II. Rozdział 45 - Diament Ciemności

Wielkimi krokami wakacje zbliżały się do końca. Syriusz ze zgrozą przyjął wiadomość o tym, że Harry szuka legalnej pracy i swojego mieszkania. Missy, Milka i Dexter wzięli przykład z Yoma oraz Szatana i zrobili to jakiś czas temu, a Łapa nie chciał dopuścić do tego, żeby Kobra zrobił to, co oni.

— Przecież nie będę do końca życia siedział ci na głowie — rzekł chłopak, gdy z nim rozmawiał.

— Ale nie musisz się spieszyć — upierał się przy swoim.

Ostry uśmiechnął się lekko.

Naomi westchnęła, gdy Syriusz powiedział jej o rozmowie z chrześniakiem.

— Jest dorosły. Jak każdy chce być odpowiedzialny i samodzielny. Nie możesz od niego wymagać, żeby mieszkał tutaj do końca życia. Skoro chce za jakiś czas założyć rodzinę, musi zachowywać się jak dorosły.

Dalej chodzili na akcje, wyścigi i imprezy, jednak większość znalazła sobie pracę, aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń.

Kobra spóźnił się na balangę, lecz jego wytłumaczenie było w pełni zrozumiałe:

— Znalazłem mieszkanie. Za tydzień będzie moje.

— Parapetówka?

— No ba.

Zaśmiali się zgodnie. Harry wyciągnął Nicole z towarzystwa i zaprowadził ją na ulicę, żeby porozmawiać. Z zaciekawieniem szła za nim w stronę drzwi.

— No więc? — zapytała, gdy znaleźli się poza klubem.

— Chciałabyś ze mną zamieszkać?

Rozszerzyła oczy, a on spojrzał na nią niepewnie.

— Serio?

— No serio — uśmiechnął się.

Z piskiem wskoczyła na niego, a on przytrzymał ją w powietrzu.

— Jasne, że chcę!

Wycałowała go po całej twarzy i ścisnęła z całej siły.

Wszystko zaczęło się układać.

O wyprowadzce musiała powiedzieć swojej matce, dlatego razem postanowili jej to oświadczyć.

— Mamo? — rzekła Nicole do krzątającej się po kuchni kobiety.

— Tak?

— Możesz na chwilę przerwać to, co robisz? Chcielibyśmy powiedzieć ci coś ważnego. — Amelia odłożyła talerze i ścierkę, by następnie usiąść przy stole obok Nicole i Kobry, którzy zerknęli na siebie jeszcze raz. — Mówiłam ci ostatnio, że Harry kupuje mieszkanie — zaczęła dziewczyna, a jej matka kiwnęła głową. — Bo my… chcielibyśmy razem tam zamieszkać.

Kobieta westchnęła.

— Spodziewałam się tego — przyznała. —Dzieciaki rosną i uciekają z domów. Oczywiście, nie zabronię ci, Nicole. Powiedzcie mi tylko, jak będziecie sobie radzić?

— Nicole na pewno nic nie zabraknie. Znalazłem pracę…

— CO?!

— … więc finansowo sobie poradzimy. — Kobra uśmiechnął się do zaskoczonej dziewczyny. — Może dalej się uczyć, jeśli tylko chce. To zależy tylko od niej.

Amelia uśmiechnęła się do niego.

— Widzę, że dokładnie wszystko przemyślałeś.

— Nie chciałem czegoś proponować, wiedząc, że nie dam rady.

— Widzę, że nie muszę obawiać się o córkę, bo jest w dobrych rękach.

Harry uniósł delikatnie kąciki ust.

— Co to za praca? — zaciekawiła się Nicole.

— Wkręciłem się do tego studia nagraniowego, w którym nagrywałaś piosenki. Na razie mało znaczące rzeczy i papiery do roboty, ale mam nadzieję, że z czasem będzie lepiej.

— Więc jednak poszedłeś za radą Żylety i strzelasz na stanowisko producenta albo menadżera — wyszczerzyła się Nicole.

— Zobaczysz, że jeszcze wyda ci płytę — rzekła z uśmiechem Amelia.

— Już to kiedyś planowaliśmy — zaśmiała się dziewczyna.

— A nóż się uda.

— Wtedy uznałabym, że życie to bajka — stwierdziła Nicole z rozbawieniem.

Pierwszy dzień w pracy był dla Kobry bardzo stresujący, lecz wrócił zadowolony. Nicole czekała na niego na Grimmauld Place 12 razem z Łapą i Naomi.

