Prequel: część 1

Świat wirował mu w oczach. Obraz zamazywał się.

Szedł przed siebie, czując przeraźliwy ból w całym ciele. Z każdej strony otaczała go ciemność. Po raz kolejny musiał sobie sam poradzić i wytrzymać całą noc na świeżym powietrzu. Modlił się tylko o to, żeby nie spotkała go ulewa. Miał świadomość, że po plecach i twarzy spływa mu krew, co zdarzało się bardzo rzadko. Tak kończyło się pyskowanie w stronę tego bydlaka, który według niego miał problemy z głową, skoro wyżywał się na nim za takie bzdury.

Wypluł z ust krew, przeklinając go cicho od najgorszych. Usiadł na ławce, a z jego gardła wydobył się syk bólu. Z doświadczenia wiedział, że nikt nie powinien tutaj przyjść tak późno w nocy, dlatego, żeby się nie męczyć, położył się na ławce, patrząc zamglonym wzrokiem w gwiazdy. Potrząsnął głową, gdy obraz mu się rozjechał. Przeklęta lampa mogła zgasnąć, może udałoby mu się chociaż chwilę zdrzemnąć, skoro miał tutaj przeleżeć do rana. Czuł się coraz gorzej i zaczynał wątpić w to, czy zaraz się nie wykrwawi. Usłyszał coraz bliższe kroki, ale nie miał siły nawet odwrócić głowy w tamtą stronę. Ktoś stanął przy jego ławce, lecz teraz było mu wszystko jedno, co się stanie. Gdy ten ktoś stanął tak, że mógł go bez problemu zobaczyć, spojrzał tam. Był to młody chłopak z oczami wypełnionymi pustką.

— Młody, chcesz zmienić swoje życie? — spytał cicho.

W ciszy wbijał w niego wzrok. Nigdy nikt nie proponował mu czegoś takiego, ale teraz nie miał nic do stracenia. Jego życie i tak było dostatecznie beznadziejne. Kiwnął lekko głową. Obserwował chłopaka, kiedy kucał przy nim. Pustka została wypełniona obawą, kiedy oczy Harry’ego zaszły mgłą. Pomógł mu wstać z ławki, nie słysząc sprzeciwów. Czuł, jak brunet ledwo idzie, więc trzymał go w pionie. Wsadził go do samochodu na tylne siedzenie, gdy niemal wypadł mu z ramion. Sam szybko wsiadł za kierownicę i ruszył z piskiem opon. Przez zamglony umysł Harry rozszyfrował jego słowa do telefonu:

— …Czekajcie w punkcie medycznym. To ważne... Szefunio, możesz mnie zabić, ale nie mogłem nie zareagować. Jak go zobaczycie, sami będziecie w szoku... Nie wiem, ale chyba ktoś go nieźle poturbował… Niech Szatan czeka przed punktem. Sam sobie nie poradzę, bo zaraz mi chyba odleci…

Rozłączył się. Harry nie wiedział, ile minęło czasu, bo momentami nic nie widział, nie słyszał i nie czuł. Niespodziewanie rozległ się pisk opon i odgłos otwieranych drzwi.

— Jest z tyłu.

Chwilę później prędko ciągnęli go, trzymając pod ramiona. Gdy weszli do jakiegoś pomieszczenia, brunet usłyszał hałas i szybkie kroki.

— Co za bydlak mógł zrobić coś takiego? — dziewczęcy głos pełen przerażenia.

— Gdzie go znalazłeś?

— W parku. Kogoś przeklinał, nie szczędząc języka. Myślałem, że się na kogoś wkurzył, dopóki nie zauważyłem, jak wygląda.

— Zajmijcie się nim na tyle, na ile potraficie.

Ktoś zmywał krew z jego twarzy z niewyobrażalną ostrożnością i delikatnością.

— O Merlinie… — rozległ się zdumiony i zatrwożony głos innej dziewczyny.

— Co się stało, Missy?

— Przecież to Harry…

Później nic nie pamiętał.

Mały ruch sprawiał mu niewyobrażalny ból. Czuł się zmęczony i obolały. Nie wiedział, gdzie się znajduje, ale wszystkie rany zostały owinięte w bandaże, a na twarzy nie było ani śladu po pobiciu. Pomieszczenie wyglądało jak mini szpital. Drgnął, gdy dotarł do niego dziewczęcy głos:

— Nieźle ci się oberwało. — Chciał wstać, jednak ból mu na to nie pozwolił. — Leż, bo tylko sobie zaszkodzisz.

