II. Rozdział 46 - Zwrócić życie

Nigdy nie sądziła, że ból psychiczny może być tak silny. Syriusz trzymał ją w objęciach, gdy szlochała i desperacko się wyrywała. Sam miał oczy pełne łez. Gejsza płakała w ramię zdruzgotanego i otępiałego Żylety. Płacz, rozpacz i szok.

W Mungu panowało poruszenie. Aurorzy przyprowadzili grupę uzdrowicieli, by ci zajęli się ich ranami, jednak oni nie byli w stanie się tym przejmować.

Z gardła Nicole wydobył się przeraźliwy szloch wypełniony nieograniczonym bólem, kiedy dwójka uzdrowicieli wciągnęła łóżko, na którym leżała osoba przykryta białym prześcieradłem. Łapa przytulił ją do siebie jeszcze mocniej, kiedy ponownie zaczęła się wyrywać. Straciła siły. Runęła na kolana powalona psychicznym bólem. Szalała z rozpaczy.

Uzdrowiciele podbiegli do niej i siłą wcisnęli w nią środki usypiające.

ŚMIERĆ TEGO-KTÓREGO-IMIENIA-NIE-WOLNO-WYMAWIAĆ! WYBRANIEC NIE ŻYJE!

Dzisiejszego popołudnia zginął Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać! Został zamordowany przez Harry’ego Pottera, który sam przepłacił to życiem wśród gruzów Banku Gringotta. Został on zburzony pod wpływem zaklęcia. Wraz z Wybrańcem zginęło ponad czterdziestu śmierciożerców. Przeżyli jedynie przyjaciele Harry’ego Pottera, wśród których była jego dziewczyna – Nicole Young – i chrzestny – Syriusz Black. Społeczeństwo czarodziei jest w szoku…

               Sydney czekał na ścigantów w otoczeniu dwóch dziewczyn, rozmawiając z nimi i flirtując. Z piskiem opon wjechało auto Pussy, która gwałtownie się zatrzymała i wysiadła. Po jej policzkach płynęły strumienie łez.

— Pussy…

— Kobra nie żyje — zaszlochała.

Na jego twarzy pojawił się szok. Wszyscy wokół umilkli.

Chwilę później przez ulice Londynu, trąbiąc, powoli przejechał sznur samochodów. Ludzie przechodzący obok mieli wrażenie, że są to dźwięki żałobne.

Szefunio nie spodziewał się, że ktoś z ekipy pojawi się u niego dzisiejszego dnia. Trochę się zdziwił, gdy w drzwiach zobaczył bladą Wdowę, której twarz lśniła od łez. Cała się trzęsła, ledwo stawiała kroki.

— Kobra… — wydusiła drżącym głosem — nie żyje…

— Co? — wyszeptał w szoku.

— Vold… demort…

Szefunio opadł ciężko na kanapę z wielkimi oczami. Wdowa wybuchnęła płaczem, wtulając się w niego.

Snajper zajmował się papierkową robotą, gdy nagle bez pukania wszedł Dziki. Mężczyzna spojrzał na niego ostro.

— Nauczyłeś się tego od Kobry i…

— Kobra nie żyje — przerwał mu z pustką w oczach.

— Co ty bredzisz?

— Zabił Voldemorta. Budynek runął. Zginęli śmierciożercy i Kobra.

Zapadła przeraźliwa cisza.

Kellan trzymał w dłoniach gazetę, czytając artykuł z rozszerzonymi oczami. Jego ojciec patrzył na niego w ciszy. Chłopak przełknął ciężko ślinę.

— Idę do Hermiony — powiedział cicho, a ten kiwnął głową.

Deportował się, by wylądować przed domem dziewczyny. Otworzył mu jej ojciec, który bez słowa wpuścił go do środka. Kellan przeszedł do salonu, gdzie Hermiona siedziała wtulona w matkę. Gdy wszedł, spojrzała na niego zapłakanymi oczami. Zerwała się do pionu i chwiejnym krokiem podeszła do niego. Bez słowa przytulił ją do siebie, a ona wybuchnęła rozpaczliwym płaczem.

