Rozdział 38 - Isabelle

Powoli do jego uszu dotarły szumy, które były dla niego niezrozumiałe. Było zbyt chłodno, jak na małą pustynię między wioskami, a piasek nie mógł być tak miękki jak to, na czym leżał. Wreszcie mógł rozróżnić słowa wypowiadanie przez słodki głos:

— Och, to musi być jakiś szlachcic. Popatrz.

— Siostro droga — rozległ się głos pełen dezaprobaty, lecz równie miodowy jak poprzedni.

— Och, chyba się budzi!

Uchylił powieki, by dostrzec dwie młode dziewczyny. Jedna z nich – blondynka z długim warkoczem i ślicznymi orzechowymi tęczówkami – siedziała na skraju jego łóżka. Druga z kolei – niemalże identyczna jak poprzednia, lecz bardziej opalona i niższa – stała obok niej. Obie wpatrywały się w niego wielkimi oczami.

— Paniczu — rzekła ta siedząca — znaleziono cię w drodze do naszego miasteczka.

— C-co się…? — zaczął ochryple.

— Och, Loto, podaj wody — rzekła ta sama dziewczyna. — Paniczu, słońce piekło niemiłosiernie. Byłeś wycieńczony. Nasz ojciec cię przywiózł, abyśmy się paniczem zaopiekowały.

Lota podała mu wodę i pomogła upić łyk, gdyż był tak zmęczony, że nie miał na nic siły. Harry, mimo złego stanu, dostrzegł piękno obu kobiet, lecz ta siedząca bardziej przykuwała jego uwagę. Miała iskrzące się oczy. Lota wybiegła, słysząc męski głos dochodzący z podwórka. Druga z sióstr przetarła mu policzki i czoło szmatką zamoczoną w zimnej wodzie, delikatnie się przy tym rumieniąc. Mówiła o tym, jak go tu sprowadzono oraz o swojej rodzinie, lecz nie wspomniała ani słowem o sobie. Widząc u niego brak sił, rzekła:

— Panicz niech odpocznie. Wrócę niedługo.

Już miała wychodzić, gdy Kobra spytał cicho:

— A jak tak piękna istota jest nazywana?

Sam był zaskoczony swoim zwrotem. Dziewczyna zarumieniła się jeszcze bardziej.

— Isabelle, paniczu — odparła nieśmiało i wyszła.

Mając przed oczami jej twarz, zasnął.

Wiedział, że powinien spieszyć się ze swoimi poszukiwaniami, ale w towarzystwie Isabelle było o to trudno. Gdy był w pełni sił, razem wyszli na spacer po okolicy, rozmawiając na różne tematy. Choć była nieśmiała, mówiła bardzo interesujące rzeczy. Kobra miał czasami problemy ze zrozumieniem, gdyż niektóre słowa wyszły już z użytku i ich nie znał. Nie dał jednak po sobie tego poznać. Jej siostra była bardziej żywiołowa, a ojciec okazał się wesołym robotnikiem.

— Droga Isabelle — oznajmił porankiem, gdy poczęstowała go śniadaniem — muszę ruszać w dalszą wędrówkę.

Zasmuciła się, choć próbowała to ukryć.

— Rozumiem, Urlichu.

— Jest osoba, która na mnie liczy.

— Paniczu, mówiłeś coś o składnikach potrzebnych do uleczenia tej kobiety. Może mogłabym pomóc…

Jak się okazało, miała w domu kilka produktów, które mu przekazała. Podziękował w sposób, który sam go zaskoczył. Skąd on, u licha, zna takie zwroty?! Sam się temu dziwił.

— Jak mógłbym się odwdzięczyć?

Wyraźnie się zawahała.

— Mógłbyś mi towarzyszyć w dzisiejszym balu?

Tańce? O rany…

— Z wielką przyjemnością, Lady — odparł jednak i pocałował ją w dłoń.

To będzie katastrofa…

Siostra Isabelle skądś wykombinowała dla niego wyjściowy strój. Bal odbywał wieczorem. Pojechali tam karetą. Isabelle wyglądała olśniewająco. Miała długą, kremową suknię z wieloma falbankami, a jej opalona twarz kontrastowała z blond włosami ułożonymi w skromny kok. Zabawa odbywała się w sąsiedniej wiosce. Rozmawiając na różne tematy, przemierzyli całą odległość, a Harry z każdą minutą obawiał się zabawy tanecznej. Jego fobie były jednak wyolbrzymione. Okazało się, że bal to bardziej potańcówka, więc nie musiał znać jakiś standardowych tańców ludowych. Z Isabelle przetańczył cały wieczór i po poznaniu kilku osób, powrócili do domu.