Nad nim stanęła blondynka z brązowymi tęczówkami, która nie mogła być starsza od niego. Spojrzała mu w oczy i na chwilę ją zamurowało. Otrząsnęła się, kiedy drzwi otworzyły się. Na początku wszedł starszy mężczyzna z ciemnymi oczami i prawie czarnymi włosami, a zaraz za nim chłopak, którego sylwetkę Harry rozpoznał. Miał brązową czuprynę opadającą na oko i morskie tęczówki. Na samym końcu, z obawą na twarzy, wkroczyła czerwonowłosa dziewczyna o czarnych oczach. Miał wrażenie, że kojarzy tę osobę, ale nie mógł dopasować jej do nazwiska.

— Czy tego chcesz, czy nie, już sporo o tobie wiemy — rzekł najstarszy mężczyzna w jego stronę łagodnym głosem.

Harry usiadł, pytając jednocześnie cicho:

— Skąd?

— Zostałeś rozpoznany — odparł. — I majaczyłeś.

Wypuścił z ust powietrze. Jeszcze tego mu brakowało. Po spojrzeniu mężczyzny zorientował się, że gadał o tym, że w domu go biją.

— Dużo? — spytał.

— Trochę — odparła z powątpieniem blondynka ze zmarszczonymi brwiami.

Zaklął w myślach. Czyli dużo…

— Wiesz… Sporo osób się tutaj przewinęło, ale kogoś w takim stanie jeszcze nie widzieliśmy — rzekł mężczyzna. — Gejsza wykorzystała sytuację i co nieco z ciebie wydusiła, chociaż tego nie pamiętasz. — Domyślił się, że Gejsza to blondynka. — Wydaje mi się, że możemy ci pomóc. — Harry zmarszczył brwi, patrząc na niego. Pomóc? Jemu? Jak? — Wiem, że pewnie nam nie ufasz, co nie jest niczym dziwnym, ale mimo to może weźmiesz to pod uwagę, bo z tego, co mi wiadomo, nie masz nic do stracenia. Drobne kradzieże, nielegalne interesy, przekręty… Coś ci to mówi?

— Dość dużo — mruknął.

— Do tego często szalone imprezy, szybkie auta i dzikie tańce na barze — rzekła Gejsza, wtrącając się w rozmowę z niewinnym uśmiechem.

— To jest dodatek — odparł z lekkim rozbawieniem mężczyzna. — A tak poważnie mówiąc… To może ci pomóc wyjść na prostą. Wielokrotnie spotykałem się z dzieciakami, które mają tego typu problemy…

— Powiedz prosto z mostu, że mówisz o nas. Nie ma co kręcić — stwierdził szatyn. — Szefunio wyciągnął nas z równie dużego syfu, w jakim ty jesteś — zwrócił się do Harry’ego. — A z tego, co się dowiedzieliśmy, jesteś w bagnie po pachy.

— Dobrze powiedziane — mruknął pod nosem.

— Możesz to zmienić — powiedział Szefunio. — Wiem, że to może być dla ciebie dziwne. Nie będziemy cię zmuszać, ale myślę, że warto. Damy ci czas na przemyślenie. Żyleta podwiezie cię do domu.

— Do domu? Do tego bydlaka go wysyłacie? — skrzywiła się Gejsza.

— Możesz zostać tutaj — stwierdził Szefunio, zwracając się do chłopaka.

— Nie, muszę wracać — odparł z myślą, że znowu jest spóźniony, gdyż na zegarku było południe.

Szefunio spojrzał na niego ze zrozumieniem. Domyślał się, co dzieciak przechodził.

— Żyleta — spojrzał na szatyna, a ten kiwnął głową. — Pomyśl nad tym — dodał jeszcze do Harry’ego, gdy powoli podniósł się do pionu.

Już miał wychodzić wraz z Żyletą, gdy zerknął jeszcze raz na milczącą czerwonowłosą. Patrzyła na niego niepewnie. Znał ją.

— Czekaj — rzekła Gejsza, a on odwrócił się do niej, zerkając na nią pytająco. — Och — westchnęła. — Mogę wydłubać ci oczy i wrzucić do słoika?

