Prequel: część 6

Powrót na Privet Drive był koszmarem. Chciał jak najszybciej spotkać się z ekipą. Nigdy nie czuł się tak podłamany. Uciekł z domu, nie zwracając uwagi na konsekwencje. Gejsza miała łzy w oczach, gdy go witała. Yom i Szatan wyglądali na przygnębionych. Żyleta, Missy i Milka byli najbardziej obeznani w sytuacji. Szefunio patrzył na bladą twarz Harry’ego w milczeniu. Doris i Szakala nie było. Na pytanie, gdzie są, nie potrafili mu odpowiedzieć. Nie miał z nimi kontaktu przez dwa dni.

Trzeciego dnia ponownie wybrał się do klubu, choć nie czuł się lepiej. Nadal ich nie było. Gejsza patrzyła na niego pustym wzrokiem.

— Widziałam ich w pokoju — szepnęła do niego.

Poszedł tam. Nie wiedział, dlaczego nie przyszli, żeby się z nim przywitać i dlaczego Gejsza uciekała wzrokiem, kiedy na nią patrzył. Otworzył lekko drzwi, by sprawdzić, czy to odpowiedni pokój. Na dno jego żołądka opadło coś ciężkiego. Szakal i Doris zajęci byli tylko sobą. Pocałunek tak ich pochłonął, że nawet nie dostrzegli otwierających się drzwi. Wyszedł. Był w kompletnym szoku. Nie wiedział, kiedy poszedł do ekipy i oznajmił, że wraca do domu. Na Gejszę w ogóle nie spojrzał, choć ona zerkała na niego ze łzami w oczach. Nie wrócił jednak na Privet Drive, ale został na placu, gdzie przed wstąpieniem do ekipy spędzał noce. Czuł się zraniony jak nigdy wcześniej. Został zdradzony przez dwie najbliższe osoby w jednym momencie. Stracił także Syriusza. Nigdy nie wylał tyle łez, ile tego dnia. Czy mogło stać się jeszcze coś gorszego?

Pojawił się w klubie dopiero dwa dni później. Siedział blady i milczący. Żyleta patrzył na niego z obawą. Wyglądał, jakby nie spał od tygodnia, a pustka w jego oczach była przerażająca.

Gdy pojawiła się Doris z Szakalem, Żyleta spodziewał się innego powitania. Harry zerwał się do pionu. Sądzili, że chce się z nimi przywitać, ale zamiast tego zrobił coś całkiem innego. Z furią w oczach uderzył Szakala pięścią w twarz, nim ten chociażby się odezwał.

— Kobra! — wrzasnęła z przerażeniem Gejsza.

— Ty sku*wysynu! Jak mogłeś mi to zrobić?!

Przez zamroczony umysł nie słyszał krzyków Gejszy, lecz uderzał byłego przyjaciela, choć ten już krwawił.

— Proszę, przestań! Kobra! — płakała blondynka.

— Po tylu latach!

— On go zabije!

— Pier*olony zdrajco! Zabiję cię za to!

— Kobra!

Ktoś chwycił go za ramiona i odciągnął do tyłu, chociaż nadal się wyrywał, nie zwracając uwagi na to, że Szakal leży na ziemi ciężko oddychając z zakrwawioną twarzą.

— Coś ty zrobił?! Oszalałeś?! — pisnęła ze strachem Doris.

Spojrzał na nią morderczo.

— Zamknij się, suko!

Nieświadomie wyrwał się Żylecie i ruszył w jej stronę.

— Nie! Kobra! — wrzasnęła Gejsza, widząc, że chłopak nad sobą nie panuje.

Żyleta ponownie zainterweniował i w ostatniej chwili powstrzymał Ostrego przed zrobieniem czegoś Doris. Szatan pomógł mu go przytrzymać. Ekipa była przerażona sytuacją. Nie wiedzieli, dlaczego Harry tak się zachował i co się stało. Dziewczyna patrzyła na Kobrę wielkimi oczami, a Szakal wypluwał krew z ust, podnosząc się do pionu.