Rankiem wyjeżdżał w dalsze poszukiwania składników, których pozostało niewiele.

— Dziękuję za gościnę, droga Isabelle, droga Loto.

Pocałował obie w wierzch dłoni. Odprowadziły go zasmuconymi spojrzeniami, gdy ruszył w drogę.

Brakowało mu dwóch składników. Jeden mógł zdobyć w wiosce, gdzie mieszkał Ludwik. Drugi był trudniejszy do zdobycia. Liście awalotu. Drzewa te rosły tylko w posiadłości szlachcica, który do pilnowania zatrudniał chłopów z widłami. Musiał zdobyć jeden liść. Gorsze było jednak to, że jeżeli zostanie zauważony i ucieknie, zaczną go szukać rycerze, którzy nie będą mieli skrupułów.

Przywiązał konia przy drzewie i czaił się niedaleko domu. Musiał przedrzeć się przez krzaki, później bramę, przebiec kawałek drogi do drzewa, urwać jeden liść i wrócić tą samą trasą bez zauważenia przez niepowołane osoby. Coś niemożliwego. Lecz była magia, więc postanowił skorzystać. Rzucił na siebie Zaklęcie Kameleona i gdy zapadł zmierzch, wziął się do roboty. Przedarł się przez krzewy i wspiął na bramę. Przeszedł obok strażników z widłami i rozejrzał się, czy nikt nie patrzy. Zerwał jeden z liści, chowając go do kieszeni. Był już przy wyjściu, kiedy rozległo się warczenie psa, który do niego podbiegł. Harry wskoczył na bramę, lecz mały labrador zdążył go ugryźć, co spowodowało usunięcie Zaklęcia Kameleona. Wszyscy go dostrzegli, a on rozszerzył oczy i wyrwał nogę z paszczy zwierzęcia, by następnie przeskoczyć przez płot.

— Czarnomag!

Ku*wa… Teraz nie musiał się kryć. Machnięciem różdżki odwiązał konia i przywołał go do siebie, kiedy chłopi rzucili się w jego stronę z widłami. Wskoczył na rumaka i pognał przed siebie. Wiedział, że zaraz zostaną powiadomieni rycerze, którzy ruszą za nim w pogoń, ale miał trochę czasu, zanim wiadomość dotrze do odpowiednich osób. Kiedy zniknął chłopom z oczu, zmył ślady kopyt konia. Po jakimś czasie mieli zacząć go szukać w okolicznych wioskach, ale na razie nie mógł narzekać. Gorsze było to, że musiał szybko zrobić eliksir.

Do wioski Ludwika dotarł w ciągu kilku godzin. Nie sądził, że tak bardzo oddalił się od swojego celu. Od razu popędził do ostatniego składnika, który zerwał bez problemu. Szybko wrócił do domu Ludwika.

— Doktor — odetchnął. — Witam.

— Witaj ponownie, Ludwiku — odparł. — Jak twoja matka?

— Bez zmian, sir.

Zaprowadził go do kobiety. Poprosił mężczyznę o miejsce, gdzie mógłby w spokoju sporządzić lekarstwo. Szopa była najlepszym miejscem i tam też poszedł. Kobra postępował według wskazówek i choć serce łomotało mu w piersi, robił wszystko spokojnie. Skończył po dwóch  godzinach i gdy wyszedł z budynku, zobaczył kilka kilometrów dalej szereg rycerzy. Popędził do domu i podał eliksir kobiecie, która po chwili obudziła się, by wracać do zdrowia. Ludwik wyglądał na zaskoczonego tak szybkim działaniem lekarstwa. Ostry słyszał w oddali głosy osób, które planowały go spalić.

— Ludwiku, miło było cię poznać, ale czas, abym wracał.

— Doktorze, późna noc, a za oknem rycerze…

Kobra uśmiechnął się lekko. No właśnie…

— Dziękuję, Ludwiku. — Wyszedł jak burza, gdyż nie mógł już czekać.

Rycerze zauważyli go w połowie drogi do lasu.

— Łapać go!

