Prequel: część 2

Zaczęli się do siebie przywiązywać. Wszyscy zauważyli, że Gejsza zrobiła to w bardzo szybkim tempie. Gdy Kobra przychodził pobity, niemal wychodziła z siebie, żeby mu pomóc i przeklinała Dursleya jak nikogo innego. Żyleta zaraził Kobrę muzykomanią. Puszczał muzykę, gdy tylko miał okazję, a brunet to podłapał. Missy dostrzegła, że Harry’ego w ogóle nie znała lub zmienił się tak bardzo pod ich wpływem.

— Chłopaki, sprawdzimy was w akcji — rzekł Szefunio do Kobry i Szakala. — Żyleta zabiera Kobrę, a Yom Szakala. W jak najkrótszym czasie kradniecie jak najwięcej aut. Tylko nie przyprowadzajcie mi żadnego starego rupiecia, bo pójdą na sprzedaż. I, co ważne, spośród tych, które zgarniecie, wybierzecie swój samochód. Akcję robicie bez przemyślenia, przyjeżdżacie nimi na nasz parking, ale pamiętajcie o tym, że nie może was dorwać policja. Do roboty.

Żyleta i Yom zawieźli ich w dwie różne części miasta, żeby nie wchodzili sobie w drogę. Harry szybko znalazł obiekt jego zainteresowania, więc Żyleta zatrzymał się niedaleko. Szatyn obserwował z ciekawością, jak sobie poradzi. Rozeznał się w terenie. Alarm nie zrobił na Kobrze dużego wrażenia. Żyleta uśmiechnął się do siebie, kiedy z łatwością otworzył drzwi i odpalił auto bez kluczyków. Pisk opon. Właściciel mógł już na stałe pożegnać się ze swoim bmw.

Za trzecim podejściem brunet niemal zapomniał, co ma robić, kiedy zobaczył mazdę mx5 w kolorze czerni.

— Ten będzie mój — stwierdził, wysiadając z auta Żylety.

— Dobry wybór — usłyszał jego głos.

W efekcie końcowym Szakal i Kobra przyprowadzili po cztery auta. Harry zdecydował się na mazdę, Szakal na porsche cayman.

— Kobra, chcesz wyścig? — zaproponował Szefunio, gdy zostali sami. Pokiwał głową. Adrenalina związana z pojedynkami samochodowymi bardzo mu się spodobała. — Coś ci załatwię. Do końca wakacji jesteś u Dursleya?

— Na razie na to wychodzi — odparł niemrawo.

Szefunio patrzył na niego przez chwilę.

— Mówiłeś coś o tym, że Ron pisał o Mistrzostwach Quidditcha.

— Nie mam pojęcia kiedy.

— Może być problem z dojazdem, gdy będziesz u nich. Chcesz im powiedzieć?

— To chyba nie jest dobry pomysł.

— Dasz radę czasami się wymknąć?

— Chyba tak.

— W takim razie Żyleta nauczy cię deportacji niewykrywalnej, okay?

Kiwnął głową w odpowiedzi. Ruszyli do pracy.

Na wyścigi Szefunio wysyłał go coraz częściej, widząc, że dobrze sobie radzi. Puszczał nawet Żyletę i zaczynał przekonywać się do udziału ekipy w pojedynkach samochodowych. Kobra stawił się na ustaloną walkę wraz z ekipą. Gejsza sztyletowała wzrokiem dziewczynę łaszącą się do bruneta. Nie czuł, że jest cały czas obserwowany. Kiedy ruszył z piskiem opon i zniknął za rogiem, Sydney podszedł do Szefunia.

— Na Młodego czai się Mistrzunio.

Yom i Szatan wymienili spojrzenia.

— Czai? — zainteresowała się Missy.

— Doszły do niego plotki, że jakiś młody ścigant sieje spustoszenie. Przyjechał zobaczyć go w akcji.

Kobra dotarł na metę jako pierwszy. Szefunio spostrzegł, że Mistrz Mistrzów obserwuje chłopaka z zainteresowaniem.

Harry zaczął coraz bardziej lgnąć do dziewczyn, a dziewczyny coraz bardziej lgnęły do niego. Gejsza zachichotała cicho, kiedy okrążyły go z każdej strony i nie wiedział, na której skupić największą uwagę. W tym czasie na widoku zjawił się Mistrz, którzy przywitał się z Szefuniem i poprosił go na słówko. Był to wysoki blondyn przed trzydziestką z zielonymi oczami.

