.

— Tak się składa, że dzisiaj w klubie mamy również wesele — oznajmił DJ. — Drogie panie, Kobra jest już zajęty na amen.

Co chwilę ktoś podchodził im gratulować, jednak życzenia większości dziewczyn nie były szczere. W intencje Pussy nie mogli wątpić, gdy mocno ich wyściskała. Później zajęli swój stolik. Nicole miała niemałe problemy z przemieszczeniem się w sukni, lecz nie miała zamiaru jej zdjąć. Zeus i Żyleta pobiegli po szampana, by wznieść toast za młodą parę. Później zaczęli szaleć.

— Widziałem minę Kobry, gdy zobaczył Nicole — powiedział Żyleta do Gejszy, gdy Potterowie przejęli parkiet.

— Myślałam, że się rozpłacze — uśmiechnęła się.

— Taa — westchnął. — Teraz rozumiem, czemu nawet on nie odpuścił sobie tego widoku. To wszystko było po nim widać.

Gejsza spojrzała na niego ze zdumieniem, gdy zobaczyła jego zamyśloną minę.

Impreza trwała w najlepsze. Śnieżnobiała suknia Nicole na dole była już brudna, ale w ogóle się tym nie przejęła. Stan upojenia alkoholowego przewyższał wszystkie normy, lecz Potterowie trochę się wstrzymali. Nawet Remus nie omieszkał się upić. Gdy wszyscy mieli już sporo w czubach, Kobra i Nicole wymknęli się z klubu i deportowali do pustego domu. Kobra przeniósł rozbawioną dziewczynę przez próg sypialni. Nie protestowała, gdy położył ją na łóżku i ściągnął z jej nóg trampki. Roześmiała się głośno, gdy schował się pod jej suknią, powoli całując nogi. Z uśmiechem przyznała, że w trakcie tygodniowej wizyty nad morzem  będzie się dużo działo.

Nim ktokolwiek się zorientował, minęły cztery miesiące od ślubu Harry’ego i Nicole. Nadeszły święta. Z tego też względu postanowili zorganizować je u siebie w domu, gdzie mieli się spotkać wszyscy ich najbliżsi. Każdy podrzucał pod choinkę wszystkie prezenty, dlatego była ich tam cała sterta. Postanowili wszystko rozpakować po posiłku. Nicole cała promieniała. Wreszcie oddelegowała Yoma, żeby rozdawał paczki. Co chwilę słychać było śmiechy lub odgłosy zachwytu. Wszędzie walały się papiery, kokardy i wstążki, ale nikt się tym nie przejmował. Yom podał Harry’emu duże, choć bardzo lekkie pudło. Wziął się za rozpakowywanie. W środku znalazł kolejne pudło. Później jeszcze kolejne. Kiedy dotarł do o połowę mniejszego kartonu niż na początku, stęknął z rozpaczy.

— To nie jest śmieszne — oznajmił, gdy niektórzy zerkali na niego znad swoich paczek ze śmiechem.

Wreszcie wyciągnął niewielki prostokątny kartonik, z którego wyciągnął pudełko, które skojarzyło mu się z opakowaniem do bransoletki. Czuł na sobie spojrzenie Nicole, gdy je otwierał. W środku był test ciążowy. Pozytywny. Patrzył na to w oszołomieniu.

— Dokopałeś się? — zaśmiał się Łapa.

Harry nie odpowiedział, przenosząc wzrok na Nicole, która szeroko się uśmiechała.

— O mój Boże — wydukał i ze łzami w oczach porwał ją w ramiona.

— Co dostał?! — krzyknął od razu zaciekawiony Zeus.

Mika podniosła pudełko i otworzyła usta.

— Pozytywny test ciążowy.

Gejsza zawyła radośnie.

— Będzie Kobra Junior!

Nicole zaśmiała się. Zaczął się jeszcze większy rozgardiasz.

— Kobra ojcem. Nadchodzi apokalipsa. Spie*dalam do schronu — stwierdził Żyleta, co spotkało się ze śmiechami.

Gejsza uwiesiła się na parze jako pierwsza.

— Mogę być chrzestną? Mogę? Mogę? Proszę. Mogę?

— Zepsujesz mi dziecko. Spadaj — odparł Harry.

— Wiedziałam,  że się zgodzicie! — pisnęła radośnie, więc nie mogli jej odmówić.