— I jak? I jak? — powiedziała na wstępie.

— Nawet fajnie.

— Coś więcej? Widziałeś jakąś gwiazdę? Nagrywaliście coś? Słyszałeś jakąś jeszcze niewydaną piosenkę?

— Nie — zaśmiał się. — Na razie przynieś, zanieś, pozamiataj, więc nie oczekuj zbyt wiele.

— Ach, szkoda. Jak spotkasz jakąś gwiazdę, załatw mi autograf.

Łapa i Naomi roześmiali się. Nicole już zachowywała się jak przykładna żona.

Kobra nieświadomie planował już wspólną przyszłość ze swoją dziewczyną. Mieli razem zamieszkać już za trzy dni, praca spełniała jego oczekiwania i był pełen nadziei, że kiedyś uda mu się zrealizować marzenie i zostanie producentem muzycznym bądź menadżerem. Nicole szukała sobie zajęcia.

— Wiesz… — rzekła, kiedy razem siedzieli w jego pokoju, planując wygląd salonu. — Gdy byliśmy u mojej mamy, powiedziałeś, że mogłabym dalej się uczyć…

Spojrzał na nią z zainteresowaniem.

— Masz jakiś kierunek?

Kiwnęła głową.

— Tak jak ty: łączenie pasji z pracą. Chciałabym iść do jakiejś szkoły, żeby poduczyć się śpiewania.

Uśmiechnął się.

— Jeszcze jest się czego uczyć?

— Nie przeceniaj mnie — wystawiła język w jego stronę.

— Skoro tak chcesz, odstawiamy salon na bok i szukamy jakiejś szkoły muzycznej — stwierdził i sięgnął po laptopa.

— Jesteś niesamowity.

— I za to mnie kochasz.

Niezależnie od tego, ile miał obowiązków, zawsze znajdował czas na akcje, imprezy, wyścigi i odwiedziny Szefunia.

— Dzieciaki dorosły — westchnął mężczyzna, gdy opowiadali mu, jak im idzie w pracy.

— Nie rozczulaj się — odparł Snajper.

— Ledwo hamujesz wzruszenie, że twój ulubieniec nie jest już dzieckiem.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem na to stwierdzenie Szefunia, a szef mafii rozszerzył oczy. Kobra spojrzał na niego z rozbawieniem.

— Ważne, że robotę dalej dobrze wykonuje — oznajmił Snajper.

— Praca i praca. A uczucia?

— Sami gadacie, że jestem bezuczuciowym draniem, więc się nie czepiaj. Pyskata coś wie na ten temat. — Nicole wywróciła oczami, gdy wszyscy zaśmiali się głośno. — Trzymaj ją w kagańcu, bo prawie ją zabiłem — dodał do Harry’ego.

Dziewczyna prychnęła z dumnie uniesioną głową. Kobra uśmiechnął się do siebie, a Szefunio poczochrał go po włosach ze śmiechem.

Uwielbiali wypady w różne miejsca, dlatego elita i ekipa wraz z Blackami i Remusem postanowiła wybrać się na Pokątną. Nie zwrócili uwagi na to, że pada. Ulica była opustoszała i ponura. Wszyscy wbiegli do Banku Gringotta, aby chwilę odetchnąć i przy okazji wypłacić pieniądze.

— Co tu takie pustki? — zdziwił się Jery.

— Nie ma ludzi na ulicy to gobliny zrobiły sobie wolne — stwierdził Zeus.

Rzeczywiście, bank był opustoszały, gobliny nie kręciły się jak zwykle i panowała niesamowita cisza.

— A może po prostu leżą pozabijane za ladą?