Na koniach popędzili za nim. Kobra zerwał się do biegu. Już widział las i wir, który miał go odesłać do współczesności, a także migoczący diament leżący na liściu obok. Nie miał szans. Deptali mu po piętach. Ze ściśniętym sercem zatrzymał się i odwrócił. Wycelował w nich różdżką i rzucił masowe zaklęcie spowalniające. Pobiegł dalej. Chwycił diament i użył czarnomagicznego zaklęcia z wyższych szczebli.

— Missae oblivione* — szepnął.

Świat stanął, lecz nie on. Osłabiony po zaawansowanym zaklęciu czarnomagicznym, wskoczył w wir.

Poczuł, jak spada na twardą posadzkę. Przez chwilę oddychał ciężko z zamkniętymi oczami. Nawet nie sprawdził, gdzie się znajduje. Usłyszał tupot stóp i dźwięk otwieranych drzwi.

— Harry!

Wreszcie otworzył oczy. Anja i Naomi wbiegły do pomieszczenia przywołane hałasem. Stęknął cicho, gdy próbował się podnieść do pozycji siedzącej. Nie miał władzy w ciele. Obie kobiety przyklękły przy nim.

— Co ci jest? — zapytała Naomi z wielkimi z przerażenia oczami.

— Zaraz przejdzie — mruknął. — Rzuciłem zbyt zaawansowane zaklęcie czarnomagiczne.

— Och. Rzeczywiście, zaraz powinno przejść — odparła Anja.

Nagle uśmiechnął się lekko, coś sobie uświadamiając.

— Udało się — szepnął.

Naomi wyszczerzyła się radośnie, czochrając go po włosach, a Anja wyglądała na usatysfakcjonowaną. Wreszcie przewrócił się na brzuch i z pomocą rąk podniósł się na kolana, nadal ściskając w dłoni fragment Diamentu Ciemności.

— I co z nim? — spytał.

— Schowamy go do specjalnej komory. Tylko ty będziesz mógł go dotknąć i przywołać do siebie, kiedy tylko będziesz chciał — odpowiedziała Anja. — Wystarczy, że o nim pomyślisz. Zdobywając pierwszy fragment, stajesz się jego właścicielem. Możesz z nim zrobić, co chcesz.

— Tak w ogóle to jak on działa?

— Gdy już będziesz go miał w całości i będziesz miał go przy sobie, to Voldemort, władca Bursztynu, nie będzie mógł cię tknąć. Diament jest silniejszy, ponieważ zdobywasz go własnymi siłami. Voldemort zdobył go poprzez kogoś innego, a to działa na jego niekorzyść. On cię nie tknie, a ty będziesz mógł odebrać mu Bursztyn. Wtedy możesz go pokonać. Chyba że sam by go oddał, co jest niemożliwe. Gdy wygrasz, będziesz mógł zatrzymać oba dla siebie, jeden z nich, bądź pozbyć się obu.

— Teraz to ja chcę odreagować w swoim łóżku ucieczkę przed spaleniem na stosie.

Kobiety zaśmiały się lekko.

Wiedział, że najpierw musi zameldować się u swoich przyjaciół, aby się nie martwili. Dlatego, gdy wrócił do Hogwartu wraz z nauczycielką, Ostry skierował się do Wielkiej Sali, gdzie niedługo miała zacząć się kolacja. Uśmiechnął się delikatnie, gdy zobaczył ich wraz z elitą Slytherinu przed sobą. Wiedział, że kiepsko wygląda, gdyż stwierdziła to Naomi, ale zmienił tylko swoje ubranie na współczesne.

— Och, tak się martwię — mówiła Milka. — Cztery dni i dalej nic. A jak coś mu się…

— Nawet tak nie myśl! — naskoczyła na nią Missy.

— Właśnie… Więcej wiary w ludzi — stwierdził Kobra.

Odwrócili się jak na komendę.

— AAA!

Alison i Nancy rzuciły się na niego z wrzaskiem radości. Draco i Scott wymienili pełne ulgi spojrzenia.

— Wyglądasz jak wyjęty z grobu — zaczęły się nad nim użalać. — Nie spałeś przez te cztery dni? Taki blady… Udało się?

— Udało — odparł z uśmiechem.

— AAA! — Ponownie na niego wskoczyły. — Musisz nam opowiedzieć.

— Błagam was, nie dzisiaj.

— Tak, rzeczywiście, jutro, musisz odpocząć. A tak w skrócie? — ciekawiły się.

