II. Rozdział 43 - Emily

Łapa powoli zaczął przyzwyczajać się do Nicole spędzającej całe dnie i noce na Grimmauld Place 12. Miała tutaj kilka swoich rzeczy, a nocki spędzała w pokoju Harry’ego, który miał wielkie łóżko i swobodnie mogli spać razem. Oboje byli wielkimi śpiochami, dlatego często wstawali popołudniu i zasypiali przed telewizorem uwięzieni w swoich ramionach. Raz Kobra wybiegł zaspany z salonu i prawie zabił się o próg, gdy dostrzegł godzinę. Zaraz miał być na akcji. Pędził przez miasto, nie patrząc na ograniczenia. Wszyscy byli już gotowi i czekali tylko na niego.

— Sekunda! — krzyknął, lecąc po ubranie, a Dziki i Snajper równocześnie pokręcili głowami z politowaniem.

— Rozumiem, że ta twoja pyskata może cię wymęczyć, ale ustawiaj sobie w telefonie przypomnienie — stwierdził szef.

— Chociaż ma mnie kto wymęczyć — zripostował, ubierając kominiarkę. Snajper spojrzał w sufit, a czwórka jego podwładnych parsknęła cichym śmiechem. — Rozumiem, że ty to już nie te lata, ale ja jeszcze trochę chcę poszaleć — dodał Kobra i umknął przed ręką wycelowaną w jego głowę.

Ze śmiechem wyszedł, a pracownicy dopiero za drzwiami pozwolili sobie na rechot.

Obiad przebiegał w swobodnej atmosferze. Jedynie Nicole i Gejsza jeszcze się nie pojawiły. Gdy wreszcie weszły, Ślizgonka była blada, a mugolka wyglądała tak, jakby nie wiedziała, co zrobić. Wszyscy spojrzeli na nie, kiedy czarodziejka stanęła naprzeciwko Harry’ego. Zmarszczył lekko brwi, widząc jej mimikę twarzy.

— Co jest? — zapytał Żyleta, ze zdziwieniem patrząc na swoją dziewczynę.

Nicole zwróciła się bezpośrednio do Kobry:

— Będziesz ojcem.

Wargi w kształcie litery „O”, rozszerzone powieki, sztućce spadające na ziemię i oszołomienie. Ostry patrzył na swoją dziewczynę z oczami jak galeony i lekko uchylonymi ustami.

— Ło ku*wa — powiedział Yom.

Szatan walnął Harry’ego w plecy, nie wiedząc, czy mu gratulować, czy nie.

A w głowie Kobry zaczęły pojawiać się myśli typu: ślub, pieluchy, rodzina, łóżeczko. Był w kompletnym szoku, a na dnie żołądka coś urządziło sobie imprezę. Otworzył usta, żeby wreszcie przerwać ciszę i coś odpowiedzieć, ale jego wzrok padł na Gejszę. Patrzyła w ziemię, zagryzając dolną wargę ze świecącymi oczami.

— Jaja sobie robicie! — palnął donośnie.

— Co? — zdumiała się Nicole.

Nie takiej reakcji się spodziewała.

— Gejsza się śmieje!

Jak na jeden mąż, obie ryknęły śmiechem, a Kobra opadł z ulgą na krzesło.

— Sorry, nie mogłyśmy się powstrzymać — wydusiła Nicole.

Wszyscy wydali z siebie różne dźwięki.

— A już myślałem nad imieniem — rzekł z zawodem Yom.

Ostry walnął głową w stół, a wszyscy zaśmiali się.

— Przeżyłem zawał — wydusił. — Gotów byłem się oświadczyć.

Nicole zawyła z uciechy. Przybiła sobie z Gejszą piątkę. Łapa i Naomi śmiali się jak opętani.

Blondynka spojrzała na Harry’ego z rozbawieniem. Zmarszczyła brwi. Dlaczego na dnie jego oczu dostrzegła zawód?

Był środek nocy, ale Gejsza nie mogła spać. Została z Żyletą na noc w Kwaterze Głównej. Cicho wyślizgnęła się z jego ramion i po chwili pukała do drzwi Kobry. Zdziwiła się nieco, gdy szybko jej otworzył. Myślała, że śpi i nie usłyszy, ale chciała to tylko sprawdzić.

— Mogę? — spytała cicho, dostrzegając, że nawet nie jest przebrany w piżamę.

— Jasne.