— Długo szkolicie Młodego? — zapytał.

— Nawet nie miesiąc — odparł Szefunio.

Mężczyzna uniósł brwi ze zdziwieniem.

— A wcześniej?

— Zagubiony dzieciak, jak każdy inny z ekipy.

— Żadnej styczności z autami?

— Żadnej.

Milczał przez chwilę.

— Jakoś uczycie go różnych technik jazdy?

Szefunio spojrzał na niego znacząco.

— Byle jeździł i byle udało mu się uciec przed policją. Wiesz, że nie mamy możliwości.

— Zmarnuje się. Widzę w nim urodzonego ściganta. Tylko trzeba oszlifować diament.

— Co planujesz?

— Dasz mi go wyszkolić? Będzie jeździł jak zawodowiec. Nie mogę patrzeć, jak ktoś taki się marnuje. Niedługo wyjeżdżam, ktoś musi mnie zastąpić.

Szefunio uśmiechnął się lekko.

— Kobra! — Chłopak spojrzał na niego pytająco spomiędzy dziewczyn. — Możesz podejść?

— Jasne.

Wydostał się z tłumu brunetek, blondynek, rudych i szatynek, by do nich podejść.

— Pewnie zdążyłeś się rozeznać w sytuacji i kojarzysz Errora — rzekł Szefunio, a on kiwnął głową. Error uścisnął mu dłoń. — Ma dla ciebie propozycję.

Error spojrzał na Szefunia i uśmiechnął się zadowolony.

— Z tego co widzę, kręcą cię wyścigi, prawda? — Potwierdził bez mrugnięcia okiem. — Chciałbyś jeszcze się podszkolić w tym fachu?

— Czemu nie.

— No to się dogadamy — stwierdził z satysfakcją. — Drifting i te sprawy?

Chłopakowi mocniej zabłysły oczy.

— Chyba nie musisz więcej pytać — zaśmiał się Szefunio.

— To co? Jutro u mnie o szesnastej. Szefunio powie ci, gdzie to jest.

— Jasne — uśmiechnął się.

— Załatwiłem to, co miałem, więc się zwijam. Nie spóźnij się, bo nie będzie miło — dodał z daleka.

— Spoko — wyszczerzył się.

— Stary! — podniecił się Yom, przybiegając do niego, gdy Error zniknął im z oczu. — Mistrzunio cię wyszkoli! Zazdroszczę.

Niejeden chciał być na jego miejscu.

Na spotkanie z Errorem przyjechał o ustalonej godzinie. Mężczyzna był oazą spokoju i cierpliwie czekał na pierwsze efekty szkolenia. Kobra szybko łapał, o co chodzi, ku jego zadowoleniu. Nie mieli też problemu z dogadywaniem się na inne tematy. Spotykali się codziennie, a Harry za każdym razem przyjeżdżał na czas, żeby mu się nie narażać. Do czasu…

Error czekał na spóźniającego się bruneta już od kwadransa. Był już lekko zirytowany, gdyż cenił sobie punktualność. Wreszcie się zjawił. Nie czekał na jego słowa tylko od razu przeprosił za spóźnienie, twierdząc, że nie mógł wcześniej przyjechać. Error widział, że chłopak jest jakiś zdekoncentrowany. Miał rozbiegany wzrok i był nerwowy.

— Co się…?

— Mogę skorzystać z łazienki? — przerwał mu szybko, jakby chciał urwać temat.

— Jasne — odparł ciszej. Harry zniknął za drzwiami odprowadzony jego spojrzeniem. Od razu chwycił za telefon. — Szefunio, Kobra był u ciebie?

— Nie, dzisiaj się nie widzieliśmy. Dlaczego? Nie przyjechał?

— Przed chwilą zjawił się spóźniony. Miałem nadzieję, że wyjaśnisz mi, co się stało, bo unika odpowiedzi.

— Jak się zachowuje? — zaniepokoił się.

— Jest jakiś nerwowy.

— Co ma ubrane?

— Co? — zdumiał się.

— To ważne.

— Bluzę z kapturem i długim rękawem — zdziwił się.

