Prequel: część 3

Kobra nie wiedział, skąd ekipa bierze pomysły na zabijanie nudy. Organizowali mecze koszykówki lub siatkówki, wypady na miasto i wiele innych rzeczy. Sam zamieszkał u Rona Weasleya, który zaprosił go do siebie na część wakacji. Gejsza odetchnęła z ulgą, choć mieli mniej okazji, żeby się spotkać. Ważne, że chłopak nie musiał męczyć się u swojego wuja – kata. Przychodził do klubu, gdy tylko mógł. Widzieli, że w Norze czuje się o wiele lepiej niż na Privet Drive. Wreszcie nie był tak blady, wymęczony i osłabiony. Wyglądał zdrowiej i mógł porządnie odpocząć.

— Szefunio, nie będzie mnie przez kilka dni — powiedział do mężczyzny.

— Jedziecie na mecz? — Pokiwał głową, a Szefunio uśmiechnął się lekko. — Baw się dobrze.

Niestety, Harry wrócił kilka dni później bez dobrego humoru, jak się spodziewali. Powodem było pojawienie się śmierciożerców na meczu i ich atak na pole namiotowe. Missy i Żyleta zerknęli na siebie, gdy im o tym opowiedział, gdyż najbardziej się w tym orientowali.

— Dziwne — stwierdził szatyn pod nosem.

Pojechali na wyścigi, gdzie Kobra poznał kolejne osoby, wśród których była Etna. Rudowłosa z przykrością oznajmiła mu, że musi wyjechać z Londynu. Kontakt urwał się po dwóch spotkaniach. Coraz częściej wykonywali poważniejsze akcje przestępcze.

Pewnego dnia Harry i Żyleta wykłócali się z Szatanem o samochód.

— Ja wam mówię, że to jest tak, a nie inaczej!

— Jak to możliwe, skoro…!

Reszta patrzyła to na Wujka, to na Kobrę i Żyletę.

— Zakład, że jest tak, jak mówię? — rzekł Szatan.

— O co? — odparli zgodnie.

— Wygrany wymyśla szaloną karę.

— Okay.

Sprawdzili. Harry i Żyleta spojrzeli na siebie ze zgrozą, a reszta śmiała się jak opętana.

— Mówiłem! — ucieszył się Szatan.

Jego kary bali się niesamowicie. Zabrał ich do pokoju, skąd chwilę później dochodziły odgłosy śmiechu.

— Gejsza, pożyczę twoje buty! — krzyknął Wujek.

— Już się boję — rzekła z przestrachem.

Po kilku minutach pomieszczenie zatrzęsło się od śmiechu. Kobra miał na stopach dziesięciocentymetrowe szpilki Gejszy, jej spódniczkę i bluzkę na ramiączkach, spod której widać było stanik. Żyleta z kolei miał na sobie różowe, obcisłe, skórzane legginsy i w takim samym stylu bluzkę. Brunet przytrzymywał się go, aby się nie przewrócić. Wujek wył ze śmiechu, podobnie jak reszta ekipy.

— To nie wszystko. W takich strojach przejdziecie się po ulicy — oznajmił Szatan.

— Wujek, czy cię popie*doliło?! — warknął Żyleta.

— Przegraliście — zaśmiał się.

Harry szepnął pod nosem jakieś przekleństwo. Nie mieli wyjścia.

— Kobra, weź mnie stąd — jęknął Żyleta, gdy stanęli na ruchliwej drodze.

— A co ja mam powiedzieć? Zaraz się wypie*dolę — stęknął.

Z daleka słyszeli śmiech ekipy. Ruszyli do wyznaczonego punktu na ulicy, jak najszybciej mogli, co dla Harry’ego było uciążliwe. Żyleta trzymał go w pionie, gdy szpilki wyginały mu się w różne strony.

— Zaje*ię go — stwierdził Żyleta, gdy ktoś gwizdnął na ich widok.