Szefunio parsknął śmiechem, czerwonowłosa zachichotała, a Żyleta zaśmiał się.

— Nie słuchaj jej. Ona jest nienormalna — powiadomił szatyn Harry’ego ze śmiechem, widząc jego zdumioną minę.

Zanim zamknęli drzwi, usłyszeli jeszcze blondynkę:

— Ma zaje*iste oczy.

— Tsa… Oczy kobry — dodał Szefunio.

Wraz z Żyletą wsiadł do jakiegoś sportowego samochodu i ruszyli. Przez moment trwała cisza, którą przerwał Harry:

— Skąd cię znam?

— Znasz? — zdziwił się.

— Skądś kojarzę.

Żyleta odpowiedział po chwili:

— Teraz będzie szósty rok w Hogwarcie.

Harry kiwnął głową ze zrozumieniem. Pewnie gdzieś go widział.

— A tę dziewczynę z czerwonymi włosami?

— Jest na twoim roku. Nie poznałeś jej może dlatego, że wcześniej miała brązowe włosy. Wczoraj zaszalała i się przefarbowała. — Po chwili stanęli na placu, gdzie spotkali się pierwszy raz. — Jutro o dwudziestej pierwszej — rzekł Żyleta. — Jeśli nie przyjdziesz, uznamy, że rezygnujesz. Dasz radę?

Kiwnął głową w odpowiedzi. Pożegnali się. Samochód odjechał. Harry ruszył do domu, nastawiając się w najlepszym wypadku na awanturę.

Wahał się, ale tylko do czasu. Dopóki nie poczuł bólu żebra po pobudce. Miał jedno wyjście, bo tylko w jednym miejscu chcieli mu pomóc. Na placu był godzinę przed czasem. Kolejna noc pod gołym niebem miała zmienić swoje znaczenie. Nie wiedział, kiedy wybiła wyznaczona godzina.

— Więc jednak.

— Nie mam nic do stracenia.

— Nie pożałujesz. Chodź.

W szybkim tempie dostali się na ulicę i wsiedli do auta. Żyleta niemal od razu włączył muzykę.

— …There was no love. There was no love for me. There was only hatred. I am rape. I am hate…*

Zaprowadził go do jakiegoś klubu, gdzie czekał Szefunio wraz z Gejszą, czerwonowłosą, niskim rudzielcem z zielonymi oczami oraz brunetem z granatowymi tęczówkami i tatuażem z wizerunkiem diabła na ramieniu. Blondynka uśmiechnęła się szeroko, gdy go zobaczyła.

— Wiedziałam — wyczytał z jej ust.

Harry pół nocy myślał o czerwonowłosej i dopiero nad ranem przypomniało mu się, która to dziewczyna. W drugiej klasie miał z nią zielarstwo. O ile dobrze pamiętał, miała na imię Nancy. Rudzielec już na samym wstępie wywołał na nim wrażenie jajcarza. Gdy usłyszał przezwisko – Yom – od razu domyślił się, że za dużo się nie pomylił. Drugi chłopak nazywany był Wujkiem Szatanem. Nancy przedstawiła się jako Missy.

— Żyleta pomoże ci w podstawowych sprawach typu jazda samochodem, strzelanie z broni i takie pierdoły do akcji. Zobaczymy, jak ci pójdzie. Na razie ekipa zajmuje się w szczególności kradzieżami aut, ale zauważyłem, że zaczęli kombinować coraz bardziej.

Yom i Szatan wyszczerzyli się.

— Niezła frajda — stwierdziła Gejsza z uśmiechem.

Wiesz, w co się pakujesz? – mruknął mu do ucha głosik rozsądku. – To jest nielegalne życie. Wracaj do rzeczywistości, Potter. Rzeczywistość była gorsza od tego. Nie chciał dłużej się męczyć u Dursleya, chociaż wiedział, że tego nie uniknie. Ale chociaż mógł mieć wsparcie. Może tutaj miał się oderwać od tego, co działo się w domu? Chociaż na moment. Słuchał Szefunia, który opowiadał mu, na czym to wszystko polega. Czuł, że tutaj nie pasuje. On i kradzieże? On i nielegalne życie? On i imprezy? Jednak ciągnęło go, żeby tu zostać. Yom wyszedł w międzyczasie, gdy zadzwonił do niego telefon. Z każdym zdaniem Szefunia Harry wahał się coraz bardziej, jednak z drugiej strony wiedział, że i tak znajduje się w beznadziejnej sytuacji. Jeśli wpadnie w jeszcze większe bagno, pewnie tego nie odczuje, bo, jak to stwierdził Żyleta, był już w nim po pachy.