Wszyscy odwrócili się jak na jeden mąż. Zanim zdążyli cokolwiek zrobić, zostali otoczeni przez śmierciożerców, którzy wyłonili się nie wiadomo skąd. Bez zastanowienia sięgnęli po różdżki i zaczęli ciskać w nich zaklęciami. Gejsza, Yom, Szatan i Wdowa ukryli się za ladą, gdzie, jak się okazało, leżały martwe gobliny.  Dziewczyny jęknęły z przerażenia. Chwilę później ich tarcza ochronna wyleciała w powietrze. Ze strachem dostrzegli, że śmierciożercy mają znaczną przewagę nad ich przyjaciółmi, którzy już przegrywali. Zeus z impetem uderzył w ścianę obok nich. Alan padł na ziemię bez różdżki i z krwią lecącą z rozciętej brwi. Wrzask Victorii rozniósł się po pomieszczeniu, gdy dotknął ją Cruciatus. Blaise próbował jej pomóc, lecz i on został powalony tym samym zaklęciem. Gejsza dostrzegła Harry’ego niedaleko nich. Nie wiedziała, co się z nim dzieje. Nie walczył. Stał jak zamurowany, a po chwili cofnął się kilka kroków, by nie stać w centrum bitwy. Nie zareagował, kiedy go zawołała, choć na pewno słyszał. Nagle drgnął i lekko się zachwiał. Upuścił różdżkę na posadzkę. Czwórka mugoli rozszerzyła oczy, gdy nagle uniósł się lekko nad ziemię.

— Kobra! — wrzasnęła Gejsza, gdy chłopak runął na podłogę z szybkością błyskawicy.

Jęknął cicho z bólu. Próbował się podnieść, ale poczuł na sobie zaklęcie torturujące. Było ono niesamowicie silne. Tylko jedna osoba miała tak mocne Cruciatusy. Ale przecież go nie widział! Bez jego woli ciało uniosło się do pionu. Miał wrażenie, że ktoś nim steruje jak szmacianą lalką na sznurkach. Rozejrzał się, by znaleźć tego, kto to robi, lecz w następnej chwili zabrakło mu tchu. Nieopisany ból całego ciała. Nie miał nawet siły otworzyć ust. Runął na ziemię, widząc przed oczami ciemność i słysząc w uszach szum. Walka trwała, choć była z góry przesądzona. Mugole rozszerzyli oczy, gdy nad Kobrą zaczął unosić się pył, a on męczył się z niewiadomych przyczyn. Ktoś szarpnął ich z klęczek do pionu. Wyrywali się, ale nie mieli szans na jakąkolwiek ucieczkę. Przeszli obok Harry’ego, który przechodził tortury, ku rozpaczy Gejszy.

Ból rozsadzał mu czaszkę. Nic nie widział i nie słyszał. Nie myślał. Nie wiedział, co się dzieje i kto sprawia mu tyle cierpienia. Gorsze od Cruciatusa. Miał ochotę wyć z bólu, jakby obdzierali go ze skóry, jednak z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk. W przełyku stała mu wielka gula uniemożliwiająca wypowiedzenie jakiegokolwiek słowa. Pył wokół niego zacieśniał się coraz bardziej.

Walka zakończyła się wygraną śmierciożerców. Bliscy Kobry byli bezbronni, poranieni i przerażeni. Stali przy ścianie obok siebie, pilnowani przez zwolenników Czarnego Pana, jakby czekali na rozstrzelanie. Nicole rzuciła się przed siebie, gdy zobaczyła Harry’ego, jednak zatrzymano ją zaklęciem i odepchnięto pod mur, w który uderzyła z całej siły, aż zabrakło jej na moment tchu. Pansy spojrzała na nią ze strachem i chciała pomóc, lecz pociągnięto ją brutalnie za ramię, aż krzyknęła.

Ostry nagle poczuł ulgę, a później bez swojej woli podniósł się do pionu, a właściwie szarpnięto nim w górę, aż na moment oderwał się od podłoża. Nie miał pojęcia, co się dzieje. Miał otępiały umysł i nie do końca wiedział, co robi.

— Zwykłe zaklęcie i chodzisz jak szmaciana lalka na sznurkach — rozległ się głos Voldemorta, który pojawił się z pyłu chwilę wcześniej otaczającego Kobrę.

Missy jęknęła cichutko z przerażeniem. Harry nie odezwał się ani słowem na to stwierdzenie. Gdyby zaprzeczył, skłamałby na całej linii. Pod wpływem klątwy robił wszystko, co chciał Riddle. Spojrzał na niego z czystą nienawiścią. Kiedy przesunął wzrok dalej, na śmierciożerców, trafił na szare oczy pełne zimna. Uśmiechnął się z kpiną. Czarny Pan zerknął tam, gdzie on.

— Podejdź — rzekł do zamaskowanego, a ten zrobił, co mu kazano. — Chyba zostałeś rozpoznany, Franco.

Mężczyzna ściągnął maskę, za którą kryła się twarz nauczyciela obrony przed czarną magią. Milka drgnęła lekko. Harry i Ian mierzyli się chłodnymi spojrzeniami.