— No co ty nie powiesz.

Nagle przy szatynie znalazła się trójka facetów, którzy rzucali głupimi tekstami. Żyleta, jak to miał w zwyczaju, zaczął się stawiać.

— Trzymaj mnie — pisnął Kobra, a po chwili runął na ziemię pod nogi jakiejś starszej kobiety.

Spojrzała na niego i uciekła z wrzaskiem. Chłopak odprowadził ją przerażonym wzrokiem, a po chwili zaczął się podnosić, co było niezmiernie trudne. Żyleta w tym czasie wpadł w tarapaty, gdyż kolesie namawiali go na pójście z nimi w ustronne miejsce. Przeciwko trzem nie miał szans, więc Kobra musiał zainterweniować. Żyleta zamachnął się i uderzył pierwszego z nich. Harry zrobił to samo, gdy inny rzucił się na niego od tyłu. Szatyn znokautował także trzeciego.

— Spie*dalamy jak najszybciej — stęknął i pociągnął bruneta dalej. — Szatan, nie żyjesz! — wrzasnął, gdy wrócili do klubu, a ekipa wyła ze śmiechu. — Prawie mnie zgwałcili!

W tym momencie nawet Kobra nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. Żyleta spojrzał na niego, a usta mu drgnęły. Po chwili śmiał się razem z nimi.

Wielkimi krokami zbliżał się nowy rok szkolny. Harry pierwszy raz poczuł, że gdy wyjedzie do Hogwartu, będzie miał do kogo wrócić. Na razie jednak skupił się na akcjach i wyścigach.

Szefunio za każdym razem wybierał do akcji odpowiednią osobę. Widząc, że ekipa dobrze sobie radzi, zaczął wprowadzać w życie zlecenia od gangsterów, co było pomysłem Yoma. Pewnego dnia przyszedł do niego sam szef mafii – Snajper.

— Mam ważną akcję. Przewóz narkotyków, a dokładniej mówiąc, przejęcie go…

Dogadali się w tej sprawie.

— Okay, dam robotę Żylecie, chociaż wolałbym samą ekipę, a nie jedną osobę i twoich ludzi.

— Nie chcę Żylety.

— Jak to? — zdziwił się.

— Chcę Kobrę.

— Kobra, nie wiem, co on kombinuje. To szef mafii, może wszystko.

— Szefunio, będzie okay — odparł.

— Mam złe przeczucia — powiedziała Gejsza niepewnie. — Dlaczego chce tylko jedną osobę? Jeszcze sam postawił warunek, że to masz być ty.

— Sam chciałbym wiedzieć, o co mu chodzi.

Harry miał wrażenie, że Szefunio i Gejsza przesadzają. Akcja jak akcja. Tak czy inaczej, nie mieli wyjścia. Kobra musiał wziąć udział w przedsięwzięciu, gdyż nie miał powodu, żeby je opuścić.

Jakiś czas później dostał się do klubu Snajpera. Omówili całą akcję ze szczegółami, by następnie ruszyć na miejsce. Brunet miał ważne zadanie. Musiał dostać się do ciężarówki i oszołomić kierowcę, by przejąć stery nad tirem. Nie wiedział, dlaczego Snajper rzucił go od razu na tak głęboką wodę, ale musiał wykonać robotę. Naciągnęli na twarze kominiarki, a akcja rozpoczęła się.

Kobra odetchnął po akcji. Wszystko poszło zgodnie z planem. Dojechał ciężarówką bez problemu do wyznaczonego miejsca. Niedaleko stały samochody mafii. Został już sam na placu, bo kończył papierosa. Skierował się do budynku, żeby wypłacono mu pieniądze, ale przystanął przed otwartymi drzwiami.