Weszła do środka. Niczym nowym nie było to, że grała muzyka.

— … Another game another fight inside a lonely world. Another wrong another right inside a lonely world. Such a lonely world, such a lonely world…*

Nie wyglądało na to, że chłopak planował iść spać.

— Kobra?

— Hmm?

— Co się dzieje? — spytała cicho.

— Co masz na myśli? — odpowiedział, patrząc w okno.

Podeszła do niego i usiadła na parapecie, spoglądając na jego twarz.

— Widziałam, jak zareagowałeś rano, gdy dowiedziałeś się, że żartowałyśmy. Za dobrze cię znam. Coś było nie tak, jak powinno.

Spojrzał na nią i westchnął.

— Byłem w szoku…

— Ale?

— … ale w duchu się z tego cieszyłem — powiedział cicho, ponownie patrząc w okno.

— Chciałeś, żeby to była prawda — szepnęła.

— Może niekoniecznie teraz, ale… kiedyś… — Uśmiechnęła się delikatnie. — Ale wiesz, co z drugiej strony jest najgorsze? Że mogę tego nie dożyć — szepnął. — Nie chciałbym zostawiać jej z tym samej. Nie mogę sobie ułożyć życia tak, jakbym chciał, bo w jednej chwili wszystko może się sypnąć i nie będę mógł nic na to poradzić.

Patrzyła na niego z pustką w oczach. Wiedziała, że ma na myśli spotkanie z Voldemortem. Cały czas żyli nadzieją na zwycięstwo, ale nie mogli być stuprocentowo pewni.

— Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo chciałbym go teraz pokonać — wyznał, a ona zamknęła oczy. — Jeśli kiedyś było mi to obojętne, to teraz wolałbym to skończyć raz na zawsze. Żeby tyle nie czekać. Bo to jest najgorsze. Ta niepewność.

Nie potrafiła nic mu odpowiedzieć, co było całkiem zrozumiałe. Przytuliła się do niego.

— Kocham cię, wiesz? — powiedziała cicho, gdy mocno ją objął i pocałował w głowę.

— Też cię kocham — odparł.

Nie mógł dostrzec łez w jej oczach.

Jego urodziny były niezwykle szalone, a prezenty równie zwariowane, jak jego najbliżsi. Bawili się do samego rana w klubie Szefunia.

Dwa dni później Nicole dostała informację o tym, że na tydzień przyjeżdża do niej i jej matki mała, czteroletnia kuzynka, którą miały się zaopiekować z powodu pobytu jej matki w szpitalu. Kobra o tym nie wiedział i w pewien dzień wpadł w odwiedziny do swojej niedoszłej teściowej. Stanął w progu, gdy dostrzegł Nicole trzymającą małą blondynkę z dużymi oczami w kolorze zieleni.

— Wchodź — pogoniła go, widząc jego zdumioną minę. — Nie miałam kiedy ci powiedzieć, że przez tydzień musimy zaopiekować się małą — mówiła, prowadząc go do salonu.

Przywitał się z Amelią, która zaproponowała mu kawę. Dziewczynka patrzyła wielkimi oczami na Harry’ego, siedząc na kolanach Nicole. Ze zgrozą stwierdził, że nigdy nie miał styczności z małymi dziećmi.

— Czemu ona tak na mnie patrzy? — zapytał, a dziewczyna wybuchnęła chichotem.

— Może dlatego, że cię nie zna? — zaproponowała. — Emily — zwróciła się do dziecka — zapewne w najbliższym czasie dużo razy się z nim spotkasz — Ostry spojrzał na nią ze zgrozą — więc poznaj Kobrę — ciągnęła Nicole z rozbawieniem, widząc jego minę.

Nagle dziewczynka szeroko się do niego uśmiechnęła. Amelia zabrała Emily, aby mogli w spokoju porozmawiać.

— Długo u was jest? — zapytał.

— Od wczoraj. Ciotka na tydzień musiała iść do szpitala i nie miała komu jej zostawić — odparła.

Jak się okazało, Emily była bardzo otwartą i sympatyczną dziewczynką. Już pod wieczór sprawiła, że Harry obdarzył ją sympatią i zajął ją zabawą w budowanie zamków z klocków.

