Prequel: część 7

Zaraz po kłótni z Gejszą, a właściwie jej monologu, Kobra poszedł do pozostałej części ekipy. Wiedział, że ich także ranił swoim zachowaniem.

— Celowo ją na mnie nasłaliście, żeby się wyżyła, czy było to z jej strony zupełnie spontaniczne? — zapytał na wstępie.

Wymienili między sobą zdumione spojrzenia. Mówiła, że z nim porozmawia, a nie, że będzie się wydzierać. Mieli nadzieję, że nie przesadziła w słowach.

— Yyy… Spontan — odparł Yom niepewnie.

— Ostro?

— Gardła nie oszczędzała — stwierdził.

— Mówić jeszcze mogę, więc nie próbuj mnie prowokować. — Winowajczyni weszła do środka.

Po jej oczach widzieli, że nie tylko krzyczała, ale też płakała.

— Nie powinienem się od was odgradzać. To był błąd z mojej strony, ale wtedy o tym nie myślałem — powiedział cicho Harry. — Spróbuję doprowadzić się do ładu, ale… sam chyba nie dam rady — wyznał.

— Wiesz, że cię z tym nie zostawimy — odrzekł Żyleta.

— Zawsze możesz na nas liczyć — dodała Missy.

— Rodzina to rodzina. Nasza nie tylko dobrze wychodzi na zdjęciach — dorzucił Szatan.

— Dzięki — powiedział cicho Kobra.

— Do usług — rzekła Milka i ścisnęła go mocno.

Szefunio uśmiechnął się delikatnie. Tylko oni mogli pomóc mu wydostać się z dołka.

Dopiero teraz, gdy zaczął trzeźwo myśleć, zrozumiał, ile błędów popełnił przez ten krótki czas. Gdy był w klubie, wszyscy mu o tym przypominali. Kolesie, z którymi czasami ćpał, cały czas pytali, czy chce do nich dołączyć. Co chwilę jakaś dziewczyna wspominała spędzoną z nim noc, choć nawet ich nie kojarzył. Nie wiedział też, która blefuje, a która mówi prawdę, bo z takimi również się spotykał. Narobił sobie niepotrzebnych wrogów. Dostrzegał niechętne spojrzenia pobitych przez niego osób, chociaż nie znał powodów bójek.

— Nie sądziłem, że można zrobić tyle głupot w tak krótkim czasie — przyznał przed ekipą, gdy jakaś blondynka oznajmiła, że na jego prośbę zrobiła sobie tatuaż z okiem kobry, żeby miała po nim pamiątkę.

Przybladł, kiedy następna oznajmiła, że jest z nim w ciąży. Gejsza utrzymała trzeźwy umysł i zapytała:

— Tak? To kiedy ze sobą spaliście?

— Jak to kiedy? W poniedziałek — oburzyła się.

— Tak? A to ciekawe, że po kilku dniach już wiesz, że jesteś w ciąży. Możesz sobie darować te gierki.

Kobra uderzył głową w stół, gdy speszona odeszła.

— Ku*wa. Nawet nie umiem określić, z którą spałem — jęknął. — Co trzecia blefuje.

— Jeszcze nie jest tak źle — powiedział niepewnie Szatan.

— Nie jest źle? Człowieku, mogłem przelecieć w tym czasie połowę klubu, a i tak tego nie pamiętam. — Yom i Missy wymienili między sobą spojrzenia. — Też jesteś ze mną w ciąży? — zapytał kolejną dziewczynę, która podeszła do stolika.

— Eee… — wyjąkała i uciekła.

— Mamy cię — stwierdził Ostry. — Jedna mniej. Co za ulga. — Ekipa zachichotała. — Boże! — Nagle poderwał głowę z przerażeniem. — Nie chcę się dowiedzieć, że spałem z facetem!

Gejsza wybuchnęła śmiechem.

— Przynajmniej ci nie oznajmi, że jest w ciąży — zauważyła.

Harry spojrzał na nią ze skrzywieniem, a reszta zaśmiała się.