Westchnął. Mógł się tego spodziewać.

— W skrócie to znowu druzgotki chciały mnie utopić, gonili mnie z widłami, chcieli spalić na stosie i odciąć głowę. Jeszcze pies chciał mnie zagryźć, a słońce spalić. Ale wiecie, co było najgorsze? — dodał, gdy z ust zeszły im uśmiechy. — Musiałem iść na pier*olony bal. — Nicole pierwsza wybuchnęła śmiechem na jego ostatnie słowa. Reszta od razu do niej dołączyła. — Nie tego się spodziewałem — dodał ciszej, aby słyszały go tylko Missy i Milka.

Ścisnęły go mocno.

Żeby nie powtarzać tego dwa razy, dostał się wraz z przyjaciółmi na Grimmauld Place 12, gdyż pozostali zostali powiadomieni o jego zadaniu i martwili się równie mocno, jak uczniowie z Hogwartu. Gejsza aż rozszerzyła oczy, gdy zobaczyła, jak chłopak się zmienił i stała wmurowana dobrą minutę. Rozbudził ją dopiero śmiech pozostałych, którzy byli równie zdumieni jego wyglądem. Opowiedział im swoją przygodę od poznania Anji aż do momentu powrotu. Nie wtrącali żadnego słowa, lecz słuchali uważnie.

— …Te twoje filmy historyczne były zbawieniem — skierował słowa do Yoma, a ten wyszczerzył się szeroko. — Kompletnie nie wiedziałem, jak mam mówić, żeby zrozumieli — zaśmiał się. — Jak wypalili niekiedy z jakimś tekstem, to bladłem. — Zarechotali. — To nie jest takie proste mówić po staromodnemu. A ta twoja lekcja jazdy na koniu uratowała mi tyłek — dodał do Gejszy.

— Mówiłam, że kiedyś się przyda — wystawiła zęby.

— A ta Isabelle to ładna chociaż? — spytał Scott.

Kobra spojrzał na niego z uniesioną brwią.

— Nie w głowie mi były amory — parsknął.

— Czyli ładna.

Ostry wywrócił oczami, wśród rechotu reszty.

— Kiedy następne zadanie? — zapytał Łapa.

— Nie mam pojęcia. Niby mają być spore odstępny czasowe pomiędzy nimi. Same dowiadują się chwilę przede mną.

— Myślisz, że będzie coś w tym samym stylu?

Wzruszył ramionami.

— Oby nie, chociaż jak ma być coś gorszego, to przeżyję i to.

Ślizgoni coraz częściej przychodzili wraz z nimi do Pokoju Życzeń. Razem uczyli się nowych zaklęć, choć byli na niższym poziomie niż ekipa. Nie mówili im zbyt dużo, gdyż istniało ryzyko, że przystaną do Voldemorta, choć wątpili w to coraz bardziej. Musieli jednak trzymać rękę na pulsie, ponieważ nie chcieli mieć później problemów. Harry najbardziej obserwował Nicole i musiał przyznać, że dziewczyna nie stanie po stronie jego wroga, choćby nie wie co. Od Dracona dowiedział się, że jej ojciec był śmierciożercą, lecz został zamordowany przez Czarnego Pana. Jej matka z kolei była obojętna, ale Lord upominał się o nią, chcąc także jej córkę. Nie miał powodów, aby nie wierzyć Dexterowi, gdyż miał do niego zaufanie. Elitą byli od trzeciej klasy, więc łączyły ich mocne więzi, dlatego wszystko wydawało się bardziej wiarygodne.

Szukali nowych zaklęć do nauki, lecz Missy przyglądała się uważnie Kobrze, który siedział spięty i rozdrażniony, co ostatnio zdarzało się bardzo często. Wypytała go o to, a on odpowiedział, że od jakiegoś czasu ma dziwne napady bólu.

— Znowu? — spytała wreszcie, siadając obok niego na kanapie. Kiwnął niemrawo głową. — To się ciągnie za długo — mruknęła. — Dlatego przeryłam bibliotekę, żeby coś sprawdzić. Musimy wrócić do magii związanej z umysłem.

— Po co?

— Kobra — zaczęła niepewnie — wydaje mi się, że znowu zaczyna kombinować z twoim umysłem.

— Co masz na myśli? — zmarszczył brwi, krzywiąc się lekko.