Kobra wpadł w fazę ojcowskiego fanatyzmu. Namiętnie czytał artykuły o ciąży i wychowaniu dziecka, kupował ubranka, chociaż nawet nie znał płci dziecka, i zabawki nawet dla czterolatka, planował wystrój pokoju i co chwilę chciał wysyłać Nicole do ginekologa, dla pewności, że wszystko jest w porządku. Na początku ją to śmieszyło, później irytowało, a jeszcze później stwierdziła, że postradał rozum. Gejsza i Żyleta, mianowani chrzestnymi, mieli niezły ubaw, gdy pewnego razu Kobra wpadł do domu, gdy odwiedzili Nicole, z krzykiem:

— Patrz, co kupiłem!

— Plecak do szkoły dla dziecka? — wywróciła oczami.

— Nie, jeszcze nie, ale planuję.

Pokazał jej koszulkę z logo ich ulubionego zespołu dla co najmniej sześciolatka. Nicole usadziła go na kanapie.

— Kompletnie ci odpieprzyło — oznajmiła, co spotkało się z wielkim ubawem Żylety. — Połowa rzeczy, które kupiłeś dla dziecka, przyda mu się dopiero za kilka lat!

— Ale to wszystko jest takie fajne…

Gejsza zachichotała.

— Przestań kupować, bo na czas ciąży zamknę cię w piwnicy.

— A kto będzie ci przynosił lody o trzeciej nad ranem?

Zawahała się.

— Po prostu przestań. — Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale szybko mu je zatkała. — Przestań.

— Psujzabawa — mruknął naburmuszony.

— Za kilka lat te rzeczy będą już niemodne.

— Dobra, przekonałaś mnie.

Pisnęła, gdy przyszpilił ją do kanapy i pocałował w brzuch. Później zerwał się do pionu.

— Gdzie idziesz?

— Nie mamy jeszcze wózka.

— Agh!

Cisnęła w niego ciastkiem, ale umknął na bok z rozbawieniem.

— Żartowałem. Syriusz ma sprawę.

Odprowadziła go wzrokiem, kręcąc głową.

— Daj mu się nacieszyć. Niewielu ojców tak reaguje — zaśmiała się Gejsza.

— To już nie jest radość tylko choroba umysłowa.

Żyleta rozpłakał się ze śmiechu.

Nicole nie mogła jednak narzekać na brak zainteresowania i opiekę. Niemal non stop była w centrum uwagi Harry’ego. Przejmował się najmniejszym bólem głowy żony. Wiedziała, że się o nią troszczy, ale czasami strasznie ją to męczyło. Cieszyła się, że nie odbiło mu tak, żeby zrezygnować z sypiania z nią, ale na to nie mogła narzekać. Dostrzegła, jak bardzo się cieszy z tego dziecka, gdy poszli na badanie USG. Kiedy zobaczyli swojego syna na monitorze i usłyszeli bicie jego serca, Kobra był bliski płaczu.

Gdy brzuch był już dość mocno widoczny, nadeszła faza pod tytułem Nie poradzę sobie. Nicole znalazła przygnębionego chłopaka w salonie, a gdy spytała, co się stało, odparł z przejęciem:

— A jak sobie nie poradzę?

Westchnęła.

— To będzie najbardziej rozpieszczone dziecko w Anglii.

Uśmiechnął się słabo.

— Mówię poważnie.

— Wiem. Damy sobie radę i przestań w to wątpić. Wolałam, jak co chwilę przychodziłeś z nowymi rzeczami dla dziecka.

Zaśmiał się szczerze i wciągnął ją na kolana, głaszcząc po brzuchu.

W związku z ciążą Nicole uczestnictwo w imprezach było znacznie ograniczone, dlatego wszyscy razem rzadziej się spotykali. Z tego względu organizowano wypady do domu Potterów. Tym razem otworzył im naburmuszony chłopak.

— Co masz taką minę?

— Właśnie zostałem objechany od góry do dołu.

— Za co?

— Za to, że jest w ciąży. Sorry, ja się ewakuuję.

— Przy nas będziesz bezpieczny — zaśmiała się Pansy, powstrzymując go przed wyjściem.

— Nie sądzę.

Został jednak w domu. Nicole zastali w kuchni, gdzie ze złością ubijała kremówkę. Krótko się przywitała, nie przerywając czynności. Po chwili wyłączyła mikser i otworzyła zamrażarkę. Nagle zatrzasnęła ją i odwróciła się gwałtownie.

— Nie ma lodów!

— Przecież są.