— Ku*wa — szepnął Szefunio do siebie.

— Co jest? — nie rozumiał.

— Nie powiedział ci…

— O czym?

— W domu go leją. Z ekipą zauważyliśmy, że zawsze jest tak ubrany, gdy facet trochę przesadzi, dlatego pytałem.

Error przetarł twarz dłonią.

— Długo?

— Od zawsze. Gdzie jest?

— W łazience.

Chwila ciszy.

— Sprawdź, czy wszystko z nim okay. Koleś jest nienormalny. Nie wiadomo, co mu zrobił tym razem. Już dwa razy zlał go tak, że ledwo utrzymaliśmy go przy życiu.

Error zaklął cicho. Po chwili się rozłączył.

— Kobra?

— No? — odparł stłumionym głosem.

— Wszystko okay?

— Jasne.

Chwila ciszy.

— Mogę wejść? — Milczenie. — Kobra? — Znowu nic.

Bez dalszych pytań szybko wszedł do środka. Chłopak chwiał się lekko, trzymając za umywalkę. Error wyprowadził go z łazienki i posadził na kanapie w salonie, podając ręcznik, gdyż z jego nosa zaczęła lecieć krew. Patrzył na niego przez chwilę bez słowa.

— Co ci zrobił?

— Kto? — odpowiedział słabo.

— Dobrze wiesz. Dzwoniłem do Szefunia. Od razu cię rozszyfrował, nawet cię nie widząc.

— Przesadza — podsumował Kobra.

— Nie sądzę. Dzisiaj lepiej odpuścimy sobie tę lekcję. — Usiadł naprzeciwko niego. — Jest jakiś powód czy nie?

— Jeśli spóźnienie uważasz za powód, jest dość częsty.

Error przeczesał dłonią włosy.

— Takich kutasów to tylko ustawić pod ścianą i strzelić kulką w łeb. Nie lepiej byłoby zwiać i mieć spokój? Szefunio zająłby się tym, żebyś miał dach nad głową.

— Jeśli to zrobię, mogę mieć jeszcze większe kłopoty, uwierz mi.

Error wiedział, że skoro ekipa nic nie zdziałała w tej sprawie, to on nie ma najmniejszych szans. Dał Harry’emu trochę odetchnąć i dopiero po jego zapewnieniu, że wszystko już jest okay i prośbach, aby zaczęli ćwiczyć, zgodził się na to.

— Kobra, do jasnej cholery! Jeszcze raz przyjedziesz na lekcję na kacu, to ci wpier*olę!

— No co? — jęknął. — Była okazja.

— Jaka? Znowu Yom wygrał wyścig? — wywrócił oczami.

— Niee… Opijaliśmy to, że za cztery dni mam urodziny — stęknął.

Error spojrzał na niego zgłupiałym wzrokiem i parsknął śmiechem.

— Idźcie wy się zbiorowo leczyć — stwierdził. — Opijać miesiąc po urodzinach też będziecie?

— Możliwe.

— Już nie myślę jak dzisiejsza młodzież — powiedział do siebie, kierując się do auta.

Harry odprowadził go śmiechem.

Żyleta przyszedł popatrzeć na jego trening wraz z resztą ekipy i Szefuniem.

— No chyba cię coś je*ło — oznajmił Kobra, gdy Error wyznał mu, co przygotował na dziś.

Wszyscy z rozbawieniem dostrzegli, że chłopak stał się bardzo dosłowny w swoich przekazach. Miał jechać slalomem między drzewami metodą driftingu. Ledwo widzieli, co się dzieje, ponieważ unosiły się tumany kurzu. Nagle rozległ się huk.

— Ku*wa — wydusił Error, gdy zauważył, że Harry wraz ze swoją mazdą wylądował na drzewie.

Ekipa stała z wielkimi oczami. Już mieli do niego biec, gdy rozległo się:

— Nieeeeee! Mój samochodzik!

Wysiadł z pojazdu z miną cierpiętnika.

— Nic ci nie jest? — przeraził się Error.

— Ch*j ze mną! Patrz, co z autem!

— Czy cię poje*ało?! — wybuchnął Error. — Wjechałeś w sam środek drzewa! Człowieku, ogarnij się!

— To trzeba było mi powiedzieć, że za jednym drzewem jest niespodzianka w postaci drugiego! — warknął, załamany losem swojego samochodu.