Nagle zadzwoniła komórka Szefunia, a gdy po rozmowie się rozłączył, wyglądał na zdezorientowanego.

— Nie chcę nic mówić, ale chyba mamy następnego nowego. Yom znalazł jakiegoś chłopaka na dworcu. Pobiła go jakaś banda, więc powymachiwał bronią i go przyprowadził. Szatan, chodź.

Kiedy wyszli, zapadła cisza. Harry non stop czuł na sobie spojrzenie Gejszy, która popijała sok.

— Długo możesz zostać, żebyś nie miał później problemów? — zapytała.

— Do rana — mruknął.

Zamrugała kilka razy.

— Często tak?

— Z wiekiem coraz częściej.

Missy spojrzała na niego.

— Czemu nikt cię stamtąd nie zabierze? — odezwała się po raz pierwszy od dłuższego czasu.

— Bo nikt nie wie.

— Jak to? — zdumiała się. — Przecież… — zacięła się z wahaniem w oczach.

— Dokończ.

— No… Dyrek?

Harry uśmiechnął się do siebie z lekką ironią. Dumbledore. Coraz częściej przez głowę przechodziły mu myśli o tym, że mężczyzna po prostu o wszystkim wie. Jednak nie potrafił stwierdzić, dlaczego nadal go tam wysyła.

— Jego spytaj, bo ja nie mam pojęcia.

Wymieniła spojrzenie z Żyletą. Nagle Gejsza zmieniła temat i palnęła:

— Szefunio nieświadomie wymyślił ci przezwisko. Czy tego chcesz, czy nie, będę tak na ciebie mówić — wyszczerzyła się.

— Bój się — zaśmiał się Żyleta.

— Kobra to bardzo fajne przezwisko. Uważaj, bo mogę ci wymyślić takie, że już nie będziesz chciał przyjść do klubu — odparła do szatyna z dumnie uniesioną głową.

— Wierzę — roześmiała się Missy.

Kobra? Czemu nie – pomyślał Harry z rozbawieniem.

Jakiś czas później pojawili się Szefunio, Yom i Szatan wraz z szatynem o piwnych oczach.

— Szefunio, będzie Kobra! — ucieszyła się Gejsza na wstępie, a ten zaśmiał się lekko.

— Więc mamy dwóch nowych: Kobrę i Szakala.

Gejsza nałogowo pisała smsy. Nawet nie wiedziała, gdy została w klubie sama, wpatrzona w ekran telefonu. Zmarszczyła brwi. Kobra… Polubiła go, choć było widać, że nie jest do nich przekonany. Był zamknięty w sobie i widzieli, że dopiero nabiera do nich zaufania.

Obiekt jej rozmyślań pojawił się chwilę później, chociaż z początku go nie rozpoznała, gdyż na głowie miał kaptur. Chwiał się lekko, na co ponownie zmarszczyła brwi. Podeszła do niego, kiedy przystanął, przytrzymując się pustego baru. Wiedziała, że był w domu, więc w jej sercu pojawił się niepokój.

— Kobra? — Ledwo to powiedziała, a chłopak zachwiał się i runął na kolana pozbawiony sił. — Mój Boże… — szepnęła przerażona, gdy wypadał jej z ramion jak nieżywy. — Kobra? Słyszysz mnie? Powiedz coś!

Trzymała go na swoich kolanach ze ściśniętym gardłem. Ściągnęła mu kaptur i dostrzegła jego bladą jak kość skórę i cienie pod oczami. Trzęsącymi się rękoma głaskała go po włosach i twarzy, gdy nie otwierał powiek. Jego oddech był słaby i nierównomierny.

— Kobra, obudź się — szepnęła. — Kobra, proszę cię! — W jej oczach stanęły łzy. — Obudź się. — Poderwała głowę, gdy coś trzasnęło. — Żyleta! Szybko!

— Co się…? Ku*wa mać!

— Zaraz nam zejdzie!

Szybko podjął decyzję. Jednym zaklęciem uniósł go w powietrze i przetransportował do punktu medycznego.