Kolejny dzień miał zawalony od akcji, dlatego nie mógł odwiedzić Nicole. Lecz następny dzień przeraził go. Z samego rana, gdy jedli śniadanie, wpadła jego dziewczyna. Patrzyła na niego z błaganiem w oczach i zaczęła:

— Wiesz… Emily cię polubiła…

Zmrużył oczy, wbijając w nią wzrok. Ton jej głosu coś wskazywał.

— O co chodzi?

Milczała chwilę.

— Inna ciotka potrzebuje całodobowej opieki, bo jej córka musiała wyjechać i nie ma kto się nią zająć. Mam się zająć Emily. Sama — zaznaczyła.

— Iiii? — zapytał ze strachem.

— Wprowadź się do mnie na ten czas, błagam! — zawyła.

— Ja? — jęknął.

— Nie, stół — warknęła. — Ona tak cię lubi — nagle złagodniała z miłym uśmiechem. — Cały dzień o tobie mówiła.

— Co innego zająć ją chwilę zabawą, a co innego opiekować się dwadzieścia cztery godziny na dobę — stęknął.

— Prooooooszę — jęknęła błagalnie. — Sama sobie nie poradzę.

— Ale…

— Zrób to, jeśli mnie kochasz!

— Szantaż?

— Tak!

Jęknął żałośnie i spojrzał na każdego z osobna, szukając pomocy.

— Co cieszycie te mordy? — warknął, a oni zaczęli śmiać się jeszcze bardziej.

Zerknął na rozbawionego Syriusza.

— Rób, co chcesz — zaśmiał się.

Harry zmrużył oczy.

— Tak? — wyszczerzył się wrednie. — Dobra — zwrócił się do dziewczyny. — Spakuj swoje i jej rzeczy i na ten czas wprowadzicie się tutaj. Nie tylko ja ci pomogę. — Łapa przybladł, a Kobra uśmiechnął się do niego chamsko. — Co dwie głowy to nie jedna, no nie?

— Dzięki — ucieszyła się Nicole i dała mu soczystego buziaka w usta, aby po chwili zniknąć.

— Wiecie co? My chyba wracamy do mojego mieszkania — rzekł Żyleta za siebie i Gejszę.

— Nie, nie, nie… Zostańcie — odparł Ostry ze słodkim uśmiechem.

— Zostaniemy, będzie niezła zabawa — wyszczerzyła się Gejsza.

Zobaczyć Harry’ego w roli ojca? Bezcenne. Po kilku minutach Nicole pojawiła się wraz z Emily w kominku. Dziewczynka rozejrzała się niepewnie po ludziach, dopóki nie dostrzegła Ostrego.

— Kobla! — krzyknęła z radością i do niego podbiegła.

Podniósł ją do góry z uśmiechem, widząc jej błyszczące oczy. Nicole przez chwilę patrzyła na ten widok zamurowana z wrażenia. Harry podszedł do niej z Emily na rękach i zabrał od niej bagaże.

— No, no, no — rzekł ze śmiechem Szatan, gdy wyszli w celu poszukania pokoju.

Emily nie opuszczała Harry’ego na krok przez całe przedpołudnie, co tylko go rozczulało. Wyglądała na niepewną, widząc wokół siebie tyle nieznajomych ludzi. Gdy siedziała u Ostrego na kolanach przy obiedzie, wyglądała jak dama, co rozbawiło całe towarzystwo. Kobra czuł się coraz pewniej jako jej opiekun.

Yom pierwszy zdobył zaufanie dziewczynki, pewnie dlatego, że non stop się szczerzył. Wzbudzała uśmiech każdej osoby, z którą rozmawiała.

— Jak słodko — zagruchała Gejsza, patrząc w stronę Kobry.

Zerknęli tam. Emily zasnęła ze smoczkiem w ustach na jego kolanach. Nicole spojrzała na zegarek.

— Nic dziwnego. Przegapiliśmy drzemkę.

Ostry zaniósł ją do jej pokoju pod spojrzeniem większości.

— Chyba czuje się w tej roli — wyszczerzyła się Missy.

Już następnego dnia Emily poczuła się swobodniej w Kwaterze Głównej, jednak w dalszym ciągu Kobra był jej ulubieńcem.

— … Oh yea, Let me see them. Oh yea, Let me see them hands. Let me see you smile. Let me see you rock. Let’s turn this place into something they cannot stop…**

— Już ją kocham — stwierdził Harry, gdy dostrzegł Emily.

Spojrzeli na nią i zaśmiali się zgodnie. Blondynka bawiła się lalkami, jednocześnie kiwając głową do rytmu piosenki. Podbiła jego serce.