— Tak to jest, jak się przychodzi na kacu! Okazja? Cztery dni przed urodzinami! Naprawdę, godne oblewania!

Yom i Szatan zarechotali. Error długo jeszcze wyklinał wszystko, co mógł, a w szczególności Kobrę, który złośliwie odpowiadał. Mężczyzna wreszcie ochłonął.

— Gdyby nie wpadka na samym końcu, byłoby nieźle — podsumował.

Harry prychnął.

— Taa… A na treningi to chyba przyjadę pożyczonym rowerem — zironizował.

— Weźmiesz któryś z tych, które zwinąłeś na pierwszej akcji — stwierdził Szefunio.

Nie miał innego wyjścia.

Auta były doskonałe, jednak według Kobry nie były takie, jakie chciał. Jego mazda nie nadawała się do niczego, oprócz sprzedaży na części. Szefunio cierpliwie czekał na jego wybór, lecz się nie doczekał.

— Mogę sobie ukraść? — spytał w końcu Harry.

Szefunio zaśmiał się.

— Weź Żyletę, niech ci pomoże.

Brunet uśmiechnął się szeroko.

Krążyli po mieście i salonach samochodowych, aby znaleźć Kobrze wymarzone auto. Szefunio chciał, żeby miał takie auto, jakie zapragnie, skoro miał być jego ścigantem wystawianym do najtrudniejszych wyzwań. Żyleta gwizdnął, gdy dostrzegł wzrok Harry’ego padający na samochód stojący na wystawie jednego z salonów.

— Nissan gtr. Niezłe cacko. Widzę, że masz do tego nosa — zaśmiał się lekko. — Teraz nie ma szans, żeby zwinąć go bez problemów.

— Teraz?

— Szefunio chce ci dać dobre auto, skoro masz być wyszkolony przed Errora. Na pewno zgodzi się na akcję.

Weszli do klubu Szefunia i oznajmili mu, jaki jest wybór Kobry.

— Skoro tak, to sprawdzimy cię w trudniejszej akcji — rzekł mężczyzna do bruneta.

Szykowała się pierwsza poważna akcja.

Szatan podwiózł go pod salon samochodowy, w którym stał nissan gtr. Kamerki i mikrofony miał zainstalowane, a Missy czuwała nad akcją w roli hakerki.

— Auto jest chronione jak diament, więc żeby nie ściągnąć policji, musisz zająć się ochroną i kamerami. Kamery można ominąć w większej części, więc musisz się tylko dostać do pokoju, gdzie jest zainstalowany monitoring. Idź od tyłu, poprowadzę cię. — Z łatwością ominął sprzęt monitorujący, który mogły go uchwycić i wszedł do budynku. — Jakaś opatrzność nad tobą czuwa — stwierdziła Missy. — Nie ma kolesia od monitoringu, bo jest w pomieszczeniu obok. Jak się pospieszysz, z łatwością będziesz mógł usunąć taśmy, więc możesz na luzie iść. — Dostał się do pokoju monitoringowego i zabrał wszystkie kasety, które mogły mieć na nagraniu jego osobę. — Koleś wraca. Zajmij się nim.

Stanął za drzwiami i czekał. Gdy facet wszedł i zamknął wrota, nie zdążył nic powiedzieć, bo został uśpiony przez zamaskowaną osobę.

— Wyłącz kamerki na czas piętnastu minut, żeby nic nie rejestrowały. Tylko ja będę wszystko widziała. Teraz ochrona. Jeden na podwórku, drugi koło samochodu.

Za radą Missy najpierw zajął się tym z dworu, usypiając go. Z drugim mógł być większy kłopot. Nie myślał zbyt długo nad tym, jak się go pozbyć. Otworzył cicho drzwi i zatrzasnął je, nawet tam nie wchodząc. Cisza. Zza drzwi mężczyzna wołał innego ochroniarza, ale nie było odzewu. Wrota otworzyły się, a Kobra od razu chwycił go od tyłu i uśpił szmatką nasączoną specjalnym płynem.

— Droga wolna. Teraz tylko otwórz sobie okno wystawowe i auto jest twoje.

Nie miał żadnych problemów i po chwili jechał przez ulice miasta swoim nowym samochodem.