— Czy ty do końca oszalałeś?! — pisnęła Doris.

— Jeszcze masz czelność się odzywać po tym, jak się z nim przespałaś? — syknął wściekle.

Szakal rozszerzył oczy, Doris zamrugała kilka razy, Gejsza ukryła twarz w dłoniach, pozostali zdębiali.

— Co ty bredzisz , Kobra?! — bronił się Szakal.

— Ja bredzę? Nawet, ku*wa, nie zauważyliście, że wchodzę do pokoju, tak byliście zajęci pieprzeniem się! — Szatan, mimo otępienia, mocniej przytrzymał go za ramię, by ponownie się nie wyrwał. — Pewnie jak tylko wyjechałem, z radości rzuciliście się sobie w ramiona, co? — warknął.

Chwila ciszy. Ostry nie wierzył, że jeszcze mają czelność stać przed nim obok siebie z twardymi minami. Jego serce pękło na pół, gdy Doris odpowiedziała:

— Byłeś blisko. Może nie tak od razu. Po świętach wystarczyło.

Nie wierzył, że mógł ją kochać. Mówiła mu prosto w twarz z ironicznym uśmiechem, że zdradzała go od pół roku z jego przyjacielem.

— Zejdźcie nam z oczu — szepnęła Gejsza.

— Nie wtrącaj się — odparła Doris.

— Nie wtrącaj się?! — wybuchła. — Ty dzi*ko!

Yom przytrzymał ją w powietrzu, kiedy zerwała się w jej stronę. Krzyczała wściekle, obrażała ich. Kobra stał z pustką w zielonych oczach. W jednej chwili jego życie całkowicie się zawaliło.

— Jak mogłeś patrzeć mi prosto w oczy, gdy mówiłem ci o swoich problemach? — szepnął chłodno do Szakala. — Mówiłeś, że wszystko będzie dobrze, a na boku robiłeś coś takiego… Liczyła się dla was tylko kasa.

Serce bolało jak nigdy wcześniej, kiedy dostrzegł brak skruchy. Miał wrażenie, że zaraz umrze z psychicznego bólu, lecz wcześniej zabije ich gołymi rękoma za to, co mu zrobili. Przepraszał Doris, gdy się kłócili, kupował jej, co tylko chciała, żeby czuła się doceniana, mówił, że ją kocha, a wszystko po to, żeby w końcu go zdradziła. Wykorzystała go, zależało jej tylko na jego pieniądzach, korzystała z jego miłości. Szakal słuchał go, gdy się żalił, powtarzał, że wszystko się ułoży, pocieszał po śmierci Syriusza. Kierował nim fałsz. Pewnie później śmiali się z jego naiwności.

Szefunio widział ból w jego oczach. Ugodzili go w samo serce, choć chłopak już był w kiepskim stanie psychicznym. Musiał to przerwać, bo wiedział, że Kobra nie wytrzyma i popełni największy błąd swojego życia. Stanął przy nim i położył dłoń na jego ramieniu. Szatan stanął obok mężczyzny z zaciśniętymi pięściami i złością w tęczówkach.

— Wynoście się — rzekł twardo Szefunio do Doris i Szakala. — Więcej się tu nie pokazujcie.

Szakal spojrzał na niego krótko. Nigdy nie widzieli Szefunia tak chłodnego w stosunku do kogoś z ekipy.

— I bardzo dobrze. Nie mamy zamiaru — odparła dumnie Doris.

— Sprowadziłem sukinsyna — mruknął Yom, wwiercając wzrok w Szakala. — Zaraz go zaj*bię.

Ze złością zrobił krok w jego stronę, ale Szefunio uniósł rękę, aby go zatrzymać.

— Wyjdźcie, zanim przestanę ich powstrzymywać — powiedział mężczyzna jeszcze zimniej, czując, jak Harry zaczyna drżeć.

— Kobra… — zaczęła Doris z uśmiechem.