— Co robimy?

— Rób, co ci przychodzi do głowy — jęknęła.

Maska tlenowa, kroplówka, bandaże. Nie wiedzieli, czy postępują dobrze, ale musieli chociaż próbować. Nigdy nie widzieli tak pobitego człowieka, nawet wtedy, gdy poznali Kobrę. Gejsza aż się popłakała, kiedy zobaczyła, w jakim jest stanie. Zadzwonili do Szefunia, gdy  dostrzegli, że chłopak oddycha prawidłowo, a ten zjawił się wraz z ekipą bardzo szybko. Missy zachwiała się mocno na ten widok, a Szakal zdrętwiał na moment.

— On jest… nienormalny — wydusił Yom, mając na myśli Dursleya.

— Musimy go tam puszczać? — szepnęła blondynka.

— Nie zatrzymamy go na siłę — odparł cicho Szefunio.

— Szefunio, on prawie umarł mi w ramionach! — popłakała się po raz kolejny.

— Kiedyś go zabije — podsumował Szatan z trwogą.

— Wiecie, że gdybym miał nad nim jakąś władzę, w życiu bym go tam nie puścił. W każdej chwili może powiedzieć, że zostaje i od razu ma załatwioną kwaterę. Ale on cały czas musi tam wracać.

— Jak to?

— Trzymają go tam na siłę. Jeśli zaginie bez śladu, będzie miał na karku pół świata czarodziei.

— Niech się walą. Ukryjemy go tak, że go nie znajdą — rzekła Gejsza.

— Czy on tego chce, czy nie, ma na karku Dumbledore’a. Nie usiedzi na miejscu, dobrze o tym wiesz. Prędzej czy później go znajdą, a chyba lepiej, żeby nie wiedzieli, czym zaczął się zajmować. Tak czy inaczej, nie zmusimy go do tego, żeby się ukrywał.

Missy patrzyła na niego w milczeniu. Cały czas podchodziła do Harry’ego z dystansem, bo znała go z innej strony. Teraz zaczęła poznawać o nim całą prawdę, która była całkiem odmienna od tej, którą słyszała. Żeby nie mieć większych kłopotów, chłopak siedział w domu, gdzie był bity. W życiu się tego nie spodziewała.

Gejsza sama zaproponowała, że zostanie przy Kobrze, dopóki się nie obudzi. Widziała go w różnym stanie, ale nie takim. Miała ochotę pójść do tej spasionej świni i strzelić mu kulką w sam środek łba. Doskoczyła do chłopaka w mgnieniu oka, gdy zobaczyła jego ruch. Wreszcie się wybudzał. Musiała przyznać, że zaczęła się do niego coraz bardziej przywiązywać. Oczy, które chciała mu wydłubać, były teraz mętne i nieprzytomne. Nie pytała, jak się czuje, bo łatwo mogła się domyślić. Poza tym nie chciała go męczyć głupimi pytaniami. Pogłaskała go po włosach z troską na twarzy. Siedziała przy nim w milczeniu, dopóki sam się nie odezwał:

— Długo tu siedzisz? — jego głos był ochrypły i słaby, a dodatkowo stłumiany przez maskę tlenową.

— Jakiś czas — odparła cicho. Dopiero po chwili zapytała: — Za co?

Zamknął oczy.

— Spóźniłem się.

— Ile?

— Dziesięć minut. — Ledwo to usłyszała.

W jej oczach zabłysły łzy. Za kilka minut spóźnienia oberwał tak mocno, jakby nikt nikogo nawet nie uderzył za ucieczkę z domu na tydzień, kradzież czy wrócenie pod wpływem alkoholu.

— Dlaczego nic z tym nie robisz? Powiedz, proszę.

— Bo prędzej czy później znowu tam wrócę.

Ścisnęła go mocno za dłoń.

— Skąd ty bierzesz na to tyle siły? — rzekła cicho w przestrzeń.

— A kto powiedział, że ją mam? — szepnął słabo, otwierając oczy.

Gejsza wbiła w niego spojrzenie. W tym zdaniu było coś niepokojącego.

— Co masz na myśli? — spytała z obawą. — Kobra… — dodała, gdy nie odpowiadał.

— Pierwszy raz byłem gotowy się dobić — wyznał cicho. Jej serce stanęło w miejscu. — Najzwyczajniej stchórzyłem, chociaż wcześniej nic mnie nie blokowało.