— Nie ma orzechowych! — zawyła ze łzami w oczach. — Jak mogłeś ich nie kupić? — Harry otworzył usta, żeby się obronić, ale nie dopuściła go do głosu. — Jasne! Bo po co pamiętać o potrzebach dziecka?! On chce orzechowe, a ty masz to gdzieś! Jak już mam być gruba, to chociaż chcę jeść to, na co mam ochotę!

— A…

— Nie przerywaj mi! W ogóle o mnie nie pamiętasz! I przez ciebie będę jak wieloryb! — rozpłakała się i zamknęła z hukiem w sypialni, zostawiając Kobrę z otwartymi w szoku ustami.

Zeus wybuchnął nieopanowanym śmiechem.

— Radzę ci się zamknąć — poradził mu Kobra.

— Zeus, jesteś taką samą świnią jak on! — ryknęła Nicole.

— Przepraszam! — odkrzyknął, ledwo tłumiąc śmiech.

— Wal się ze swoimi przeprosinami!

— Milusio — szepnął rozbawiony Blaise.

— Bardzo — odparł cicho Harry. — No przecież pójdę po te cholerne lody, skoro masz na nie ochotę! — krzyknął w stronę drzwi do sypialni.

Wyszła z pomieszczenia jeszcze bardziej wściekła.

— Nie mam na nie ochoty! On ma! — ryknęła, wskazując na swój brzuch i ponownie zatrzasnęła drzwi.

Dostrzegli, jak żyłka na skroni Harry’ego pulsuje, ale powstrzymał swój wybuch. Wyszedł bez słowa, wiedząc, że goście czują się jak u siebie w domu. Nicole doprowadziła się do użytku i przyszła zrobić im coś do picia. Wszyscy bali się odezwać. Kobra wrócił po kilku minutach wyraźnie zirytowany. Wyciągnął jej cały stos pudełek z lodami.

— Pasuje?

Podminowany zamknął się w swoim gabinecie, gdzie tworzył czasami muzykę. Nicole zagryzła wargę.

— Przegięłam? — spytała ze skruchą.

— Stanowczo — odpowiedziała niepewnie Viki.

Zerknęła na stos pudełek.

— Loda? — zaproponowała.

Zeus parsknął. Podała im wszystkie kartoniki lodów poza czekoladowymi i orzechowymi. Ze skruszoną miną poszła do gabinetu Kobry z pudełkiem jego ulubionych lodów. Na uszach miał słuchawki i wpatrywał się w monitor, choć widziała, że jest zdenerwowany. Popukała go w ramię, więc ściągnął słuchawki i odwrócił się do niej.

— Przepraszam — szepnęła i wyciągnęła w jego stronę pudełko z lodami czekoladowymi. — Czasami nie mogę się opanować.

— Zauważyłem.

Zagryzła wargę ze skruchą na twarzy. Odebrał od niej pudełko lodów, a później pocałował w odstający brzuch.

— Co ty robisz ze swoją matką? — szepnął.

Nicole zachichotała. Nagle oboje zamarli. Kobra podwinął jej bluzkę i wyraźnie dostrzegł odcisk małej stópki.

— Jeszcze ojca chcesz kopać?

Nicole wybuchnęła śmiechem i przyłożyła dłoń do brzucha. Westchnęła. Po chwili wróciła do przyjaciół z radością na twarzy. Ostry postanowił dokończyć to, co zaczął i dopiero wtedy poszedł za nią.

Ósmy miesiąc ciąży nadszedł wyjątkowo szybko. Brzuch Nicole był tak duży, że zaczęła mieć trudności z chodzeniem. Nawet wstawianie okazało się być dość skomplikowaną czynnością. Kobra psychicznie nastawił się na ostatni miesiąc ciąży, ale ich syn postanowił zrobić im niespodziankę.

Drzemał, bo Nicole czytała książkę i nie mógł spokojnie zasnąć, kiedy dziewczyna zaczęła go wołać. Uniósł się lekko z zaspanymi oczami.

— Hmm?

— Chyba rodzę.

— To za wcześnie! — rozbudził się.

— Wiem — odpowiedziała, szybko oddychając. — Ale… Auu!

Harry zerwał się do pionu. Prędko wciągnął na nogi spodnie, a na tors koszulkę, zarządzając wyjazd do szpitala. Pomógł Nicole wstać, wsunął jej na stopy buty i powoli ruszyli do samochodu. Po chwili pędził ulicami do szpitala. Starał się nie denerwować, chociaż widział, że Nicole odczuwa coraz mocniejsze skurcze.

— Będziesz ze mną? — poprosiła cicho.