— Wynoś się! — wrzasnęła Gejsza z furią.

Nie mogła pozwolić, żeby jeszcze słowami zraniła Harry’ego.

— Mamy wam pomóc? — warknął Żyleta.

Wreszcie wyszli. Zapadła absolutna cisza. Kobra patrzył z pustką w oczach w miejsce, gdzie widział ich po raz ostatni.

— Muszę wyjść — wykrztusił słabo przez zaciśnięte gardło.

Nie czekał, aż coś powiedzą, lecz wyszedł. Nie wiedział, gdzie ma iść i co ze sobą zrobić. Był kompletnie otępiały i nie docierały do niego wydarzenia sprzed chwili. Zamknął się w jednym z pokoi. Głośna muzyka. Tego potrzebował, gdyż to ona zwykle uspokajała jego emocje.

— … I want to say it now. Cause I don't believe in tomorrow. The storm is raging now. Cause I lost my faith in you…*

Nagle zabolało go mocniej, niż sądził. Syriusz. Doris. Szakal. Stracił trzy ważne dla niego osoby w ciągu kilku dni. Papierosy. Jeden za drugim. Ręce mu się trzęsły, gdy odpalał zapalniczkę. Nie pomagały w takim stopniu jak zwykle. Nic nie pomagało. Lampka wylądowała na ziemi wraz ze stolikiem. Ból psychiczny powalił go na kolana. W oczach pojawiły się zdradzieckie łzy. Siedział na ziemi, patrząc tępo przed siebie.

— … I wish I had an angel. For one moment of love. I wish I had your angel. Your Virgin Mary undone…**

Nie usłyszał otwierających się drzwi. Zorientował się, że ktoś wszedł, dopiero gdy Żyleta usiadł obok niego. Nie odezwał się ani słowem. Po prostu siedział wraz z nim, by chłopak mógł się wygadać, jeśli tylko by chciał.

Kobra był bardzo blady, momentami oczy zasłaniała mu mgła, ale nie przestawał palić papierosów. Spalił tak dużo, że powoli zaczynało mu się kręcić w głowie. Żyleta obserwował go wzrokiem bez emocji. Jego również zabolała zdrada Szakala, ale doskonale wiedział, że Ostry odczuł to o wiele mocniej, bo byli jak bracia. Dodatkowo odeszła jego dziewczyna, którą kochał. Wcześniej jeszcze opuścił go Syriusz, którego traktował jak ojca.

— Powiedz mi tylko dlaczego, bo nie mogę tego pojąć — powiedział wreszcie cicho Harry.

Nie potrafił mu na to odpowiedzieć. Kobra to zrozumiał.

— … I feel it deep within. It´s just beneath the skin. I must confess that I feel like a monster…***

W Ostrym zaszły wielkie zmiany. Niestety, negatywne. Mieli wrażenie, że przychodzi do klubu nie po to, żeby się z nimi spotkać, ale żeby zapomnieć o wszystkim pijąc. I nie tylko. Coraz częściej widzieli go wokół osób z towarzystwa ćpunów. Namówili go na coś mocniejszego niż trawka. Gdyby to widzieli, na pewno by zareagowali, jednak zorientowali się za późno, gdy Szatan przypadkiem na niego wpadł.

— Kobra? Miałeś być w dom…

Zamilkł, gdy dostrzegł, jak wygląda. Rozszerzone źrenice i dezorientacja w oczach. Obok niego kręcił się facet, który zawsze miał na sprzedaż narkotyki. Chłopak chwiał się lekko, gdy stał i uśmiechał się dziwnie. Wujek zaciągnął go do stolika ekipy, choć ten gadał monotonnym głosem, że nie chce iść, bo dobrze się bawi. Po drodze pociągnął za sobą jakąś pierwszą lepszą dziewczynę, która miała we krwi sporo alkoholu i nie chciał jej puścić, szczególnie gdy ta doczepiła się do jego ramienia.

— Szefunio, on jest naćpany — rzekł załamany Szatan.