Nigdy nie czuł wsparcia ekipy tak, jak teraz. Byli przy nim, kiedy tylko tego potrzebował i nie musiał o to prosić. Szczególnie z Żyletą się do siebie zbliżyli. To zawsze on po niego przyjeżdżał, gdy uciekał przez okno z domu. W samochodzie włączał wtedy głośną muzykę, którą obaj lubili i rozmawiali na każdy temat, jak nigdy wcześniej. Ekipa zorganizowała nawet specjalną noc z muzyką rockową, żeby zabawił się w swoich ulubionych rytmach. Żyleta udostępnił wszystkie płyty z ich ulubionymi zespołami.

— Jesteście nienormalni — stwierdził Kobra, gdy zobaczył broszurę powiadamiającą o nocy rockowej.

Wyszczerzyli się w odpowiedzi. Jeszcze intensywniej brał udział we wszelkich pojedynkach samochodowych i akcjach. Sydney bardzo się ucieszył, kiedy zauważył go na wyścigach zdolnego do ścigania, co ostatnio było niemożliwe, bo zwykle przychodził pod wpływem alkoholu bądź narkotyków i organizator nie pozwalał mu na udział w walkach, aby nie tworzyć dodatkowego zagrożenia.

Żyleta dostrzegł, jak chłopak ciężko przeżywał ostatnie wydarzenia po obejrzeniu wielu jego wspomnień, ponieważ Kobra poprosił go, aby nauczył go oklumencji, która była jedną z przyczyn śmierci Syriusza. Czuł się pewniej, kiedy uczyła go zaufana osoba, a nie znienawidzony nauczyciel. Efekty pojawiły się o wiele szybciej, niż się spodziewali.

Snajper złapał go przed klubem, gdy flirtował z jakąś blondynką. Kiedy tylko Kobra poznał auta, zareagował natychmiastowo.

— Sprowadź ekipę, szybko.

Przy drzwiach dziewczyna zdążyła zauważyć, jak celują w niego pistoletami, a później z przerażeniem pobiegła do klubu. Liczył na cud, że wyjdzie z tej potyczki bez obrażeń. W ogóle nie wyciągnął swojej broni, bo wiedział, że nic mu to nie da, a jedynie zaszkodzi. Okrążyli go, żeby czegoś nie wykombinował. On sam stał z papierosem w ustach, oparty o barierkę, patrząc na nich wzrokiem znowu wy? Snajper stał naprzeciwko niego z nic nie wyrażającą mimiką twarzy, a obok niego wysoki brunet z ciemnymi oczami. Na moment ich spojrzenia spotkały się, lecz Kobra musiał skupić się na jego szefie.

— Nie muszę ponawiać pytania — stwierdził Snajper.

— Nie muszę ponawiać odpowiedzi — odparł spokojnie.

Rzucił niedopałek na ziemię i go zdeptał.

— Nie odpuścisz?

— Skąd wiesz, że jeszcze to mam? — odpowiedział Harry.

— Nie jesteś głupi. Gdybyś je sprzedał, już dawno by cię tu nie było, Kobra. Nadal je masz, bo chcesz tu siedzieć, a nie wyjeżdżać za granicę.

— To już wiesz, na czym mi zależy.

— Wiesz, że mnie to nie obchodzi.

— A powinno, bo nadal mam twoje dobre pół miliona w kokainie.

Snajper zmrużył oczy.

— Chcesz przede mną uciekać do usranej śmierci?

— W takim tempie to niedługo, nie sądzisz?

Mężczyzna uśmiechnął się ironicznie.

— Napadanie przed moim klubem to nie jest dobry pomysł, Snajper — rozległ się głos Szefunia.

Pojawiła się ekipa wraz z ochroną, gotowi do ataku.

— Szefunio, przecież my tylko rozmawiamy — stwierdził.

— Normalnie nigdy tak miło nam się nie gadało — odparł Kobra. — Zero broni, zero ochrony, zero zagrożenia i mówienie do siebie ludzkim głosem. Milusio, naprawdę.

— Litości. Powinienem cię już kilkanaście razy zabić — syknął Snajper.

— Ale tego nie zrobisz, bo masz powody — mruknął.

Brakowało tylko pojawienia się radiowozu policyjnego…

— Jakiś problem, panowie?

Młody policjant chyba nie myślał, że pakuje się w bagno, dopóki nie zauważył broni w dłoni niemal każdej osoby.