— … Zawsze istnieje zagrożenie. Jest nowy. Nie wiemy, na ile Szefunio wprowadził go w tajemnice nielegalnych interesów. Nie chcę mieć kłopotów. Akcję wykonał dobrze, ale chyba na tym koniec. Nie zróbcie przy tym hałasu i zakopcie go w lesie. Ale to zaraz. Teraz…

Kobra miał wielkie oczy i bladą twarz. Przez jego umysł przeszła myśl, że znowu wpakował się w niezłe bagno. Cicho się wycofał.

— Co robić? — szepnął do siebie.

Ucieknie, ale to mafia, więc na pewno go dorwą, a nie chciał zostawiać ekipy, gdy tak bardzo się z nimi zżył. Jego wzrok padł na towar w ciężarówce.

— Zabezpieczenie — stwierdził pod nosem.

Jak najszybciej mógł, przerzucił kilka worków do jednego z samochodów. Już chciał wsiadać za kierownicę i szybko odjechać, gdy zorientował się, że go usłyszą i prędko dorwą. Poprzebijał opony w pozostałych autach, żeby mieć czas na ucieczkę. Wsiadł za kółko i za pomocą kabelków odpalił silnik. Ruszył gwałtownie, pozostawiając jedynie kurz i wściekłego Snajpera.

Wyjechał poza miasto, nigdzie się nie zatrzymując. Myślał nad tym, gdzie mógłby ukryć towar. W efekcie końcowym kupił domek kempingowy i ukrył towar za ścianą. Zajęło mu to trochę czasu, więc domyślił się, że Szefunio już o wszystkim wie. Wolał jednak nie dzwonić, ani nie pisać. Nawet nie włączył telefonu, żeby to sprawdzić, bo nie chciał, aby Snajper go namierzył. Samochód spalił, a  później wepchnął do rzeki, żeby nie było śladów. Pieszo skierował się w stronę miasta, ale szybko udało mu się złapać taksówkę. Nie podjechał pod sam klub, lecz wysiadł dwie ulice wcześniej. Dalej ruszył pieszo, rozglądając się czujnie na boki. Kilka razy upewnił się, że nie ma w pobliżu i w klubie ludzi Snajpera i dopiero wtedy wszedł do środka.

— Jasna cholera, Kobra, czyś ty zwariował?! — Szefunio był przerażony sytuacją, o której się dowiedział.

— Był tu? — spytał stłumionym głosem.

— Prawie rozgromił salę! — odparł głośno Yom.

— Co ci odbiło?! — krzyknęła Gejsza. — Przecież on cię za to zabije!

— I tak miał taki zamiar — odpowiedział cicho.

— Co?!

— Nie zrobiłem tego bez powodu. Nie jestem tak głupi.

— Kobra, zaje*ałeś towar z akcji szefowi mafii!

— Miałem spokojnie czekać, aż mnie zakopie w lesie?!

— Jak to zakopie w lesie? O czym ty mówisz? — spytał pobladły Szefunio.

— To już wam nie powiedział o tym, że miał zamiar mnie stuknąć po akcji? — zironizował.

Cisza.

— Co ty mówisz? — rzekła słabo Gejsza.

— Słyszałem, jak mówił to do swoich ludzi. Wziąłem towar, żeby mieć jakieś zabezpieczenie, bo na tym będzie mu zależeć.

— Gdzie to masz?

— Nieważne. Lepiej, żebyście nie wiedzieli.

Znowu cisza.

— To zmienia postać rzeczy — stwierdził głucho Szefunio. — Skoro tak sobie pogrywa, to dobrze zrobiłeś. Co prawda nie wiem, co dalej zrobimy, ale chociaż mamy cię żywego.

— Musisz wyjechać — rzekła Missy do Harry’ego.

— Nie.

— Będzie cię ścigał — dodał Szakal.

— No i co z tego? Nigdzie nie jadę. Nie mam takiego zamiaru.

— W takim razie, co chcesz teraz zrobić?

— Zależy, co on będzie robił.