Ekipa spojrzała na Kobrę, który podtrzymywał chichoczącą dziewczynę, która jednocześnie podtrzymywała jego.

— Nie wiedziałem, że w pomieszczeniu mogą latać samoloty — powiedział, patrząc w sufit, a ruda roześmiała się. — Ale odlot — dodał niewyraźnie.

Zachwiali się.

— Sorki — zachichotała ruda, gdy wpadła na Szatana, który ją przytrzymał.

— Boże, co się z nim dzieje… — wymamrotała Milka, obserwując zachowanie Kobry, który patrzył przed siebie z głupią miną, mówiąc coś o delfinach.

Oparł się o kanapę, twierdząc, że podłoga faluje. Po chwili ruda zachwiała się jeszcze mocniej i stracili równowagę, przelatując przez oparcie na ziemię. Zaczęli się śmiać, próbując się podnieść, co momentami im nie wychodziło. Kiedy wreszcie im się udało, zatoczyli się w tłum. Więcej go nie widzieli.

Obudził się z wielkim bólem głowy i niewiedzą. Był w jednym z pokoi, a obok niego leżała całkowicie naga ruda dziewczyna. On nie był w innym stanie. Patrzył na nią i nie mógł sobie przypomnieć, kiedy tu trafili. Zaklął w myślach. Cicho wstał i ubrał się w ciuchy porozrzucane po całym pokoju. Musiało się tu sporo dziać, bo poduszki leżały na ziemi, tak jak lampka. Spojrzał na nią jeszcze raz. Pewnie też po pobudce nie będzie nic pamiętała. Po cichu wyszedł i zamknął drzwi. Skierował się do sali klubowej, przecierając twarz dłonią. Pobudka po imprezie zawsze była trudna. Przy barze Monica dała mu butelkę z wodą. Położył głowę na blacie.

— Chyba w życiu tak się nie schlałem — mruknął, a ona poczochrała go po włosach.

— Schlałeś, naćpałeś i nie wiemy, co jeszcze — dodała Milka, która nagle się wyłoniła wraz z Żyletą.

— Gdzie byłeś? — zapytał szatyn.

— W pokoju — odparł stłumionym przez blat głosem. — Która godzina?

— Dochodzi jedenasta.

— Ku*wa — szepnął, nie ruszając się.

Jak zwykle był spóźniony, jak zwykle miał oberwać, jak zwykle miał uciec, by zaimprezować, jak zwykle miał obudzić się z kacem w klubie, aby koło się zatoczyło.

Tak było i tym razem.

Na imprezie poznał Zeusa, z którym przypadkiem spotkał się przy barze. Blondyn obserwował go z zaciekawieniem, ale Kobra nie zwracał na to uwagi, bo już miał trochę alkoholu we krwi.

— Tylko mi jutro nie gadaj, że znowu cię łeb boli i nie pamiętasz połowy imprezy — rzekła Monica, gdy znowu zamówił u niej setkę.

— Luzik. Pójdę do Onika — wyszczerzył się i wypił napój, gdy ta pokręciła głową.

Chwilę później podeszły do nich cztery dziewczyny, które zaczęły się do nich kleić. Robiły w ich stronę słodkie oczka. Zeus dostrzegł, jak Harry zachowuje się wobec nich i chociaż czasami traktował je z dystansem i chłodem, one lgnęły do niego gotowe mu się oddać w każdym momencie na środku klubu.

— Stary, jak ty to robisz? — zapytał ze zdumieniem Zeus, kiedy brunet je zbył, a chwilę później dziewczyny tańczyły dla Kobry na barze ze specjalną piosenką o zapraszającym tekście.

— …S is for the simple need. E is for the ecstasy. X is just to mark the spot. Because that's the one you really want…****

— Co robię?

— Człowieku, te laski zaraz zaczną się rozbierać, żebyś chociaż na nie spojrzał — zaśmiał się.