— Szuja — syknęła Nicole.

Voldemort przeniósł na nią wzrok, ale ona się tym nie przejęła, lecz patrzyła na Iana jak na bezwartościowego robaka.

— Robiłaś mu zbyt dużo problemów, Nicole — powiedział Riddle, a ona przeniosła na niego zimne spojrzenie.

— Bym wiedziała, to robiłabym ich jeszcze więcej — warknęła.

Voldemort uniósł kącik ust.

— Jaka zachłanna. Podejdź tu.

— Wal się — syknęła, ale mocno drgnęła i zamarła, gdy wycelował różdżką w Harry’ego.

— Po co grozisz, że coś mi zrobisz, skoro i tak wiemy, co się stanie na koniec — rzekł sucho Kobra, a Nicole zadrżała jeszcze bardziej po tych słowach.

Voldemort ponownie na niego spojrzał.

— Widzę, że pogodziłeś się ze swoim losem. A szkoda. Mogło to się skończyć inaczej, gdybyś tylko wiedział, co lepsze.

— Dlatego wybrałem tak, jak wybrałem.

— Nicole, podejdź tu — niespodziewanie znowu zwrócił się do dziewczyny.

Wybił ich z rytmu tym żądaniem. Para szybko spojrzała na siebie z niewiedzą. Pozostali poruszyli się niespokojnie.

— Wolisz nie widzieć tego, co się stanie, jeśli tego nie zrobisz.

Nadal się nie ruszała powstrzymywana wzrokiem Harry’ego. Chwila ciszy. Kobra nagle drgnął, a jego oczy zmętniały.

— W takim razie zobaczysz, jakie tortury przechodziliby śmierciożercy w czasie otrzymywania znaku, gdyby nie znieczulenie.

Ostry rozszerzył powieki z przerażenia, ale nie mógł się sprzeciwić. Znowu czuł się jak lalka. Voldemort wbił w niego spojrzenie, wydając w myślach pierwsze polecenie. Próbował z tym walczyć. Widzieli, jak drgają mu nogi.

— Na kolana — syknął Czarny Pan, a on runął na kolana, jakby ktoś go do tego zmusił pchaniem w dół.

Poniżenie przed samą śmiercią – najgorsze, co Riddle mógł mu zrobić. Upokorzenie i śmierć z jego znakiem na ramieniu. Zostałby uznany za śmierciożercę – najokrutniejszy los, jaki mógł go spotkać. W jego tęczówkach widoczna była rozpacz.

— Ręka.

Z zaciśniętymi oczami wyciągnął ramię w jego stronę, choć wcale tego nie chciał.

— Lepiej od razu mnie zabij — szepnął desperacko.

— To by było za proste. Musisz czuć się podle, łamiąc swoją obietnicę — zaszydził.

Nicole nie wytrzymała tego napięcia.

— Zostaw go!

Voldemort westchnął cynicznie:

— Miłość…

Puścił rękę Harry’ego, do której już zbliżał różdżkę i pozwolił mu wstać. Nicole podeszła do nich z bólem w oczach. Widok Kobry był dla niej przekleństwem. Twarz wygięta w grymasie rozpaczy, cierpienia i poniżenia.

— Ian, zajmij się nimi za te wszystkie problemy — rzekł Riddle.

Ostry i Nicole wbili w nauczyciela zimne spojrzenia, niewidocznie ściskając się za dłonie. Zerknęli na siebie z tęczówkami pełnymi otuchy. Musiało im się udać. W dziewczynę uderzyło zaklęcie. Zacisnęła mocniej dłoń, jednak nie pokazała bólu. Sytuacja powtórzyła się, gdy zaklęcie dotknęło zaklęcie chłopaka.

— Zaklęcie Podziału. Kto nas tego uczył? — syknęła Nicole w stronę Iana.

— No proszę, proszę — rzekł Voldemort. — Podział bólu na dwie osoby. Rozdzielić ich.

— Na odległość też opanowaliśmy, więc nie musisz się wysilać — odparł chłodno Harry.

Riddle patrzył na nich z zainteresowaniem.

— Tacy zdolni, a tak się zmarnują — cmoknął. Pozostali patrzyli na wydarzenia z przerażeniem. Czarny Pan zainteresował się także nimi. — Nott, Malfoy, Travers, Zabini i Parkinson. Mam nadzieję, że jesteście bardziej rozsądni.

— Chyba śnisz — warknął Dexter.