— Czyś ty oszalał? — jęknęła.

— Nie wiesz, jak to jest — szepnął. — Ile można? Z czasem odechciewa się żyć.

— Pomyśl, że masz nas — odparła. — Zawsze ci pomożemy, pamiętaj o tym. I nie rób głupstw, proszę cię. Wiem, że nie znamy się długo, ale to nie znaczy, że pozwolę ci zrobić coś takiego, rozumiesz?

Poczuł, że ma kogoś, komu może w pełni zaufać.

Dwa dni przeleżał pod kroplówką, jednak Gejsza przez kilka kolejnych dób nie wypuszczała go do domu. Chciała, żeby chociaż wyzdrowiał, zanim wróci do tego bydlaka. Zauważyła, że chłopak zaczął inaczej zachowywać się wobec niej i Żylety. Był bardziej otwarty niż wcześniej. To, że uratowali mu życie, chyba dało mu do zrozumienia, że może na nich liczyć. Pozostała część ekipy także odczuła pozytywne zmiany.

— Mój kochany Allahu! — wrzasnął Yom. — Szefunio, zrób to!

Missy, Yom, Szatan, Gejsza, Żyleta i Szefunio patrzyli na auto, w którym siedział Kobra, jakby ktoś wprowadził ich do skarbca ze złotem.

— Mówiłem, że go poczęli w samochodzie — rzekł z zapałem Żyleta. — Szefunio…

— Dajcie mi pomyśleć.

— Nad czym tu myśleć? — odparła Missy, gdy Harry wysiadł z samochodu, jak gdyby nigdy nic.

— Co tak patrzycie? — spytał z obawą, kiedy zobaczył ich miny.

Szefunio drgnął i uśmiechnął się szeroko. Klepnął go w plecy, mówiąc:

— Wystawiamy cię do wyścigów.

Kobra uniósł brwi z zaskoczeniem, a po chwili uśmiechnął się z zadowoleniem.

Czuł zdenerwowanie. Na nielegalnych wyścigach był już kilka razy, ale pierwszy raz miał się ścigać. Wiedział, na czym to polega, ale… Szefunio przywołał do siebie Sydneya – kolesia, który organizował zawody. Ten trochę się zdumiał, gdy usłyszał, że biorą udział w wyścigach i dodatkowo wystawiają nowego z ekipy. Przyjął pieniądze od Szefunia i po chwili darł się do megafonu, że mają chętnego do pojedynku i potrzebują drugiej osoby.

— No wy chyba sobie jaja robicie — rzekł Kobra, gdy zauważył swojego przeciwnika.

Facet miał ze trzydzieści lat i Harry zdążył zobaczyć, jak jeździ. Żyleta klepnął go na zachętę w plecy. Po chwili siedział za kółkiem auta Żylety z myślą: Co ja tu robię? Chyba ich popie*doliło. Na wycofanie się było za późno. Musiał jechać.

Sydney wszedł na drogę wraz z jakąś dziewczyną. Wyścig rozpoczął się kilka sekund później. Widownia obserwowała część pojedynku z wyraźnym zaciekawieniem.

— Niezły jest — podniecił się Sydney, widząc poczynania młodego ściganta.

Manewrował między samochodami jak zawodowiec. Z rozdrażnieniem czekali na wyniki, gdy zeszli z dachu budynku na ulicę. Ekipa niecierpliwiła się chyba najbardziej. Wreszcie wyłonił się pierwszy pojazd. Ekipa rzuciła się na siebie z radością, gdy Kobra przekroczył metę. Widownia była oszołomiona. Kiedy wysiadł z auta, niemal nosili go na rękach.

— A niby taki niepozorny — zaśmiał się Sydney, wręczając Szefuniowi pieniądze, w większej ilości niż ten wcześniej przekazał.

Kobra śmiał się jak opętany, kiedy wydostał się z tłumu.

— Bez jaj. Idziemy się naje*ać — stwierdził ze śmiechem.

Ekipa roześmiała się zgodnie.

— Mówisz jak jeden z nas — odrzekł Wujek z wyszczerzem.

— Bo nim jest — odpowiedziała Missy z uśmiechem.

Harry oficjalnie stał się członkiem ekipy.