Na dole rozległ się hałas. Kobra zerknął za siebie z obawą. Ekipa zerwała się do pionu, wyciągając broń i zasłaniając go swoimi ciałami. Ich przekaz był jasny: będą go bronić. Szefunio sam sięgnął po pistolet, podobnie jak Harry. Na szczycie schodów pojawili się uzbrojeni członkowie mafii wraz ze Snajperem. Ekipa wycelowała w nich.

— Kobra, gdzie jest towar?! — warknął szef mafii.

— Nie tak się umawialiśmy! — odwarknął wściekle Szefunio. — Wystawiam ludzi do akcji z gwarancją, że będą później bezpieczni, a ty złamałeś zasadę!

— Rzekomo masz też zasadę, że towar z akcji jest własnością zleceniodawcy!

— Gdybyś nie planował go zabić po akcji, dostałbyś towar bez problemu! Ty pierwszy złamałeś zasadę, więc Kobra musiał się bronić! Nie grasz fair! Co ci odbiło?!

— Jest nowy, więc skąd mam mieć pewność, że będzie lojalny?!

— Masz moją gwarancję, że ekipa jest fair! Sam go wybrałeś, do cholery!

Snajper mierzył go ostrym spojrzeniem, a Szefunio odwdzięczał się tym samym.

— Gdzie towar? — syknął, patrząc na Harry’ego.

— Tam, gdzie nie znajdziesz — odparł chłopak.

— Tak ze mną nie pogrywaj, Kobra.

— Ty zacząłeś — warknął.

— Czy ty wiesz, z kim zadzierasz?

— Z kolesiem, który ma w dupie z góry ustalone zasady akcji.

Zmierzyli się gniewnymi spojrzeniami.

— Szefunio, lepiej przemów mu do rozsądku. Inaczej gorzko tego pożałuje. Macie mało czasu.

Wyszli, zostawiając ekipę samą. Kobra przełknął ślinę. Kto był zdolny wpakować się w coś takiego? Tylko on.

— Dobrze zrobiłeś — powiedział cicho Szefunio. — Coś wymyślimy.

Może i dobrze, ale teraz miał przerąbane na całego w całej londyńskiej mafii.

Wyjazd do Hogwartu ratował mu skórę. Czasami miał wrażenie, że jest obserwowany. Zapewne Snajper myślał, że odwiedzi miejsce, gdzie schował towar. Harry niemal wyrzucił to miejsce z pamięci, żeby nikomu przez przypadek o nim nie powiedzieć, nawet ekipie. Wiedział, że gdyby Snajper dowiedział się, że ktoś posiada tę wiedzę, zapewniłby mu niezwykle uroczą rozrywkę, żeby to z niego wydusić. Hogwart był jego stuprocentową ochroną. Miał tylko nadzieję, że mugolska część ekipy nie będzie miała żadnych kłopotów z jego powodu.

Ostatnia impreza przed wyjazdem do szkoły mimo wszystko przebiegła w wesołej atmosferze.

— Będzie mi was brakowało — jęknęła Gejsza, tuląc się najpierw do Żylety, później do Missy, a na samym końcu do Kobry, od którego już się nie odczepiła.

Niesamowicie się z nim zżyła. Jej głównym celem była opieka nad nim. Dzięki niej wyglądał jak nastolatek, a nie chłopak spod mostu. Kupiła mu całą szafę ciuchów, żeby nie chodził w tych łachach po Dudleyu, ale niestety mógł je ubierać jedynie w klubie, żeby nie wzbudzić podejrzeń czarodziei. Zakupiła mu także porządne okulary, choć i tak była niezadowolona z tego, że musi je nosić.

Zebrało jej się na czułości i wszystkim wokół gadała, że ich kocha. Przyzwyczaili się już do jej dziwnych odbić, więc się nie przejęli.

— Mam nadzieję, że zawsze będziemy tak zgraną ekipą. Hej! Złóżmy przysięgę przyjaźni!

— Co ona znowu wymyśliła? — westchnął Yom do Missy, która zaśmiała się cicho.