Kobra główkował jak nigdy. Wszyscy gdzieś wyszli, a on musiał opiekować się Emily. Nie miałby nic przeciwko, gdyby nie został pilnie wezwany do Snajpera. Nie miał co zrobić z dziewczynką. Musiał ją wziąć ze sobą.

— Mila, odwiedzimy takiego pana, okay?

— Okay — odparła z uśmiechem, więc chwycił ją na ręce i deportował się.

Wylądował w samym gabinecie Snajpera, gdzie czekał na niego szef wraz z Dzikim i kilkoma pracownikami.

— Wresz… — zaczął mężczyzna, ale zaciął się, gdy dostrzegł dziewczynkę. — Co to ma być?

— Moja córka — wywrócił oczami.

Wszyscy rozdziawili usta.

— Jaja sobie robi — parsknął Snajper. — A tak poważnie? Dorabiasz sobie jako opiekunka?

— Nie miałem jej z kim zostawić. Kuzynka Nicole — wytłumaczył.

— Kpisz czy o drogę pytasz?

— A co, kur…rrrczaczek — zmienił słowo w połowie, żeby nie uczyć dziecka przekleństw. — Miałem zostawić ją w pustym domu samą? — warknął. — Wymyślasz sobie nagłe spotkania…

— Dobra, już, przymknij się — wywrócił oczami Snajper.

— Jak ktoś wróci do domu, to po nią przyjdą — burknął.

— Ale nie powinna tego słuchać — stwierdził Dziki.

— Masz tam telewizor? — spytał Kobra szefa, wskazując drzwi obok.

— Nie próbuj — syknął.

— No to sprawa załatwiona.

Wziął Emily na ręce i zaniósł ją do pokoju obok, słysząc powarkiwania Snajpera i śmiech jego pracowników.

— My chwilę porozmawiamy, a ty oglądaj bajki, okay? — rzekł do dziewczynki, włączając telewizor. Pokiwała głową. — Tylko, proszę cię, nic nie ruszaj.

Ponownie skinęła głową i spojrzała w telewizor. Kobra wrócił do reszty. Snajper mordował go wzrokiem, ale Harry nie zwrócił na to większej uwagi. Zaczęli gadać o interesach. Nagle rozległo się głośne:

— Kobla! — Ostry zerwał się do pionu i pobiegł do dziewczynki, myśląc, że coś się stało. Snajper zamilkł z otwartymi z oburzenia ustami. — Bajka się skończyła — jęknęła Emily.

Odetchnął, włączając na inny kanał. Zostawił ją samą. Snajper wbił w niego zabójczy wzrok.     — No co? — burknął. — Bajka się skończyła.

Pracownicy wybuchnęli śmiechem, a szef chwycił się za głowę. Zza drzwi co chwilę słychać było radosny śmiech dziewczynki. Kobra próbował ignorować miny Snajpera. Wreszcie pojawiła się Nicole.

— Gdzie Mila? — spytała na wstępie.

Harry poszedł po Emily i oddał ją w ręce Nicole.

— Kobla, opowiesz mi wieczolem bajkę? — spytała czterolatka, zanim zniknęły.

— Jasne — odparł, ku uciesze dziewczynki.

Deportowały się.

— Chciałbym zobaczyć ciebie opowiadającego bajki na dobranoc — parsknął śmiechem Snajper.

— Dorobię się własnych to będę ci je przynosić i poudajesz dziadka — wywrócił oczami.

Mężczyzna wyglądał jakby uderzono go butem w twarz. Pracownicy nie potrafili powstrzymać śmiechu.

Tak jak Harry obiecał, wieczorem na dobranoc opowiedział Emily bajkę. Zamknął się z nią w pokoju i miał zamiar spędzić z nią tyle czasu, ile będzie trzeba, aby uśpić dziewczynkę. Mówił, mówił i mówił. Ściszył głos, gdy zaczęła przysypiać. Już myślał, że śpi i zamilkł, gdy Emily rzekła przez sen:

— I co dalej?

Więc mówił dalej. Sytuacja powtarzała się kilkakrotnie. Sam już nie wiedział, co mówi, bo sam zaczął przysypiać, a ona się uwzięła i powtarzała:

— I co dalej?

Westchnął i mówił dalej. O latających samochodach, zielonych ufoludkach, różowych chmurkach i gadającym króliku.