Słowa Kobry znalazły swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Pierwszy raz tak się spił. Szakal dzielnie mu towarzyszył, gdy dobrali się do spirytusu. Pozostali niemal płakali ze śmiechu, kiedy byli tak pijani, że udawali jazdę samochodem w fotelu. Rechotali nie wiadomo z czego i, co wywołało u reszty zdumienie, poszli na wielki podryw.

— Co alkohol robi z ludźmi — zaśmiał się Żyleta, gdy we dwójkę wyrwali jakieś dwie blondyny.

— Nie chcę nic mówić — rzekła rozbawiona Gejsza, gdy wróciła z baru — ale dziewczyny zaczynają dopytywać się o Kobrę.

— Chyba go zgorszyliśmy — stwierdził szatyn.

— Jak każdego — odparł Yom i zarechotali.

Harry nigdy nie czuł się tak wyluzowany. Szakal ostro szalał z dwiema blondynkami na parkiecie, a on zaczął przeciskać się do wyjścia, żeby skorzystać z toalety. Trochę rzucało nim na boki, ale się tym nie przejmował. Ekipa pomachała mu ze śmiechem. Z rozbawieniem im odmachał, a później zatrzymał się jak wmurowany. Przed nim pojawiła się ładna szatynka z wielkim biustem. Bez słowa przyciągnęła go do siebie i pocałowała w usta, a następnie wyciągnęła z sali, ciągnąc go za koszulkę.

— No nieźle — zachichotał Yom. — Na powodzenie nie będzie narzekać.

Kobra był zaskoczony tak szybkim zwrotem akcji. W jednej chwili pocałowała go jakaś nieznajoma i wyciągnęła z sali. Na korytarzu gotowa była zacząć go rozbierać. Było to miłe, więc po co miał to przerywać? Przyszpilił ją do ściany, nie odrywając od niej ust. Sama sterowała jego dłońmi, które w efekcie końcowym zatrzymały się na jej pośladkach. Nie wiedział, kiedy wciągnęła go do jednego z pokoi. Zapaliła mu się czerwona lampka. Może i był pijany, ale nie do tego stopnia. Pod pretekstem skorzystania z łazienki wyszedł do toalety należącej do pokoju. Rozejrzał się. Nad sedesem przy suficie znajdowało się okienko. Był chudy, więc z łatwością mógł się tamtędy przecisnąć. Wszedł na klapę, a później z użyciem siły podciągnął się w górę. Wylądował na podwórzu. Przeszedł wokoło budynek i wszedł głównym wejściem, by wrócić na salę.

— Już? — zaśmiał się Żyleta.

— Spier*oliłem przez okno — wyszczerzył się.

Wszyscy wybuchnęli głośnym śmiechem.

— O mamusiu… Litości — szepnął Szakal, chowając twarz w poduszce.

— Nie myślałem, że można umierać na ból głowy — dodał cicho Harry.

Reszta zachichotała zgodnie.

— Kacyk to nie jest miła rzecz. Wczoraj was ostrzegaliśmy — odparł Yom ze śmiechem.

— Tak? Nie przypominam sobie — stwierdził Szakal.

— Całkiem zrozumiałe. Nigdy nie widziałem osób, które za pierwszym razem upiły się spirytusem — zaśmiał się Żyleta.

— Gdzieś ty to znalazł? — zapytał Kobra Szakala.

— Mnie się pytasz? — odparł ze zdumieniem.

Patrzyli na siebie z niewiedzą, ale nagle roześmiali się, by po chwili jęknąć cicho z bólu. Jednocześnie nabijali się sami z siebie i trzymali za głowy. Pozostali śmiali się razem z nimi.

*Epica – Replica

______________________________________

Ludzie, pisałam wielokrotnie, że tworzę już nowe opowiadanie.

Frigus, wersję drugą zakończenia traktujcie tylko i wyłącznie jako dodatek, bo w głowie zaświtał mi pomysł, a już nie chciałam zmieniać tego, gdzie bohaterowie umierają. Musiałam po prostu przelać na kartkę to, co zaświtało mi w głowie ;) Prequel pisałam zaraz po napisaniu zakończenia i dopiero wtedy zabrałam się za sensację, która nie wypaliła. Imię dziecka – Jared Leto, wokalista 30 Seconds To Mars, bo nie mogłam się powstrzymać, hahah xD I lubię długie komentarze, więc się nie krępuj :D