W Norze panowała absolutna cisza.

— J-jak to? — wyjąkał słabo Ron w stronę ojca.

— Budynek się zawalił. Przywaliło go gruzami — szepnął Artur. — Próbowali go ratować, ale nie było szans. Minęło za dużo czasu.

Po policzkach Ginny płynęły ciche łzy. Molly szlochała w ramię męża. Ron był w szoku.

Albus Dumbledore z początku myślał, że do jego uszu dotarły plotki, jednak Severus Snape potwierdził je. Przez długi czas myślał o tej sytuacji, jednak to nie mogło zwrócić życia Harry’emu.

Anja ukryła twarz w dłoniach, gdy dostała wiadomość od Naomi o śmierci Kobry. Jak ten zwariowany chłopak mógł zostawić swoich najbliższych? Dlaczego los ułożył sobie taki plan względem niego? Nie potrafiła odpowiedzieć na te pytania.

— Nicole, chodź.

— Nie.

— Proszę cię.

— Nie chcę. Chcę zostać tutaj.

— To nie zwróci mu życia — cichy szept.

— Zostawcie mnie.

Z pustką w oczach patrzyła w jego martwą twarz. W dłoniach ściskała zimną dłoń.

Blaise i Viki spojrzeli na siebie ze smutkiem. W końcu dziewczyna pocałowała Nicole w głowę i zostawili ją samą. Ty tak robiłeś, gdy byłam smutna. Otwórz oczy i powiedz, że to tylko żart. Nawrzeszczę na ciebie, że jesteś niepoważny, a ty zaczniesz mnie przepraszać i potwierdzać wszystkie obelgi, którymi cię obdarzę. Proszę cię, nie rób mi tego. Jego twarz była spokojna, blada, a usta sine.

Nie rozglądała się na boki, lecz wściekła biegła przed siebie. Nagle w kogoś uderzyła. Ledwo uniknęła upadku. Zdenerwowana podniosła głowę. Jej wzrok padł na zielone tęczówki i czarną czuprynę.

— Jak chodzisz, Potter?!

— To ty na mnie wpadłaś.

— Bo stoisz na środku jak słup i tarasujesz drogę!

— To nie musisz tak gwałtownie kogoś odsuwać!

— Nie bądź taki mądry!

— Wystarczyło powiedzieć: dziękuję, że nie pocałowałam podłogi.

— Sama bym sobie poradziła!

— Najpierw naucz się patrzeć pod nogi.

— Podłogę mam blisko, więc widzę nogi doskonale!

            — Czyżby ktoś miał kompleksy?

— Kretyn! Przemądrzały palant!

— Karzełek, a szczeka jak pies.

— Myślisz, że wszystko ci wolno?! Zadufany w sobie dupek!

— Przestań się drzeć, bo szyby powypadają!

— Potter. Z czego się śmiejesz?

— Mam powody to się śmieję.

— Czyli z samego siebie.

— Aktualnie nie z siebie, ale z jakiegoś małego karła, który widzi tylko czubek swojego nosa.

— Ty skończony idioto! Co ty sobie myślisz?! To, że kumplujesz się z Draconem, nie oznacza, że wszystko ci wolno! Poza tym… Co ty mu dałeś?! Pewnie coś mu podałeś i dlatego się z tobą trzyma! Coś ty z nim zrobił?! Czego się śmiejesz?!

— Zakończyłaś swój wywód? Chyba straciłem słuch przez twoje piski.

— Aaa! Jak ja cię nienawidzę, Potter!

— Wzajemnie, Young. — Odwróciła się na pięcie i odeszła wnerwiona jak nigdy. — Pomyliłaś kierunki.

— Zejdź mi z drogi! Inaczej zaraz cię zabiję! Och… Zaraz zetrę ci z ust ten głupi uśmiech!

— Potter! Do pierwszej ławki!

— To nie ja! To Malfoy!

— Tak, to był Malfoy!

— Malfoy, przyznaj się!

— To nie ja.

— Ty szujo.