— Nie, panie władzo. Tylko sobie rozmawiamy jak starzy przyjaciele — odpowiedział Ostry z nutką ironii.

Radiowóz odjechał dość szybko.

— Czego ty chcesz, gówniarzu? — zapytał Snajper z rozdrażnieniem.

— Dobrze wiesz czego. Tylko czy to jest do zrealizowania?

Zapadła cisza. Snajper i Kobra patrzyli na siebie bez mrugnięcia okiem. Żaden nie chciał ustąpić, a każdemu zależało na czymś innym. Szef mafii wiedział, że Ostry jest uparty i nie tak łatwo go do czegoś przekonać. Gdyby go zaatakował, zapewne szedłby w zaparte, a wtedy szansa na zdobycie jego własności zmniejszyłaby się jeszcze bardziej. Chłopak nie był głupi i wszystko dokładnie sobie obmyślił po tym, jak go okradł, ratując tym samym swoją skórę.

— Dobrze wiesz, że nie oddam ci towaru bez innego zabezpieczenia — rzekł Harry. — A to, czy go odzyskasz, zależy wyłącznie od ciebie.

Snajper pogładził się po bródce.

— Skąd ty wytrzasnąłeś tego cwaniaka, co? — zwrócił się do Szefunia, który uniósł kącik ust.

— Sam się przypałętał.

Mężczyzna kiwnął głową na swoich ludzi.

— Jeszcze się spotkamy, Kobra.

— Nie wątpię.

Odjechali pod spojrzeniami ekipy.

— Wiesz, że możesz go w końcu wkurzyć — rzekł Szefunio.

— To wtedy będę się martwił — odpowiedział. — Na razie niech trochę pomyśli, skoro chce odzyskać towar.

— Ty naprawdę jesteś cwany — stwierdził z rozbawieniem Yom. — Dokładnie wszystko przemyślałeś w dzień tej akcji.

Harry uśmiechnął się lekko, zapalając drugiego papierosa.

— I co ty robisz w Gryffindorze? — powiedziała Missy ze śmiechem. — W Slytherinie cię czapka nie chciała? — zachichotała.

— Chciała — odparł z rozbawieniem, a Missy, Milka i Żyleta zrobili niedorzeczne miny.

Blondynka, z którą spędzał czas przed atakiem, pojawiła się w drzwiach, a po chwili oparła się o barierkę obok niego, tak jak wcześniej. Zerknęli na siebie. Była zafascynowana, a jej oczy błyszczały.

— Casanova — usłyszał rozweselony głos Żylety, gdy wraz z ekipą wracał do klubu.

Kobra uniósł kącik ust. Przecież on nic takiego nie robił! Przynajmniej taka była oficjalna wersja.

Widzieli, że stan Harry’ego znacznie się poprawia. Coraz częściej dostrzegali uśmiech na jego twarzy i błyszczące oczy. Nie pił na umór, chociaż czasami jeszcze mu się to zdarzało, kiedy ktoś mu przypominał o sytuacji, w której znalazł się jakiś czas temu. Gejsza zauważyła też, że chłopak tęskni. Widziała, jak czasami wpatruje się w zdjęcie Syriusza. Wyznał jej, że chciałby zobaczyć, jak to jest żyć inaczej, bez obawy, że mały błąd będzie kosztował go bardzo wiele. Domyśliła się, że chodzi mu o Dursleya. Coraz częściej słyszeli, że Kobra chce oderwać się od dotychczasowego życia. Nie wiedzieli, co ma na myśli, dopóki nie powiedział:

— Po urodzinach… już tam nie wrócę. Nie chcę już ukrywać, że was znam. I nie chcę więcej udawać.

Szefunio spojrzał na niego troskliwie.

— Dobra decyzja — stwierdził cicho. — Tak będzie lepiej.

— Tylko nie wiadomo, jak to się skończy — odpowiedział pod nosem.

— Ważne, że w końcu uwolnisz się od tego wszystkiego — odparła Milka. — Z Missy już o tym rozmawiałyśmy. W szkole też nie mamy zamiaru więcej się ukrywać i udawać.

— Nie można tego ciągnąć w nieskończoność — dodała hakerka. — Tylko się z tym męczymy. Właściwie niepotrzebnie. Co z tego wyjdzie? To się okaże.