— Draco, miałem inne plany względem siebie.

— Gówno mnie to obchodzi — odparł twardo.

W tej sytuacji nie miał nic do stracenia.

— Lucjuszu, źle wychowałeś syna.

Blondyn drgnął, gdy dopiero dostrzegł swojego ojca. Milka ścisnęła go mocniej za dłoń.

Szykowali się na najgorszy los, jaki mógł ich spotkać. Stali naprzeciwko Voldemorta i jego śmierciożerców. Prawdopodobnie nikt nie wiedział o tym, co tu się działo. Ostry nie zdążył zdobyć ostatniej części Diamentu Ciemności. Nie mieli różdżek. Czuli, że wszystko jest stracone. Mieli zginąć co do jednego. Ostatnim wyjściem było przyłączenie się do Riddle’a, jednak nikt nie miał zamiaru tego zrobić. Wiedzieli, że to byłoby gorsze niż śmierć.

Nicole wbiła nienawistne spojrzenie w Voldemorta, gdy ten podszedł bliżej nich.

— Harry, chcesz ich wszystkich skazać na śmierć?

Nie pogrywaj z nim w ten sposób – pomyślał Syriusz, wiedząc, że w tym momencie Czarny Pan trafił w słaby punkt chłopaka. Dostrzegł, że Kobra zwątpił.

— To nasza decyzja, po której stronie chcemy stanąć — powiedział twardo Jeremy, najwyraźniej dostrzegając to, co Łapa.

Ostremu przeszły przez myśl słowa chrzestnego w poprzednie wakacje, że Voldemort będzie chciał wykorzystać innych, żeby do niego dołączył. Dopiero zrozumiał, o co tak naprawdę mu chodziło.

— Widzę, że nie dacie się namówić. Kolejne ofiary, które nie wiedziały, co lepsze — stwierdził Riddle. — Harry, pożegnaj się.

Gejsza jęknęła cicho i rozpaczliwie. Nicole zaczęła się trząść. Przecież on nie mógł zginąć bez walki! Śmierciożercy musieli zareagować, gdy wśród jego przyjaciół zapanowało poruszenie i zaczęli się wyrywać, by coś zrobić, choć nie wiedzieli co.

Kobra był spokojny. Skoro taki miał być jego los, musiał się z tym pogodzić. Nie zdobył Diamentu, nie zdążył, chociaż próbował. Czekał na śmierć z uniesioną głową, nie mając zamiaru błagać o litość. Voldemort wystarczająco go upokorzył, zmuszając do klękania przed nim. Riddle zdziwił się, gdy nie zobaczył w oczach chłopaka strachu czy rozpaczy. Patrzył na niego twardo, odważnie, nie bojąc się śmierci.

— Więc czyń swoją powinność, póki jeszcze możesz — powiedział Harry bez przemyślenia.

Czas nagle zatrzymał się w miejscu i to dosłownie. Wszyscy śmierciożercy i Riddle stanęli w bezruchu. Buchnęło tuż przed Ostrym. Pod jego nogi opadła czarna róża. Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu. Nicole zerknęła na nią, a później na niego.

— Kobra? — szepnęła.

— Teraz? — odparł cicho z żalem.

Spojrzał na dziewczynę, która ścisnęła go mocniej za dłoń. Podniósł różę. Dzisiejsza data. Zmrużył oczy i przeniósł wzrok na zegarek wiszący nad wrotami. Była minuta po wyznaczonej godzinie. Bez wskazówki. Nagle kwiat zaczął przybierać inne kształty, a na jego dłoni uformował się kawałek Diamentu. Niespodziewanie pojął, na czym polegało ostatnie zadanie. Miał stanąć przed śmiercią oko w oko, nie czując przed nią strachu.

— Masz mało czasu. Wykorzystaj go w korzystny sposób i zdecyduj, co z nim zrobisz — usłyszał w głowie głos Merlina.

Pomyślał o Diamencie, który pojawił się tuż przed nim, a następnie połączył z ostatnią częścią. Nicole patrzyła na to z rozszerzonymi oczami, podobnie jak reszta.

— Co teraz? — spytała cicho Missy.

Gdy zabije Voldemorta, śmierciożercy zareagują i zamordują pozostałych. Nie mógł rzucić masowej Avady, bo wiedział, że Diament nie jest dostosowany do takich czynów. Jeśli chciał uratować przyjaciół, powinien pozbawić życia wszystkich, którzy obecnie mogli im zagrozić. W jego dłoni pojawił się Medalion Morgany, który wcisnął w dłoń Nicole. Musiał działać szybko, dopóki czas był zatrzymany.