— Potter, szlaban jutro o dziewiętnastej! Siadaj do pierwszej ławki!

— Ale, pani profesor…

— Spokój! Bierz rzeczy.

— Ale…

— Potter!

— Krzyżyk na drogę. Ja pier*olę.

— Coś mówiłeś, Potter?

— Nie.

— Ty idioto, coś ty narobił?

— Z pretensjami do tej ślizgońskiej fretki.

— Won na drugi koniec ławki.

— Zrobię wszystko, by być jak najdalej od ciebie.

— Coś ty zrobiła, idiotko!

— To twoja wina, imbecylu!

— Patrz, jak rzucasz zaklęcie!

— To nie trzeba było ruszać swoją różdżką!

Byli oblepieni pierzem, ciskając w siebie gromami z oczu.

— Tak powinnaś wyglądać na co dzień. Byś ludzi nie straszyła.

— Ty skończony kretynie!

Rzuciła się na niego z pięściami. Przytrzymał ją w mocnym uścisku. Wtedy dostrzegła jego magiczne tęczówki.

— Potter, trzymaj mnie.

— Young, nie pij więcej, bo zachowujesz się jak nie ty.

— Och, zamknij się. Wcale nie jestem pijana!

— A czy ja to powiedziałem?

— Ty jesteś pijany!

— Ja się nie muszę niczego ani nikogo podtrzymywać.

— Ja też nie! Och, naprawdę jesteś pijany.

— Potter! Ty idioto! Zabiję cię jak kaczkę!

Podniosła się z zaspy i z kulkami śniegu w dłoniach rzuciła się w stronę Harry’ego. Po chwili ponownie wylądowała w śniegu. Zaczęli tarzać się w białym puchu – ona wrzeszcząc, on się śmiejąc.

Kobra otworzył drzwi Wielkiej Sali, trzymając ją pod ramię. Wkroczyli do środka. Wszyscy patrzyli na nich w szoku, gdy razem pojawili się na Balu Walentynkowym. Objął ją, a ona chwyciła go za ramiona. Zaczęli bujać się w rytm muzyki.

— Ty kaleko. Zaniosę cię do Skrzydła.

— Nie! Poradzę sobie.

— Powodzenia.

— Ale nie do Skrzydła.

— A gdzie?

— Draco mi pomoże w pokoju.

Chwycił ją na ręce. Uciekała wzrokiem, gdzie tylko mogła.

— Masz do wyboru: Filch, ja albo pani Norris.

— Na samą myśl o pocałowaniu woźnego mnie mdli, podobnie jak całowanie się z kotem. Jesteś ostatecznością.

— Dobre i to.

— To ma być jakaś aluzja?

— Skądże, Nikita.

— Jak mnie nazwałeś?

— Tak, jak nikt inny.

— Ładnie wyglądasz.

— Majaczysz . Gdybyś był świadomy, w życiu byś tego nie powiedział.

— Odbierz to jak chcesz… Wiesz, czemu lubię cię wkurzać? Bo wtedy masz takie hipnotyzujące iskry w oczach.

Zarumieniła się delikatnie.

Wypadli na brzeg. Runęła wprost na Kobrę. Rozszerzyli oczy, patrząc na siebie. Szybko z niego zeszła. Przez chwilę milczeli.

— Pod wodą się tak nie cykałaś.

Przywaliła mu w łeb, a on zaśmiał się.

— Dzięki.

Pocałował ją krótko w usta, by następnie ominąć zszokowaną dziewczynę.

— Potter — pisnęła.

Zaśmiał się tylko.

Słychać było tylko muzykę. Patrzyła na mijane widoki, gdy zmieniła się piosenka. Postanowiła zrobić głośniej. Przez jej dłoń przeszedł prąd ciepła, gdy poczuła jego skórę przy swojej.

— Emm… Możesz mnie puścić?

— A co? Boisz się?

— Chciałbyś. Czuję się przyparta do muru.

— Nic dziwnego.

— No racja.

— Jesteś nieobliczalna, a ja nie chcę oberwać.

— Nie oberwiesz.