Dyskusje z Żyletą często dużo mu uświadamiały. Szatyn potrafił rozmawiać na poważne tematy i zawsze był gotowy, żeby komuś doradzić. Kiedy chłopak szukał w internecie legalnej pracy, żeby nie musiał obawiać się, że ktoś zacznie wokół niego węszyć, poruszyli temat przyszłości.

— Kim chciałbym być? — Kobra powtórzył pytanie po Żylecie. — Wiesz… Nie mam pojęcia. Jeszcze niedawno myślałem o aurorze, ale teraz już mnie to nie kręci.

— Chcesz pracę mugolską czy wśród czarodziei?

— Obojętnie. Byle mnie nie nudziła.

— A nie myślałeś o łączeniu pracy z przyjemnością? Yom to czubek samochodowy. Grzebanie pod maską to jego mania. Wszyscy wiedzą, że będzie się tym zajmował, bo to kocha. Ty masz hopla na punkcie wyścigów. Może coś w tym kierunku? Na przykład kierowca rajdowy.

— Tylko to wiąże się z ciągłymi wyjazdami. Przy moim trybie życia to chyba szybko skończyłaby się moja kariera.

— Racja — zaśmiał się Żyleta. — To może muzyka?

— Co masz na myśli?

— Znasz się na tym. Może chciałbyś poprowadzić jakiś zespół do kariery albo stworzyć coś swojego. Widzę cię na stanowisku menadżera albo producenta.

Kobra patrzył na niego ze zmarszczonymi brwiami.

— To by było dobre — stwierdził pod nosem. — Ale czy do zrealizowania?

Żyleta uśmiechnął się lekko.

— Jeśli czegoś naprawdę chcesz, wszystko jest do zrealizowania, Kobra.

Miał kolejny cel do zdobycia w swoim życiu.

Postanowienie, że po urodzinach na stałe ucieka z domu, podnosiło go na duchu, kiedy wracał na Privet Drive. Nie miał zamiaru zwrócić najmniejszej uwagi na to, co powiedzą ludzie. Chciał wreszcie pokazać, jaki jest naprawdę, na kim mu zależy, co lubi, a czego nienawidzi. Za dużo bólu przysporzyło mu życie, żeby znosił to bez protestów. Miał zamiar walczyć o swoje szczęście, ułożyć sobie życie po swojemu, nie uzależniać się od decyzji innych osób względem niego. To było jego życie, on o nim decydował i nikt nie miał prawa nim kierować. Nie mógł patrzeć tylko na to, żeby inni byli zadowoleni. Musiał myśleć także o sobie, co Szefunio powtarzał mu coraz częściej. Dopiero po tym, co przeszedł, zaczął doceniać to, co posiadał i ludzi, którzy zawsze byli przy nim.

Pojechał w miejsce, gdzie niecałe dwa lata temu skakał na bungee. Miejsce, gdzie poczuł się całkowicie wolny. Wysiadł z auta, pozostawiając włączoną muzykę.

— … It's not like you to say sorry. I was waiting on a different story. This time I'm mistaken. For handing you a heart worth breakin'…*

Wiedział, że to nie będzie proste, ale postanowił dużo zmienić w swoim życiu. Chciał być sobą. Skreślić to, co sprawiało mu ból. Trzymać blisko tych, którzy zasłużyli na szacunek. Robić, co tylko mu się podoba. Spełniać swoje marzenia. Być wolnym człowiekiem.

Jego usta wygięły się w uśmiechu. Miał świadomość, że jeszcze nie raz zaboli go wspomnienie o Szakalu i Doris, że będzie tęsknił za Syriuszem, że Voldemort mu o sobie przypomni, że Dumbledore uprzykrzy mu życie. Ale teraz nie miało to znaczenia. Zaboli. Później przestanie. Będzie żyć dalej, bo każdy ma prawo do chwili załamania.

Z piskiem opon podjechał pod klub. Wysiadł. Zastał tam Gejszę.

— O, Kobr… — Dał jej mocnego całusa i poszedł dalej, zostawiając ją zaskoczoną. — Hej, co to było? — zaśmiała się, biegnąc za nim. — Co robisz? — zapytała, kiedy zaczął przerzucać swoje rzeczy w poszukiwaniu czegoś.