— A czemu nie? — odparła dziewczyna.

Wspólnie wybrały piosenkę, przy której miała być złożona przysięga. Chłopaki wymieniali między sobą zgłupiałe i rozbawione spojrzenia. Jak te na coś wpadną…

— No matter how many times that you told me you wanted to leave. No matter how many breaths that you took, you still couldn't breathe…*

Wymyśliły jakąś regułkę, którą mieli powtarzać, przez co wywracali oczami.

— Nie pijcie więcej — rzekł Żyleta ze śmiechem na sam koniec

Jednak czuli, że ten rytuał coś znaczył. I nie mogli pozbyć się tego uczucia.

Wyjechali do Hogwartu, wracając do swoich starych zwyczajów. Kobra wrócił do Gryfonów, Żyleta do Krukonów, Missy do Puchonów. Spotykali się po kątach, gdy tylko mogli. Wymykali się w nocy z dormitoriów, żeby ze sobą porozmawiać. Jeśli mieli okazję, uciekali ze szkoły do klubu, gdzie czekała uszczęśliwiona ich pojawieniem się Gejsza.

Przyszedł dzień wyboru uczestników Turnieju Trójmagicznego. Gdy wywołano Harry’ego, Żyleta i Missy wymienili między sobą spojrzenia pełne zdumienia. Chłopak sam siedział jak wmurowany. Widzieli, że się tego nie spodziewał. Jak, skoro nawet się nie zgłosił? Panowało takie zamieszanie, że nie mogli go nigdzie złapać do końca dnia. Wieczorem razem udali się na błonia za szklarnię, gdzie często się spotykali. Kobra palił papierosa jednego za drugim. Spojrzał na nich, gdy tylko ich usłyszał.

— Co to znowu, ku*wa, ma znaczyć? — spytał cicho.

Milczeli.

— Nie wrzuciłeś. — Missy nie spytała, lecz stwierdziła, znając odpowiedź.

— Mało mam problemów? — odparł.

— Co chcą z tym zrobić? — zapytał Żyleta.

— Już zrobili. Biorę udział jako czwarty.

— Ku*wa — szepnął Żyleta.

— Mało powiedziane.

Widzieli, co chłopak przechodzi przed pierwszym zadaniem. Wspierali go, jak tylko mogli i gdy tylko mogli. Kiedy Gejsza dowiedziała się o sytuacji, niemal wyszła z siebie. Kobra przeszedł pierwsze zadanie z bardzo dobrym wynikiem. Wokół działo się wiele dziwnych rzeczy, szczególnie wokół Harry’ego, co ich niepokoiło. Trzecie zadanie nadeszło niezwykle szybko. Missy usiadła tuż za Żyletą wraz ze swoimi koleżankami, czekając na wyniki rozgrywki. Kiedy brunet wrócił ledwo przytomny z Cedrikiem, od razu wiedzieli, że stało się coś złego. Nie mogli dostrzec, co się działo, ale do ich uszu dotarły słowa, że Cedrik nie żyje. Kobra szybko został wyprowadzony z oczu widowni, gdzie niektórzy wybuchali płaczem. Z tego co wiedzieli, Harry został w Skrzydle Szpitalnym. Nie odniósł poważnych obrażeń. Dyrektor oficjalnie ogłosił, że Voldemort powrócił. W nocy spotkali przyjaciela za szklarnią. Siedzieli w milczeniu, patrząc w niebo. Wiedzieli, że chłopak miał dość ciągłych pytań, dlatego tego nie robili. Znali go jak nikt inny.

*30 Seconds To Mars – Hurricane (wcześniej już wspomniana)

________________________________________

Dla tych, którzy jeszcze nie zostali poinformowani: założyłam nowego bloga z potterowskim opowiadaniem. Na razie jest tam tylko prolog, rozdział 1 pojawi się w sobotę. Odnośnik w menu lub linkach. Zapraszam do czytania i komentowania :)