Szefunio nie miał przed ekipą żadnych tajemnic, dlatego gdy do pomieszczenia, w którym pomagali Kobrze w akcji, wszedł jeden z najważniejszych facetów w przestępczym świecie Londynu, nie ukrywał, że robi z nim interesy. Snajper – bo tak go nazywano – zerknął na monitor, gdzie Harry usypiał jednego z ochroniarzy.

— Akcja? — zapytał, a Szefunio kiwnął głową. — Kto to?

— Kobra — odpowiedział.

— Nowy?

— Nowy — potwierdził.

— I już na akcji?

— Nieźle mu idzie, więc czemu nie. Mam zamiar wystawić go na wyścigach i w tym celu kradnie sobie auto.

— Zwykle robisz maraton i akcję ukradnij jak najwięcej w jak najkrótszym czasie.

— Zrobiłem, ale zdążył rozwalić jedno auto, a reszta mu nie pasowała.

Snajper uniósł brwi.

— Trochę dyscypliny.

— Gdybyś zobaczył, jak jeździ, pozwoliłbyś mu na jeszcze trudniejszą akcję, żeby miał takie auto, aby dobrze mu się nim ścigało. Sam Error go szkoli, a to coś znaczy.

— Szefunio, akcja udana — oznajmiła po chwili Missy.

— Będą z niego ludzie — dodał Żyleta.

Snajper patrzył na nich z zaciekawieniem.

Chłopak po jakimś czasie wszedł do pomieszczenia zadowolony ze swojego nowego nabytku. Szefunio zerknął na Snajpera, kiedy ten wbił w niego wzrok. Gejsza pomogła chłopakowi uwolnić się z kamerek, mikrofonów i słuchawek.

— Idziemy go zobaczyć? — podniecił się Szakal.

— Chcecie to idźcie. Ja spadam do domu — odparł Kobra.

Gejsza poruszyła się nerwowo.

— O której miałeś być? — zapytał Szefunio, nie zwracając uwagi na Snajpera.

Harry uśmiechnął się słabo.

— Prawie godzinę temu.

Już miał wychodzić, gdy Gejsza poszła za nim z cichym:

— Kobra? — Spojrzał na nią. — Zadzwoń… po wszystkim — szepnęła.

Po raz kolejny uśmiechnął się słabo. Gejsza patrzyła na zamykające się drzwi z pustką w oczach.

Czekała na telefon, a czas dłużył się niemiłosiernie. Wreszcie komórka zawibrowała. Przyszedł sms o treści Wszystko okay, który przeczytała na głos, by inni także wiedzieli.

— Miał zadzwonić — szepnęła z bólem.

Żyleta i Szakal spojrzeli na siebie spode łba.

Kolejnego dnia czekali na jakiś znak od chłopaka. Szakal napisał do niego smsa z pytaniem, czy przyjdzie. Odpowiedź była jasna: Nie mogę. Gejsza i Missy długi czas milczały po tej wiadomości. Kobra nie dał znaku życia do końca dnia.

Dopiero dzień przed swoimi urodzinami Harry mógł wyjść z domu. Był wieczór, słońce zachodziło. Przyszedł na plac, gdzie miesiąc temu znalazł go Żyleta. To miejsce go uspokajało. Musiał trochę odetchnąć przed pójściem do klubu. Położył się na ławce ze słuchawkami w uszach.

— … Did you ever hear what I told you? Did you ever read what I wrote you? Did you ever listen to what we played?...*

W kieszeni bluzy coś wymacał. Wyciągnął to. Uśmiechnął się lekko do siebie. Paczka papierosów i zapalniczka. Kupił to z Szakalem, gdyż chcieli spróbować. Krztusili się dobre pięć minut, a Onik – barman – śmiał się nich jak opętany do końca imprezy. Niby dym tytoniowy uspokajał, więc postanowił spróbować jeszcze raz. Zapalił papierosa. Nastawił się na to, co mogło być dalej, ale drugi raz już wyglądał lepiej. I musiał przyznać, że było mu trochę lżej. Nawet nie zorientował się, że spalił trzy z nich, a niebo stało się ciemniejsze.

— Clock is ticking while I’m killing time. Spinning all around . Nothing else that you can do. To turn it back…**

Ktoś wyciągnął mu słuchawki z uszu, więc otworzył oczy, żeby to sprawdzić. Gejsza, a za nią reszta ekipy.