— Zmieniam swoje życie.

Zmarszczyła brwi. Wyciągnął zegarek – prezent od Doris. Otworzył okno i rozejrzał się za żebrakiem, który ostatnio często się tu kręcił.

— Gienek! — Facet spojrzał w jego stronę. — Łap! — Rzucił mu zegarek, który ten złapał. — Sprzedaj u jubilera i kup sobie piwo!

— Dzięki!

Gejsza zaśmiała się lekko.

— Od czegoś trzeba zacząć — stwierdził Ostry.

— Racja — uśmiechnęła się.

Wyrzucił pamiątki po Szakalu i Doris. Wszystkie rzeczy, które miał w klubie, przewrócił do góry nogami. Gejsza obserwowała go, opierając się o drzwi.

— Impreza o dwudziestej — powiedział na odchodnym.

Kierował się do auta, gdy pojawiła się ekipa, z którymi się przywitał i oznajmił, że później jest impreza. Wycofał i ruszył przed siebie, zostawiając kurz.

— A temu co się stało? — zdziwił się Yom.

Gejsza uśmiechnęła się.

— Zmienia swoje życie.

Balanga okazała się być przełomowym momentem. Kobra szalał, a ekipa dostrzegła, że nie zależy mu na tym, żeby się napić, co ostatnio było normą, ale na dobrej zabawie. I, co najważniejsze, to z nimi spędził tę imprezę. Nie tylko jego wzrok przesunął się za przechodzącą obok pięknością. Czarnowłosa dziewczyna, która zamiast pokazać jak najwięcej ciała, jak to robiła większa część płci żeńskiej w tym klubie, chowała je pod zwykłymi jeansami w kolorze smoły oraz bluzką na ramiączkach. Z twarzy była ideałem, a oczy przyciągały jak magnes. Jednocześnie wyglądała na skromną i zagubioną.

— Au — jęknął, gdy Gejsza przywaliła mu z łokcia w żebro. — Co? — stęknął.

Ekipa patrzyła na niego ze śmiechem.

— Bo ci oczy wypadną — zarechotał Szatan.

Prychnął. Mimowolnie zerknął na brunetkę jeszcze raz.

— Kobra!

— No co? — zirytował się, patrząc na śmiejącą się Gejszę.

— Bo poczuje się osaczona.

— Nie bredź.

Po prostu nie mógł na nią nie patrzeć. Coś błysnęło mu w oczach, kiedy jakiś facet klepnął ją w tyłek. Odwróciła się i z wściekłością dała mu pięścią w twarz.

— Hu, hu, hu — zaśmiał się Yom. — Stary, ostra laska.

Kobra spojrzał na niego z uniesioną brwią, podtrzymując dłonią brodę.

— Jak dla mnie to każda powinna tak reagować, a nie od razu rzuci się na ciebie i zaciągnie do pokoju — odparł.

— I kto to mówi — stwierdził ze śmiechem Szatan.

— Co innego zabawa, a co innego poważniejsze związki — wtrącił Żyleta. — Chyba nikt nie chciałby wiązać się na stałe z jakąś dzi*ką, no nie?

— Jasna sprawa.

— Wiecie co? Pierwszy raz słyszę z waszych ust takie słowa — odparła Missy z uśmiechem.

— Mężczyzna co innego myśli, a co innego robi i mówi. Mówcie, co chcecie, ale większość facetów jak wpatrzy się w jakąś dziewczynę, to inne często go nie obchodzą — dodał Szefunio.

Wszystkim od razu do głowy wpadł Kobra, jeszcze tak niedawno zapatrzony w Doris, jednak nikt nie wypowiedział swoich myśli na głos. Chłopak przez chwilę patrzył w jeden punkt, najwyraźniej także sobie to uświadamiając. Szybko wyrzucił to z głowy. Miał zapomnieć i tego się trzymał. Ponownie spojrzał na czarnowłosą. Siedziała sama przy barze i odganiała natrętów, popijając drinka. Gejsza dostrzegła jego wzrok. Musiała go bardzo zainteresować, skoro tak ją obserwował.