W końcu sam zasnął.

Nicole wiedziała, że Harry opowiada Emily bajkę, więc cierpliwie czekała w jego pokoju gotowa do snu. Minęła godzina, a on nie przychodził. Poszła więc sprawdzić, jak mu idzie. Uchyliła cicho drzwi do pokoju Emily. Na jej ustach pojawił się szeroki uśmiech. Jak się okazało, Kobra zasnął z przytuloną do siebie dziewczynką. W jej sercu rozlało się ciepło. Nawet nie domyślał się, jak bardzo pasowała mu rola taty. Wyglądali razem… słodko.

Wzięła koc z krzesła i przykryła chłopaka i dziewczynkę. Pocałowała oboje w głowy i cicho wyszła.

Pamiętając poprzedni wieczór, Ostry postanowił trochę wymęczyć dziewczynkę, żeby tym razem szybciej zmógł ją sen.

— Gadałem bez sensu chyba z godzinę, a ona nie zasnęła. W końcu sam poległem — stwierdził, na co wszyscy się zaśmiali.

Wieczorem zmusił Emily do lekkiego wysiłku fizycznego, aż zasnęła w ciągu pięciu minut. Przyszedł do swojego pokoju zadowolony z siebie. Nicole zachichotała, gdy zobaczyła dumnego z siebie chłopaka.

— Teraz ciebie tak wymęczę — dodał do niej, wskakując na łóżko.

Zawisł nad nią. Zagryzła prowokująco wargę, jednocześnie obejmując go nogami w biodrach. Mruknęła, gdy przyszpilił ją do kołdry, przytrzymując ją za ręce. Przymknęła powieki, kiedy pocałował ją w szyję i rozpiął jej bluzkę. Ustami zjechał niżej, aż do brzucha.

— …Tell me did you see her face. Tell me did you smell her taste. Tell me what’s the difference. Don’t they all just look the same inside?...***

Jęknęła cicho, gdy zaczął dotykać ją ciepłą dłonią po plecach, sprawiając, że po jej ciele przeszły przyjemne ciarki. Niekontrolowanie wygięła się w jego stronę, czując się jak lalka, którą mógł sterować. I to wcale nie było negatywne uczucie. Przytrzymał ją ręką za plecy i przyciągnął do siebie, puszczając jej dłonie. Patrzyła na niego, oddychając ciężej. Wymusiła na nim mocny pocałunek. Wplotła palce w jego włosy, przyciągając go jak najbliżej siebie, kiedy z ust przeszedł na szyję. Zamknęła oczy. Tego nikt nie mógł przerwać. A jednak…

Ktoś zapukał do drzwi. Klnąc pod nosem, Kobra oparł czoło o mostek Nicole.

— Kto?! — krzyknął.

— Dexter.

— Musisz teraz?

— Gdybym nie musiał, nie przeszkadzałbym wam w tych świństwach, które tam robicie.

Nicole położyła się na łóżku, zapinając bluzkę, a Harry wstał z irytacją na twarzy.

— Co? — mruknął niezadowolony, otwierając drzwi.

— To małe coś, które stoi obok mnie. — Spojrzał w dół i dopiero dostrzegł Emily w piżamie w słoniki i z miśkiem w rękach. — Chce do ciebie i tyle — rzekł Dexter.

— Nie możecie wziąć jej na nockę? — spytał znacząco.

— Próbowaliśmy, ale w kółko Kobla, Kobla — wywrócił oczami.

— No dobra — westchnął po chwili i chwycił dziewczynkę za rękę.

— Tylko nie uczcie jej tych świństw, które planowaliście.

— Spieprzaj.

Dexter zaśmiał się i poszedł do siebie. Ostry zamknął drzwi.

— Dzisiaj śpimy we trójkę — powiedział Harry do Nicole, a ona spojrzała na niego z zawodem. — Nic nie poradzę — dodał bezgłośnie.

Położył dziewczynkę na środku łóżka, a sam zrobił to obok niej, patrząc w sufit. Nicole leżała po drugiej stronie Emily w takiej samej pozycji.

— Kobla?

— Śpij, Mila — powiedział cicho.

— A opowiesz mi bajkę?

Zamknął oczy.

— Jasne — szepnął z rozpaczą w głosie, a Nicole zachichotała.

*Limp Bizkit – Lonely World

**Limp Bizkit – Autotunage

***30 Seconds to Mars – Buddha for Mary