Harry uniósł brew. Chyba nie zdawał sobie jeszcze sprawy z tego, że jest rozchwytywany w klubie na wszystkie strony przez płeć żeńską. Zerknął na tańczące dziewczyny. Wszystkie bardzo młode i pełne uroku. I tak bardzo niepodobne do Doris. Coś zakuło go w serce. Zabolało na nowo. Nie potrafił o niej zapomnieć, była dla niego zbyt ważna.

Kiedy Zeus poderwał jedną z jego tancerek, Ostry poszedł na piętro, skąd mógł obserwować salę z góry. Był sam, ale nie czuł się lepiej. Cały czas o niej myślał. Widział jej twarz, gdy powiedziała mu, że zdradza go z Szakalem. Nie żałowała. Sprawianie bólu i złamanie czyjegoś serca sprawiało jej satysfakcję.

— Nie myśl o tym — usłyszał cichy głos Szefunia za sobą.

— Nie umiem — szepnął.

— To niczego nie zmieni. Nie zasługiwała na ciebie, skoro zrobiła coś takiego.

— Ale to i tak boli — odparł szeptem pełnym załamania.

— Wiem — odpowiedział cicho, kładąc rękę na jego ramieniu. — Ale przejdzie, choć teraz myślisz inaczej.

— Kobra! — wrzasnął z dołu Zeus. — Idziesz?!

— Zaraz! — odkrzyknął.

— Kobra — rzekł jeszcze Szefunio, patrząc na tłum, gdy Harry skierował się do wyjścia. — Nie zrób głupoty i nie odcinaj się od ekipy. Chcą ci pomóc, a ty ich potrzebujesz.

Ostry stał przez chwilę w miejscu ze ściśniętym gardłem. Wyszedł na odrętwiałych nogach. Zeus już na niego czekał.

Zobaczył Szakala i Doris na samym końcu imprezy. Wszystko się w nim skumulowało. Ból, żal, złość. Żyleta zobaczył zmiany w jego oczach i zaczął bać się o niego coraz bardziej. Chłopak niemal od razu powiedział, że wraca do domu. Nie mógł znieść tego widoku. Musiał wyjść. Żyleta odprowadził go wzrokiem.

Nie przespał całej nocy. Cały czas widział przed sobą twarze Szakala, Doris i Syriusza. Wiedział, że swoim zachowaniem ranił ekipę, ale nie potrafił zachowywać się tak, jakby nic się nie stało. Dodatkowo Voldemort prześladował go umysłowo. Nie wytrzymywał psychicznie. Teraz, gdy wszystko się w nim skumulowało, nie myślał racjonalnie.

Poranek był najgorszy. Był sam w domu. Kompletna cisza i spokój. Natłok myśli. Ból psychiczny. Stał przed lustrem w łazience. Widział siebie – człowieka zmęczonego życiem, skłonnego zrobić wszystko, z podjętą decyzją. Żyletka. Teraz dziwnie kojarzyła mu się z Żyletą. Uśmiechnął się słabo. Gdyby nie on, pewnie nigdy nie poznałby tak wspaniałych ludzi, jak ekipa. Ale też nie poznałby Szakala i Doris. Żyletka była ostra, a żyły doskonale widoczne. Dursleyowie mieli go znaleźć dopiero wieczorem w kałuży krwi, bladego jak śmierć. Czuł, że jest gotowy, ale serce i tak waliło z całej siły. Nie chciał się wycofać, nie miał powodu, żeby to zrobić.

Telefon leżący na umywalce zawibrował. Nie miał zamiaru zareagować, ale ten nie przestawał dzwonić. Drżącą ręką chwycił go w dłoń. Gejsza. Patrzył na to słowo z pustką w oczach. Przestała dzwonić po kilku chwilach. Komórka ponownie zamilkła, lecz nadal ściskał ją w dłoni. Znowu zawibrowała. Znowu Gejsza.

— Przestań dzwonić — szepnął do siebie ze ściśniętym gardłem. — Nie teraz.