— Próbuj, może się uda — rzekła do niego cicho.

— Chyba raczej nie — mruknął.

Zmarszczyła brwi. Nie wierzył w siebie? I to w sprawach kobiecych?

— Każda na ciebie leci. Czemu ona miałaby cię odepchnąć?

— To jest ten problem, Gejsza — odparł pod nosem.

— Dlaczego? — zdziwiła się.

— Każda, która zaczyna się lepić po jednym zdaniu, jest z góry skreślona. Zabawa zabawą, na to można sobie pozwolić, ale na tym akurat najmniej mi zależy.

Westchnęła. Teraz zrozumiała.

— Więc sprawdź, na czym jej zależy — poradziła. — Nie spróbujesz to się nie dowiesz. Może akurat. No idź. Widzę, jak na nią zerkasz — zaśmiała się. — Nic dziwnego, że wszystkich spławia, skoro od razu się do niej dobierają i są nachlani w trzy dupy.

— Dobra. Raz kozie śmierć. Najwyżej dostanę po mordzie.

Wiedział, że trzeba z nią postępować ostrożniej niż z innymi dziewczynami z klubu. Nie pakowała się pierwszemu lepszemu do łóżka, przynajmniej tak mu się wydawało. Dużo można było wywnioskować nawet z jej skromnego stroju. Chociaż, musiał przyznać, w jej oczach było widać pazur. Stał już niedaleko, gdy kolejny facet zaczął ją napastować.

— Bierz te łapy, pie*dolony pijaku! — warknęła rozwścieczona.

Musiał ją bardzo zirytować.

— Jakiś problem? — zapytał spokojnie Kobra, podchodząc do nich.

— Nie-e — wyseplenił facet. — Tylko rozmawiamy. — Chciał ją objąć, ale go odepchnęła. — Kotek, no chodź.

— Spie*dalaj — odwarknęła.

Jego ręka wylądowała na jej pośladku.

— Bierz te łapy — wycedziła.

Nie reagował, więc zrobił to Harry. Chwycił mężczyznę za kark, a ten automatycznie uniósł ramiona do góry. Szarpnął go w tył, żeby przestał ją dotykać.

— Jak mówi bierz te łapy to je, ku*wa, bierz — syknął i odepchnął go w tłum, gdzie wpadł na kogoś i wylądował na ziemi.

Kobra wywrócił oczami, a czarnowłosa skrzywiła się z niesmakiem. Ostry opadł na krzesło pod wzrokiem dziewczyny.

— Dzięki — rzekła.

— Nie ma sprawy.

— Koniak? — zaproponowała Monica.

— Może być — odparł.

Zaproponował to też brunetce, ale podziękowała, sącząc swojego drinka.

— Nie wiem, co zrobić, żeby się odczepili — skrzywiła się lekko.

— Sprawdzony sposób to znalezienie faceta. Co najmniej połowa natrętów mniej — odrzekł.

— Serio?

— Tak słyszałem.

— Może wypróbuję — zaśmiała się.

Monica odeszła do innych klientów, mrugając do Kobry, który uśmiechnął się delikatnie. Podszedł kolejny pijaczyna.

— Laska, może… — Ostry podniósł na niego wzrok, a ten zdębiał. — S-sorry.

Zwiał. Czarnowłosa uniosła brwi w zdumieniu i zerknęła na Harry’ego, który mruknął pod nosem:

— Żałosne.

I wypił koniak.

— Drugi sposób to ty — stwierdziła z rozbawieniem.

— Co ja? — zdziwił się.

— Odstraszasz ich.

— Serio?

Dobrze o tym wiedział, ale musiał poświęcić się dla dobra sprawy.

— Jak cię zwą? — zapytała.

— Kobra.

— Wszystko jasne — szepnęła.

W tym momencie nie wiedział, czy lepiej by nie było, gdyby nazywał się inaczej. Może gdyby przedstawił się jako Ostry, zareagowałaby w inny sposób?

— A ciebie? — spytał, czując się mniej pewnie.

— Wdowa — odparła po chwili.

— Taka młoda, a już jest wdową?

Uśmiechnęła się z lekkim rozbawieniem.

— Nic nie poradzę — stwierdziła. — Dużo o tobie słyszałam.