— Przed chwilą też tak myślałem.

Serce zabiło jej szybciej, gdy trafiła na jego oczy, które były zbyt blisko. Zarumieniła się.

— Nic.

— Nic? Ciekawe. Co ty robisz? Nie zachowuj się tak, jakbyś chciał mnie pocałować.

— A skąd wiesz, że nie chcę?

— Oszalałeś.

— Może ty chcesz?

— Naprawdę oszalałeś.

— Raz to zrobiłem, więc czemu nie miałbym zrobić tego ponownie? Pamiętasz — mruknął stłumionym głosem, gdy zarumieniła się jeszcze mocniej. — Zaskakujesz mnie, Nikita.

— N-nie mów…

Przygryzł lekko jej dolną wargę. Jej powieki opadły w dół, a oddech stał się cięższy.

Podszedł do niej i zamienił się w człowieka. Po jej policzkach popłynęły kolejne łzy. Chwycił ją delikatnie za twarz.

— Proszę cię, przestań. — Wytarł jej łzy. Niepewnie go objęła. — Nikita?

— Tak?

— Pójdziesz ze mną na bal?

— Masz jakieś dziwne momenty do zapraszania. Pójdę.

— Poczekaj — powiedział cicho, lekko stłumionym głosem.

Odwróciła się, a on pocałował ją w usta z niewyobrażalną czułością. Odepchnęła go od siebie i uderzyła w twarz, lecz po chwili przyciągnęła go do siebie i zatopiła się w jego wargach.

— Po co to zrobiłeś?

— Bo nawet nie wiem, kiedy zacząłem cię kochać.

— Teraz ja ci coś powiem. Mam to samo.

— No to mamy problem.

— Nie gadaj tylko całuj.

Ich usta złączyły się w pocałunku. Po chwili zaświecono światła. Cała szkoła patrzyła na nich w szoku.

— No i tyle w temacie. Wiesz, chyba dziewczyny nas zabiją. A za co?

— Pewnie za to, że nie wiedzą, że tak się na mnie wieszasz od trzech tygodni.

— ŻE CO?!

Zaśmiali się zgodnie.

— Nie chcę, żebyś mnie zostawił.

— Nie zostawię. Nigdy.

W ciemności usiadła na nim okrakiem i pocałowała w usta, odpinając guziki jego koszuli.

— Chodź.

Pociągnęła go za rękę. Popchnęła go lekko, a on wylądował na łóżku.

— Pocałuj mnie w dupę, Potter.

— To ściągnij spodnie, Young.

— Możesz przez spodnie, deklu.

— Na życzenie, karzełku.

Wybuchnęła śmiechem, kiedy spełnił swoją obietnicę, całując ją w pośladek.

Patrzyła w jego mętne, ale rozbawione oczy, siedząc przed nim na jednym fotelu. Ze śmiechem wypuściła z ust dym.

— Heloł!

— Co tu się dzieje?

— Jaramy, nie widać?

— Widać i to doskonale.

Zaczęła śpiewać.

— Widzę gwiazdki z oczami.

— Ja widzę chodzące poduszki i nie narzekam.

Położyła się na nim, nadal się śmiejąc.

— Będziesz ojcem.

— Ło ku*wa.

— Jaja sobie robicie!

— Co?

— Gejsza się śmieje!

Ryknęły śmiechem, a on opadł z ulgą na krzesło.

Weszła do pokoju, gdzie znalazła śpiącego Harry’ego z Emily. W jej sercu rozlało się ciepło.

— Jesteś nienormalna.

— To się dobraliśmy.

— Mila, zasłoń oczy, bo się będą godzić.

— Całus na zgodę.

Wszyscy zaśmiali się.

— Chciałabyś ze mną zamieszkać?

— Serio?

— No serio.

Wskoczyła na niego.

— Jasne, że chcę!

Patrzyła przed siebie otępiałym wzrokiem. Po jej policzkach ciekły strumienie łez.

— Zabiłabyś się dla prawdziwej miłości?