— Chodzi mi o to — rzekła cicho — że… on chyba postanowił przebić ochronę umysłu. Chce wejść na wyższe etapy wdzierania do niego. Nauczyłeś się oklumencji, żeby przestał ci wchodzić do głowy, kiedy tylko mu się zachce, dlatego wychodzi ponad to. Wydaje mi się, że te dziwne napady bólu to po prostu — przełknęła ślinę — zaklęcia rzucane przez umysł.

Zapadła cisza.

— Co? — wydusił.

— On chyba chce…

— Mów — powiedział twardo, gdy zamilkła, pełna niepewności.

— Chce cię torturować przez umysł — wyszeptała.

Milka upuściła różdżkę trzymaną w dłoni, a Draco przeniósł rozszerzone oczy na Kobrę, który siedział jak wmurowany.

— Przecież takiego czegoś nie da się zrobić przez umysł — rzekł Jeremy.

— Można, jeśli dwie osoby są ze sobą połączone — szepnęła Nancy.

— Więc wy… — zaczęła Pansy, patrząc na Ostrego.

— Jesteśmy połączeni przez umysł — odparł cicho. — Dlatego może robić z moją głową, co tylko mu się podoba, jeśli nie umiem się obronić. — Westchnął i spojrzał na Ślizgonów, postanawiając powiedzieć im trochę więcej. — Jeszcze rok temu przesyłał mi różne obrazy. Te realistyczne i zmyślone.

— Dlatego nauczyłeś się oklumencji — mruknął Alan, a on kiwnął głową.

— Widocznie znalazł coś nowego — oznajmił. — Chcesz mi jeszcze coś powiedzieć — dodał do Missy, gdy zauważył jej niepewny wzrok.

Spojrzała na Scotta, jakby chciała zrzucić to na niego, lecz on nie miał o niczym pojęcia.

— Nie znam nikogo, kto umie się przed tym obronić i zaatakować — szepnęła wreszcie. — Te osoby można policzyć na palcach. — Myślał, że bardziej nie może go dobić po tych słowach, lecz bardzo się mylił. — Musisz się sam tego nauczyć. — Przełknęła ślinę. — I to tylko wtedy, gdy on będzie cię atakował.

— Super — mruknął do siebie Harry po chwili milczenia, patrząc tępo w ogień tlący się w kominku.

Missy wyglądała tak, jakby czuła się temu wszystkiemu winna. Milka spojrzała na Dextera, który z kolei zerkał na nią. Scott siedział lekko skrzywiony, patrząc wszędzie, byle nie na Harry’ego.

— Ta więź musiała się pogłębić, w momencie gdy opętał cię w Ministerstwie — ciągnęła cicho Nancy. — Musiał teraz zdać sobie z tego sprawę i postanowił to wykorzystać.

— Jesteś przekonany o tym, że on chce cię zabić? — zapytał nagle Blaise.

— A co innego? — mruknął Kobra ze zmarszczonymi brwiami.

— Wiesz… teraz tak wpadło mi to do głowy… Może on po prostu chce tę więź wykorzystać w inny sposób. Nie znam go, ale być może chce cię torturować przez umysł, żeby później zmusić cię do przejścia na jego stronę.

Missy przymknęła powieki, zaciskając pięści.

— Też myślałam pod tym kątem. — Otworzyła oczy i spojrzała na Harry’ego. — Posłuchaj. Być może stwierdził, że nie warto cię zabijać. Wykorzysta szantaż. Przestanie cię torturować, jeśli do niego dołączysz. Na pewno dowiedział się o tych wszystkich zmianach. Świat jest mały. Możliwe, że dowiedział się o wielu ważnych sprawach — spojrzała na niego znacząco, a on domyślił się, że chodzi jej o akcje przestępcze. — Pomyśl, jaki to byłby cios dla Dumbledore’a, gdybyś dołączył do Voldemorta. Zaczynam naprawdę wątpić, czy chodzi mu tylko i wyłącznie o to, żeby cię zabić — szepnęła.

Kobra szykował się na coraz trudniejsze dni.

Nicole myślała, że jest człowiekiem, który nienawidzi Voldemorta tak, jak nikt inny. Teraz wiedziała, że jest osoba, która nienawidzi go jeszcze bardziej.

*Missae oblivione – z łacińskiego: missae – masowe, oblivione – zapomnienie; w wolnym tłumaczeniu: masowe zapomnienie