— To chyba niedobrze — mruknął.

— Nie jest źle.

— Czyżby?

— Słyszało się to i owo, ale w jednym byli zgodni.

— W czym? — zaniepokoił się.

— Szanujesz kobiety. — Spojrzał na nią, odwracając wzrok od pustej szklanki. spoglądała na niego z zainteresowaniem. — To chyba twoi kumple. Za tobą — wytłumaczyła, widząc jego pytające spojrzenie.

Zerknął tam. Pijani Yom i Szatan szczerzyli się jak debile. Zaklął w myślach i zerknął z powrotem na Wdowę.

— Nie znam ich — powiedział, a ona zaśmiała się.

— Do kumpli się nie przyznajesz?

— Nie do nich.

Długo jeszcze rozmawiali, aż stwierdziła, że musi wracać.

— Może dasz się namówić na wypad do kina?

Uśmiechnęła się lekko.

— Taka propozycja w takim klubie?

— Nie tylko imprezami człowiek żyje.

— Prawda — przyznała mu rację. — Pomyślimy.

Został bez odpowiedzi, bez numeru jej telefonu, bez jakiegokolwiek kontaktu. Została mu nadzieja, że jeszcze się tutaj pojawi.

— I jak? — zapytała Gejsza, gdy wrócił do stolika ekipy.

— Wiesz… nie wiem… Nie potrafię jej rozszyfrować.

Dziewczyna uśmiechnęła się lekko. Wiedziała, że właśnie przez to chłopak sobie nie odpuści i będzie chciał poznać Wdowę jeszcze bardziej.

Nie mógł jej złapać. Nie pojawiała się w klubie, a on coraz bardziej przyzwyczajał się do myśli, że szansa na jej poznanie przepadła. Przyczepiła się do niego jakaś blondynka, która chyba wyobrażała sobie zbyt dużo względem niego, ale nie zwracał na nią większej uwagi.

Siedział na Privet Drive, wycierając krew cieknącą z nosa. Dursley znowu się na nim wyżył. Nie uderzył go w twarz, ale był wymęczony i zdrowie ucierpiało.

— Halo? — odebrał komórkę z nadzieją, że Dursley nie usłyszy, że rozmawia przez telefon.

— Wszystko okay? — spytał z troską Szefunio, słysząc jego chrypę.

— Tak, okay — odparł cicho. — Coś się stało?

— A możesz rozmawiać?

— Wiesz… Nie bardzo. Ale jak ważne, to mów.

— Streszczę się. Mamy nowego i chciałbym, żebyś ty go wytrenował.

— Ja? Wiesz, że nie zawsze mogę pojawić się na czas.

— Wiem, ale jednak.

— Jesteś…? — Zamilkł, gdy usłyszał kroki za drzwiami. — Muszę kończyć. Wpadnę, gdy tylko będę mógł — ściszył trochę głos.

— Okay.

Rozłączył się i schował telefon. Weszła ciotka, która oznajmiła, że ma się wynieść na całą noc. Nie interesowało jej, co ze sobą zrobi.

Dał znać Żylecie, żeby podjechał po niego o wyznaczonej godzinie.

Nie wiedział, że ten wyjazd zmieni jego życie jeszcze bardziej.

____________________________________________

Joaska, w którymś tam rozdziale było opisane, że Draco powiedział Harry’emu, że ojciec Nicole był śmierciożercą i został zamordowany przez Voldemorta, dlatego dziewczyna go nienawidzi.

Tak, to już naprawdę koniec tego bloga, tego opowiadania. Na swoim koncie mam już dwa zakończone opowiadania i nawet nie wiecie, jak się cieszę, że nic mi nie przeszkodziło w ich zakończeniu. Jak już większość dobrze wie, piszę kolejne opowiadanie pt. "Harry Potter i Bitwa Myśli". Link w menu bądź w linkach. Poza tym założyłam bloga z szablonami na blogspot. Możecie go odwiedzić >tutaj<, choć dopiero go ogarniam. 

Co mi zostało? Powiedzieć "do zobaczenia" na Bitwie Myśli z nadzieją, że będziecie go odwiedzać.

Dziękuję, że ze mną byliście do samego końca ;*