— Zażycz sobie, żeby Diament i Kamień po wszystkim się zniszczyły — powiedział do niej.

— Co? — przeraziła się.

— Zrób to.

— Oszalałeś — szepnęła, ale widząc jego wzrok, zrobiła to, o co prosił.

Zabłysło światło. Życzenie musiało się spełnić. Sam także miał życzenie: Niech przeżyją ci, którzy naprawdę byli po mojej stronie.

— Gdy czas ruszy, cofnij się do reszty — zwrócił się do Nicole.

— Co chcesz zrobić?

— Nie pytaj tylko rób, co mówię, jeśli mi ufasz.

Patrzyła na niego, ale czas ruszył.

Voldemort nie spodziewał się, że coś przed chwilą zaszło. Wszyscy stali tak, jak powinni, na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło.

— Gotowy? — spytał.

Kobra uśmiechnął się do siebie.

— Jasne — odparł.

Nicole zaczęła się wycofywać, lecz nie zwrócono na nią większej uwagi, myśląc, że nie chce widzieć, jak chłopak umiera.

— Wedle życzenia. Avada Kedavra!

Zaklęcie uśmiercające ruszyło w stronę Kobry, lecz nagle zatrzymało się w połowie drogi. Oczy Voldemorta rozszerzyły się, a Ostry wbił w niego wzrok. Zapanowało poruszenie. Harry machnięciem ręki sprawił, że promień wystrzelił w drugą stronę, godząc Riddle’a w pierś. Kamień zawisł przed chłopakiem, który chwycił go w dłoń, kiedy Czarny Pan runął martwy na ziemię. Śmierciożercy byli zaskoczeni. Gdy zrozumieli, o co chodzi, wpadli w popłoch i wycelowali różdżkami w Ostrego, który w odpowiedzi uśmiechnął się z kpiną. Spomiędzy jego palców wyleciał czarny promień uderzający w sufit. Budynek zaczął się trząść, ze sklepienia spadały odłamki tynku. Sufit runął z hukiem, a za nim wszystkie ściany. W powietrzu zawisł duszący dym.

Ból.

Ciemność.

Cisza.

Nicole poruszyła się, by następnie otworzyć oczy. Rozejrzała się. Z Banku Gringotta pozostały jedynie gruzy i pył. Ktoś poruszył się obok niej. Wdowa. Z drugiej strony Alan z Żyletą. Nikomu nic się nie stało, wszyscy żyli. Budzili się jedynie z nieświadomości, kaszląc i prychając. Nicole drgnęła. Nie było jednej osoby.

— Kobra…

Rzuciła się przed siebie, omijając skały. Rozpaczliwie powtarzała jego imię, potykając się o kawałki tynku. Kierowała się do miejsca, gdzie widziała go po raz ostatni.

— Nie… nie… nie… Harry…

Runęła na kolana przy chłopaku. Z jej oczu popłynęły pierwsze łzy. Nogi miał przywalone gruzami, w brzuch wbił się ostry kolec z dekoracji, który wcześniej widniał przy suficie. Przy jego ciele tworzyła się coraz większa kałuża krwi. Chwyciła go za głowę, głaszcząc drżącymi rękoma i rozpaczliwie mówiąc do niego. Pozostali kierowali się w ich stronę. Kobra lekko drgnął.

— Boże… Żyjesz… Harry…

Spojrzał na nią nieprzytomnie. Gejsza runęła przy nim na kolana ze łzami w oczach. Wszyscy już byli przy nich.

— Udało się, rozumiesz? — szeptała Nicole. — Nie możesz teraz… — przełknęła łzy — nie możesz… Patrz na mnie…

Ściskała go jedną ręką za dłoń, a drugą głaskała desperacko po głowie. Zaszlochała, gdy z jego ust popłynęła strużka krwi. Najgorszy był ten jego spokój na twarzy. Jego uścisk zaczął słabnąć, a oczy gasły. Z ust chłopaka leciało coraz więcej krwi. Patrzył na nią, ale jego powieki zaczęły powoli opadać. W końcu zamknęły się całkowicie, a głowa opadła na bok.

— Nie! — z gardła Nicole wydobył się rozpaczliwy szloch.

Przytuliła go do siebie, jednak Harry się nie poruszył.