Przestała. Ale tylko na chwilę. Musiał coś zrobić. Inaczej ekipa by zareagowała. Znaleźliby go za szybko.

— Halo? — wydusił.

— Wreszcie odebrałeś — odetchnęła.

— Byłem w łazience — odpowiedział z zaciśniętymi oczami.

— Możesz rozmawiać?

Nie.

— Tak — jego słowa były sprzeczne z myślami.

— Nie ma ich?

— Nie ma — odparł pod nosem.

— Kobra, możesz wpaść?

— Po co? — wykrztusił.

— Chciałam pogadać — powiedziała cicho.

— Gejsza…

— Proszę — szepnęła.

Chwila milczenia.

— Jesteś w klubie?

— Tak. Przyjdziesz?

Znowu chwila ciszy.

— Tak — rzekł cicho.

— Dzięki. Czekam.

Rozłączyła się. Usiadł na ziemi i chwycił się za głowę. Dlaczego musiała zadzwonić akurat teraz, gdy już był zdecydowany? Wzbudziła w nim wątpliwości. Uświadomił sobie, jak bardzo by ją zranił, gdyby się zabił. Tyle razy udało mu się przeżyć po atakach Dursleya i teraz miałby sam się dobić? Jednak nie miał siły dalej żyć.

Schował żyletkę i przemył twarz zimną wodą, żeby ochłonąć. Następnie deportował się, żeby go nie namierzyli. Gejsza czekała w klubie, siedząc wraz z ekipą i Szefuniem. Miała podkurczone kolana pod brodę i wpatrywała się w szklankę z sokiem. Podniosła wzrok, gdy usłyszała, że ktoś wchodzi. Zdążył tylko przywitać się z ekipą, zanim chwyciła go za rękę i wyciągnęła do jednego z pokoi. Odprowadzili ich spojrzeniami.

— Myślcie, że uda jej się coś zdziałać? — spytał cicho Yom.

— Mam nadzieję. Już nie mogę patrzeć na to, co się z nim dzieje — odpowiedziała szeptem Missy.

Gejsza nie wiedziała, jak ma zacząć rozmowę. Chłopak stał przy oknie i czekał. Był niepokojąco blady, a w oczach dostrzegła tylko pustkę i niechęć.

— Kobra — zaczęła szeptem — widzimy, co się z tobą dzieje. Zmieniłeś się i nie jest to zmiana na lepsze. Domyślam się, jak jest ci ciężko, ale, proszę cię, nie odsuwaj się od nas. Chcemy ci pomóc, ale nie wiemy jak, bo nam na to nie pozwalasz. Alkohol i narkotyki nie załatwią problemów, ale jeszcze bardziej je namnożą. — Miała nadzieję, że coś odpowie, ale on milczał, wbijając w nią pusty wzrok. — Nawet nie wiesz, jak nas boli patrzenie na to, co ze sobą robisz — ciągnęła cicho. — Staczasz się. Zamykasz w sobie. Nie dopuszczasz do siebie. Jak mamy ci pomóc, skoro nas unikasz i wszystko trzymasz w sobie? — Nadal się nie odezwał. — Powiedz coś — szepnęła. — Kobra — dodała, gdy w dalszym ciągu nie odpowiadał. — Myślisz, że to nas nie obchodzi? — rzekła już normalnym głosem. — Że patrzymy z obojętnością na twój upadek? Że mamy to w dupie? Otóż nie. Nie mamy tego w dupie, bo, do jasnej cholery, jesteśmy rodziną! A rodzina musi sobie pomagać! Będziesz tak milczał? Okay. Jak chcesz. Tylko nie myśl, że przez to sobie odpuszczę! — Podeszła do niego i chwyciła go za bluzę napełniona wieloma emocjami. — Nie patrz na mnie, do jasnej cholery! — Szarpnęła nim. — Zrób coś! Powiedz, krzyknij, odepchnij, tylko tak na mnie nie patrz! — W jej oczach pojawiły się łzy, które po chwili popłynęły po jej policzkach. — Musisz ranić wszystkich dookoła?! Musisz ranić osoby, którym na tobie zależy?! Szakal niech się je*ie! Był gówno wart, skoro nie docenił przyjaźni! Ta suka tak samo! Przez takich śmieci będziesz się oddalał od innych, którzy nigdy ci tego nie zrobią?! Wiem, że to boli, ale przejdzie. Przejdzie, rozumiesz?! Ale tylko wtedy, gdy pozwolisz sobie pomóc! — Krzyczała, bo jego milczenie doprowadzało ją do szału. — Chlaj, ćpaj, przeżywaj nocki z nieznajomymi, ale co ci to da?! Problem nie zniknie! Pojawi się nowy, gdy tylko to przestanie na ciebie działać! Zniszczysz sobie życie! Nie zachowuj się jak gówniarz i pokaż, że jesteś silny i sobie poradzisz! Chyba że chcesz się zaćpać na śmierć, to proszę bardzo, droga wolna! Wbij nam ostatni nóż w plecy!