— Ja tu czekam, a ty sobie w kulki lecisz — rzekła na wstępie. — Miałeś zamiar dać znak życia?

— Miałem.

— Kiedy?

— Zaraz.

— Taa…?

— No tak. W planach miałem wizytę w klubie.

— Po spaleniu całej paczki, jak rozumiem — wtrącił Yom.

Zamrugał kilka razy, ale nie odpowiedział.

— Widzę, że kogoś zaraziłem manią — rzekł Żyleta, zmieniając temat i zerkając na ekran, co chłopak słucha.

Rozsiedli się obok niego, a Gejsza położyła głowę Kobry na swoich kolanach, by bawić się jego włosami. Domyślili się, czym było spowodowane nie odzywanie się Harry’ego, dlatego nie drążyli tematu.

Nie poszli do klubu, lecz siedzieli na placu. Missy spojrzała na zegarek. Trzy minuty po północy.

— Kobra?

— Hmm?

— Wszystkiego najlepszego.

Chwila ciszy.

— Dzięki.

— Wiesz… Jak ktoś z ekipy ma urodziny, robimy jeden, wielki prezent — rzekł Szatan. — Ciebie to nie ominęło.

Harry zerknął na niego z zaciekawieniem.

— Ale w pierwszej kolejności musisz doprowadzić się do użytku — stwierdziła Gejsza. — I koniecznie musisz się wyspać, bo, jak sądzę, nie miałeś takiej możliwości przez ostatnie dwa dni.

Wstali i razem wrócili do klubu Szefunia. Prezent i impreza musiały zostać odłożone na później.

Kobra w życiu nie sądził, że kiedykolwiek skoczy na bungee, ale okazało się, że ekipa jest bardzo szalona. Zafundowali mu skok z okazji urodzin. Wiedział, że nie zapomni tego do końca życia. Pierwszy raz czuł się zupełnie wolny.

Impreza była centralnym punktem jego urodzin. Nie przejmował się niczym, nie myślał o konsekwencjach i rzeczywistości. Chciał się wybawić i chociaż w ten dzień zapomnieć o wszystkim. Ekipa mu to zagwarantowała. I nie tylko ona. Pewna rudowłosa dziewczyna sprawiła, że zrobiło mu się gorąco. Szakal dostrzegł, że coś się kroi i w ciągu chwili sprawił, że Kobra i ruda spotkali się przy barze. Pod pretekstem zauważenia kogoś znajomego, zostawił ich samych. Dziewczyna nie zachowywała się jak większość płci żeńskiej z tego klubu. Siedziała spokojnie, popijając drinka i rozmawiała z nim na zwykłe tematy. Dyskusja rozwinęła się w szybkim tempie, dopóki jakiś pijany facet się do niej nie doczepił. Nad głową Harry’ego zapaliła się czerwona lampka. Stanął w jej obronie, chociaż mężczyzna znacznie go przewyższał. Zyskał w jej oczach. Jedno obraźliwe słowo i Kobra zareagował. Nie sądził, że ma aż tak silny cios i faceta musieli podnosić. Gdzieś niedaleko słyszał śmiech Żylety i Szakala. Dziewczyna patrzyła na niego błyszczącymi oczami, gdy spokojnie usiadł z powrotem obok niej i wrócił do przerwanej rozmowy.

— Przejdziemy się? — spytała nagle.

— Jasne — odparł i razem wyszli z klubu.

Zbyt daleko nie dotarli, gdyż rudowłosej wcale nie zależało w tym momencie na spacerze. Zbliżyła się do niego.

— Chyba lepiej, jak się cofniemy — stwierdziła, patrząc mu w oczy.

Zrobili to w szybkim tempie, lecz na salę nie doszli. Już przed drzwiami do pokoju dziewczyna ciągnęła go do siebie, by całować z pasją.

*Nightwish – Bye Bye Beautiful

**Lacuna Coil – Our Truth

___________________________________________

Czarna Wdowa, pisałam już, że będzie to kolejne opowiadanie potterowskie, ale nic więcej na ten temat nie powiem. Spodziewajcie się (o czym też pisałam nie raz) po zakończeniu tego. Nie byłam na koncercie i należę do Echelonu.