— Missy, zadajesz cholernie trudne pytania. Nie wiem, nie przeżyłam takiego uczucia, nie wiem, jak to jest i do czego człowiek jest wtedy zdolny.

Spojrzała na jego martwą twarz. Wstała. Pocałowała go w usta.

— Kocham cię — szepnęła i wyszła.

Naomi siedziała przy Syriuszu, który nie odzywał się ani słowem, wbijając otępiały wzrok w stół. Był bardzo blady. Ścisnęła go mocno za dłoń, choć wiedziała, że to go nie pocieszy. Przeniósł na nią zbolałe spojrzenie.

— Mogliśmy coś zrobić…

— Nie mieliśmy co — szepnęła.

— Medalion mógł go uratować — powiedział słabo.

— Nie znaleźli go do tej pory. Syriusz, wiem, jak ci ciężko, ale nic nie mogliśmy zrobić.

Do środka weszła Nicole. Spojrzała na nich nieprzytomnie i w ciszy usiadła obok Łapy.

— Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie ma sensu się obwiniać — szepnęła. — Nic nie mogliśmy zrobić. Przeszłości nie zmienimy. Wiele razy mi mówił, że zawsze traktował cię jak ojca. Nie chciałby, żebyś się obwiniał, uwierz mi. Poradzisz sobie, wiem to.

Nie zdążył nic odpowiedzieć, bo wyszła.

Ekipa niemal non stop siedziała razem. Wspólnie przechodzili ten ból, który towarzyszył każdemu z osobna. Nic nie mówili, nie chcieli. Elita była razem z nimi.

Nagle weszła Nicole. Długi czas milczeli. Gejsza ścisnęła ją mocno za dłonie ze łzami płynącymi po policzkach.

— Poradzisz sobie — szepnęła Nicole. — Razem sobie poradzicie.

— Nicole…

Wstała.

— Missy, może pamiętasz pytanie, które zadałaś mi na koniec szóstej klasy. Wtedy nie potrafiłam odpowiedzieć. Teraz znam odpowiedź.

— O czym ty mówisz? — odparła cichutko.

Uśmiechnęła się słabo w odpowiedzi.

— Poradzicie sobie.

Zniknęła.

Nie musiała pytać o pozwolenie na wejście na salę, gdzie znajdował się Harry. Nadal tu był. Leżał tak, jak wcześniej. Usiadła na łóżku obok niego, blada jak kość. Decyzja była podjęta.

— Mówiłeś, że nigdy mnie nie zostawisz — szepnęła. — Syriusz ma Naomi, ekipa i elita mają siebie. A ja… Miałeś być ze mną. — Ścisnęła go za dłoń. Uśmiechnęła się słabo. — Wariat dla wariata zrobi wszystko.

Przytuliła się do niego i pocałowała po raz ostatni.

Gejsza kierowała się do sali, gdzie chciała zobaczyć Harry’ego jeszcze raz. Żyleta szedł obok niej, jednak poprosiła go, żeby zostawił ją samą. Został na korytarzu. Otworzyła drzwi.

— Nicole?

Podeszła bliżej. Dziewczyna leżała na łóżku obok Kobry, wplatając palce w jego dłoń. Była bledsza niż godzinę wcześniej, gdy widziała ją po raz ostatni. Na jej twarzy gościł spokój. Dostrzegła tabletki i butelkę alkoholu.

— Żyleta — wyjąkała.

Chłopak wszedł po chwili. Zamarł w drzwiach.

— Lekarza! — wrzasnął za siebie.

Do środka wbiegł uzdrowiciel. Rozszerzył oczy z przerażenia, podbiegając do dziewczyny. Po chwili pokręcił głową, przełykając ciężko ślinę.

Gejsza runęła na ziemię, mdlejąc. Żyleta stał jak sparaliżowany.

Nicole więcej się nie poruszyła.

KONIEC...

...powiedzmy ;)

_____________________________________________

Tak, nadszedł koniec tego opowiadania, ale... mam dwie niespodzianki. Pierwsza już w sobotę, więc nie żegnajcie się jeszcze z tym blogiem ;D