Ścisnął ją za rękę, kiwając głową. Dotarli do szpitala. Kobra zaparkował pod drzwiami i zaprowadził ją do budynku. Prędko podszedł do recepcji. Lekarz oznajmił, że istotnie są to bóle porodowe i natychmiast zabrano ją na porodówkę. Kobra miał zostać na korytarzu.

— Nie! — zawyła Nicole. — Ma być ze mną! Niech widzi, co mi zrobił!

Lekarz i pielęgniarka wyglądali na rozbawionych, ale zostali przekonani. Harry ubrał fartuch i czepek. Gdy już był na sali porodowej, nie było tak wesoło. Po dobrych dwóch godzinach potu, krzyku i łez Nicole, dziecko zaczęło wychodzić na świat, a Harry’emu pociemniało przed oczami. Gdyby pielęgniarka nie podsunęła mu krzesła, pewnie usiadłby tyłkiem na podłogę.

— Chyba jaja sobie robisz — jęknęła Nicole, gdy poczuła, że jego uścisk na jej dłoni słabnie.

— Jest okay — odparł słabo po chwili. — Ogarniam.

Ktoś zaśmiał się krótko. Rozległ się płacz dziecka. Nicole jęknęła z ulgą. Pielęgniarka umyła noworodka, owinęła go w kocyk i podała Nicole. Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko, patrząc na swojego syna. Kobra wbijał w nich wzrok ze ściśniętym gardłem, ale kiedy dziecko zostało przekazane w jego ramiona, nie potrafił powstrzymać łez wzruszenia. Nicole zaśmiała się uszczęśliwiona. Kobra pocałował ją w czubek głowy, gdy pielęgniarka zajęła się dzieckiem.

Chwilę później chwycił za telefon.

Gejsza rozmawiała wesoło z ekipą i elitą, czekając na wyścig. Trochę żałowała, że nie było Kobry i Nicole, ale musiała zacząć się przyzwyczajać, że teraz nie będą uczestniczyć w każdej imprezie. Mieli zostać rodzicami, a to był obowiązek, którego nie mogli zaniedbać.

Stwierdziła, że Ostry czyta w jej myślach, gdy zobaczyła, że do niej dzwoni.

— Cześć, Kobra. Będziesz na wyścigach?

— Nie — odparł lekko drżącym głosem. — Przed chwilą zostałem ojcem.

— O rany, serio?!

— Serio — zaśmiał się. — Sporo przed terminem, ale wszystko jest w porządku.

— To super — roześmiała się pod zaciekawionymi spojrzeniami przyjaciół. — Gdzie jesteście?

Kobra powiedział jej adres szpitala i się rozłączył. Gejsza spojrzała na przyjaciół z uśmiechem.

— Kobra i Nicole właśnie zostali rodzicami.

— Cooo?! Ku*wa, a ja jeszcze nie znalazłem schronu! — odparł Żyleta.

Roześmiali się. Powsiadali do aut i ruszyli do szpitala. Po chwili byli już na miejscu. Znaleźli Harry’ego na jednym z korytarzy, gdzie oswajał się z myślami. Gejsza wskoczyła na niego z radością.

— Cicho, bo Piguły was usłyszą i wyrzucą — odparł, gdy składali mu gratulacje.

— Gdzie Nicole?

— Śpi za drzwiami.

— Pokaż go — pisnęła Milka.

Poprowadził ich przez korytarz, mówiąc:

— Chłopaki, nigdy się nie gódźcie, gdy kobieta zażąda, żebyście byli obecni przy porodzie.

— Tak źle? — zaśmiał się Jery.

— Dużo widziałem, ale przy tym to w pewnym momencie musiałem usiąść, bo mi pociemniało przed oczami. — Roześmiali się szczerze. Stanęli przed przeszkloną ścianą, a Kobra wskazał im odpowiednie dziecko. — Wstępnie wszystko jest okay, ale urodził się miesiąc za szybko, więc bardziej go kontrolują i zostanie dłużej — powiedział, gdy Gejsza przykleiła nos do szyby.

— Będę cię rozpieszczać, dzieciaczku — rzekła do swojego chrześniaka. — Już wybraliście imię?

— Zostaliśmy przy Jaredzie.

Widok Harry’ego z dzieckiem w ramionach był dla wszystkich dość szokującą chwilą, mimo kilkumiesięcznej wiedzy, że w końcu to się stanie. Missy i Milka aż musiały wymienić między sobą spojrzenia, jakby niedowierzały. Słodki obrazek został zepsuty słowami chłopaka:

— Nikita, chyba się zsikał.