Po tych słowach dostrzegła jego pierwszą reakcję od początku rozmowy. Jego oczy zaszły na chwilę mgłą, a później odwrócił wzrok na szafę.

— Kobra — szepnęła, teraz już szlochając. — Są jeszcze osoby, które cię kochają. Nie rań ich. Nie rób mi tego.

Jej płacz sprawił, że poczuł do siebie nienawiść. Ranił ją swoim zachowaniem. Nie zwracał uwagi na to, co dziewczyna może czuć. Skupił się na swoich problemach, zrzucając przyjaciół na drugi plan i w ogóle się nimi nie interesował. Przytulił Gejszę i pocałował ją w głowę, zamykając oczy.

— Boże… Przepraszam. Nie powinnam — jęknęła.

— Nie masz za co — szepnął.

— Bądź ze mną szczery. Powiedz, co ci leży na sercu. Wykrzycz. Tylko nie milcz — powiedziała słabo.

— Zepsułaś mi plany.

— Co? — stęknęła.

— Przez ciebie muszę odłożyć tę żyletkę, bo nie będziesz miała się na kogo wydzierać — mruknął cicho.

Drgnęła i odsunęła się od niego z wielkimi oczami.

— Nie… Powiedz, że nie chciałeś…

Milczał. Znowu. Ale to oznaczało odpowiedź.

— Ty świnio! Jak mogło to ci przejść przez myśl?! — wrzasnęła wściekle, uderzając go pięściami w klatkę piersiową. — Chciałeś mnie zostawić! Nie liczysz się z uczuciami innych, draniu! Nie zachowuj się jak tchórz, do cholery! Kiedy?! — warknęła na koniec.

— W momencie, gdy zadzwoniłaś — odpowiedział cicho.

— Nienawidzę pogrzebów, nie pamiętasz?! — ryknęła.

— Egoistka — mruknął cicho z bladym uśmiechem.

— I kto to mówi — warknęła rozwścieczona.

Odwróciła się od niego.

— Gejsza — szepnął, a ona zacisnęła oczy.

Zabolało ją to, co jej wyznał.

— Co? — burknęła przez łzy.

— Dziękuję.

— Za co?

— Tego potrzebowałem. — Odwróciła się do niego z niezrozumieniem na twarzy. — Tych wrzasków i obelg. Potrzebowałem takiego kopniaka w dupę.

— Nie zrobisz tego? — szepnęła błagalnie.

— Nie zrobię. Możesz być z siebie dumna, bo znowu zepsułaś mi plany.

Prychnęła, a on uśmiechnął się lekko. Tego szczerego uśmiechu brakowało jej od dawna.

*Lacuna Coil – I don't believe in tomorrow

**Nightwish – Wish I had an Angel

***Skillet – Monster

****Nickelback – S.E.X.

__________________________________

Niezrównoważona, raczej już nie będę pisała nic na tym blogu po zakończeniu.

W środę ostatnia część prequelu i oficjalne zakończenie opowiadania.