Zeus parsknął śmiechem. Słowa Kobry zostały potwierdzone, gdy Jared wybuchnął płaczem. Harry zrobił bezradną minę, co zostało przyjęte chichotami.

— To zmień mu pieluchę — wyszczerzył się Yom.

— Jakbym umiał. Wiesz, jakie to skomplikowane?

— Bardzo. — Nicole weszła do środka, wywracając oczami. — Chodź to cię nauczę.

— To się nie dzieje naprawdę — nie dowierzał Żyleta, gdy para zniknęła w pokoju dziecka, gdzie Nicole udzielała Harry’emu lekcji zmieniania pieluchy.

— Może i nie dzieje się naprawdę, ale pasuje mu ta rola — zachichotała Gejsza.

Gdy zadzwonił dzwonek do drzwi, Blaise poszedł otworzyć. Za drzwiami stali Lupinowie i Blackowie, którzy weszli do środka z prezentami dla noworodka.

— Gdzie rodzice? — zapytała Naomi, słysząc płacz dziecka.

— Kobra zmienia pieluchę pod okiem Nicole — odpowiedział Żyleta, na co Syriusz parsknął śmiechem.

— I jak? — zapytała z rozbawieniem Alison, gdy Nicole wróciła do salonu.

— Naczytał się tyle pism o opiece nad dzieckiem, że łapie dość szybko — wyszczerzyła się. — Ale trzeba mu przyznać, że uspakajanie Jareda zabiera mu o wiele mniej czasu niż mnie. Słyszycie? — dodała, gdy płacz dziecka zaczął cichnąć.

Naomi i Tonks przekazały jej prezenty dla dziecka. Nicole stwierdziła, że Harry tyle wszystkiego nakupował, że już nie mają gdzie tego wszystkiego chować. Płacz umilkł po kilku minutach. W tym czasie Gejsza zajrzała do pokoju, w którym Kobra uspokajał Jareda.

— Mogę potrzymać? — szepnęła, podchodząc bliżej i zaglądając do swojego chrześniaka.

Harry zerknął na nią i przekazał jej dziecko, pomagając odpowiednio je ułożyć. Zerknęła na chłopaka i zapytała z uśmiechem:

— Szczęśliwy?

— Cholernie, chociaż pewnie da nam nieźle popalić — odparł szczerze, unosząc lekko kąciki ust.

— Dacie radę. Nie ma innej opcji — oznajmiła pewnie, ponownie patrząc na Jareda. — Zaniosę go Żylecie, co? — wyszczerzyła się, a Harry ze śmiechem pokiwał głową. Oboje wyszli, kierując się do salonu. — Hej, Żyleta, chrześniak chce zobaczyć chrzestnego — oznajmiła, a na twarzy chłopaka pojawiło się szczere przerażenie, gdy zrobiła taki gest, jakby chciała mu przekazać noworodka.

Yom i Zeus niemal wyli ze śmiechu, kiedy Gejsza wywarła na chłopaku taką presję, że w końcu zgodził się potrzymać Jareda. Był sztywny jak kij i przestraszony jakby zobaczył Voldemorta, jednak po chwili trochę się wyluzował. Dla większości był to pierwszy kontakt z małym dzieckiem, jednak Łapa czuł się jak ryba w wodzie, wspominając, jak to Harry był taki mały, że mógł nim podrzucać. Wszyscy szczerze się śmiali, gdy opowiadał, co Kobra wyprawiał jako roczne dziecko, a Remus dodał trochę od siebie. Jared wniósł do ich grupy nową energię.

* Hurts – Slow  

______________________________

Po raz kolejny dziękuję Annie za zbetowanie miniaturki :)

Ogólnie leżała w takim stanie od kilkunastu tygodni, ponieważ chciałam jeszcze napisać kilka wątków. Niestety, pomysły na ciekawe zdarzenia się nie pojawiły, dlatego oddaję Wam ją w takim stanie. Może kiedyś mnie natchnie i napiszę, jak Kobra i Nicole radzili sobie w roli rodziców ;)

Aktualnie nie planuję kolejnej miniaturki, ponieważ skupiłam się na poprawianiu swojego pierwszego opowiadania, a to też nie jest takie hop-siup, bo ilość błędów przekracza wszelkie normy (na szczęście z rozdziału na rozdział jest coraz lepiej, ale tak czy inaczej xD).

Pozdrowienia dla wszystkich, którzy jeszcze tutaj wchodzą, a chyba sporo osób jeszcze to robi, bo czasami mam nawet 600 wejść dziennie, co mnie bardzo cieszy :)