II. Rozdział 39 - Wymiana krwi

Nicole zwykle siedziała przy Harrym do późna, a czasami nawet do nocy. Teraz nie zrobiła wyjątku. Mówiła do niego, próbując nie zwracać uwagi na jego dzikie oczy i wyczerpaną twarz. Chłopak nic nie jadł i nie pił od momentu zaginięcia, ale Pomfrey twierdziła, że w tym stanie nie jest mu to potrzebne. Chciał tylko jednego: krwi. Jedynie ona mogła zaspokoić jego potrzeby. Nawet nie miała nadziei, że się odezwie, bo zrozumiała, że nie chciał sprawiać sobie dodatkowych mąk.

Nagle drgnął i wciągnął mocniej powietrze. Zacisnął powieki i szarpnął się mocno, co bardzo zaskoczyło Nicole. Dlaczego tak nagle zaczął być agresywny?

— Boli, nie? — rozległ się szyderczy głos.

Ślizgonka zerwała się do pionu, odwracając w stronę drzwi, w których stała Olivia. Nie wyglądała na miłą dziewczynę, jak to zwykle stwarzała pozory. Jej oczy były wypełnione szyderstwem i zadowoleniem, a usta wygięły się w geście ironii. Zanim Nicole zdążyła zareagować, Olivia przywiązała ją do krzesła, a następnie zbliżyła się do łóżka Kobry, który wyglądał jak obłąkany.

— Pamiętasz, co ci mówiłam chwilę przed tym? — spytała, siadając obok niego i przejeżdżając palcem po jego szyi i zaschniętej krwi. — Nie lekceważ mnie. Zrobiłeś to. Teraz masz skutki, kotek.

— Zostaw go — warknęła Nicole.

Olivia spojrzała na nią z ironią.

— Nie martw się. O tobie też była mowa. Chciałam wprawdzie zająć się tobą, ale przekonał mnie, żebym przerzuciła się na niego. Nie przeczę, zabawa jest doskonała — zaśmiała się. — Będzie jeszcze lepsza, gdy to on załatwi cię tak, jak ja jego. Wiesz, co bardziej go pobudzi? — szepnęła, kiedy w oczach Ślizgonki pojawiło się przerażenie.

Zrobiła tak szybki ruch, że Nicole ledwo to zauważyła. Usiadła okrakiem na Kobrze i trzymała go za twarz. Następnie pochyliła się nad nim i pocałowała w usta na jej oczach. Zabolało, chociaż wiedziała, że Harry nic nie może zrobić. Był przyszpilony do łóżka i nie mógł wykonać żadnego ruchu, żeby ją odepchnąć. Co gorsza, kiedy Olivia się od niego odsunęła, chłopak miał w oczach groźne błyski i zaczął się szarpać jeszcze bardziej, pojękując cicho. Krukonka zaśmiała się.

— Nawet nie wiesz, jak to działa na młode wampiry — dodała do Nicole.

— Zostaw go — syknęła.

Jednak ona postanowiła sobie z nią poigrać i mówiła dalej:

— Są cholernie dobrzy w łóżku. Mówię ci, wypróbuj na nim — śmiała się. — Są tak pobudzeni, że ledwo mogą się opanować.

Sprawiało jej przyjemność patrzenie na ich męki. Zeszła z Kobry w momencie, gdy drzwi otworzyły się. Nie czekała na nic i od razu przyszpiliła przybyłe osoby do krzeseł. Syriusz, Draco, Alison i Blaise.

— Widownia? Lepszego momentu nie mogłam wybrać — zaśmiała się wampirzyca.

Nicole była coraz bardziej przerażona sytuacją. Olivia zaczęła się do niej zbliżać.

— Co ty robisz? — warknął Dexter.

Spojrzała na niego z wesołym uśmiechem.

— Ułatwiam Kobrze stanie się pełnym wampirem, Draconie.

— Co? — jęknęła Milka.

— Nicole będzie idealnym smakołykiem, nie sądzicie? — dodała ze śmiechem.

— Jesteś stuknięta — wykrztusił Blaise.

— Każdy wampir jest szalony. Niedługo będziesz miał kumpla równie stukniętego jak ja.

Nicole próbowała wyrwać się ze łzami w oczach, jednak gdy zobaczyła nóż w jej dłoni, zrozumiała, że dziewczyna nie cofnie swoich planów.

— Co ci to da? — próbował Syriusz ostatnią deską ratunku.

— Mnie? Nic. Może poza satysfakcją. Ktoś inny będzie miał z tego zysk.

Drasnęła Ślizgonkę w szyję. Dla Kobry zaczął się istny koszmar. Jęknął rozpaczliwie z bólem na twarzy. Zaczął się szarpać z niewyobrażalną siłą. Czując krew osoby, którą kochał, nie mógł opanować swojej żądzy. Olivia zaśmiała się szyderczo. Stalowe ramy łóżka zaczęły się wyginać.

— Teraz dopiero zacznie się zabawa — stwierdziła Krukonka, stając przy oknie i patrząc na wydarzenia z zaciekawieniem.

Nicole zaczęła się rozpaczliwie wyrywać ze łzami płynącymi po policzkach. Olivia usunęła pierwszy łańcuch z ręki Harry’ego. Czwórka przyjaciół nie wiedziała, co robić, widząc obłęd w oczach Gryfona. Domyślali się, że nie cofnie się przed zabiciem Ślizgonki. Ustąpiły łańcuchy z nóg, a Kobra z łatwością oderwał ostatni z nich, stając na zesztywniałych nogach. Odrętwienie szybko przeszło, a oczy stały się czarne jak smoła. Wbił wzrok w Nicole, która nie mogła powstrzymać płaczu. Od razu znalazł się przy niej i spojrzał na krew na jej szyi. Patrzyła na niego, szlochając.

— Kobra, do jasnej cholery, przecież ją kochasz! — wrzasnęła rozpaczliwie Milka.

— Dlatego chce to zrobić — zaśmiała się Olivia.

— Zamknij się, suko! — warknął Blaise w jej stronę.

— Opanuj się — dodał do Harry’ego Łapa, mając nadzieję, że może słowa coś zdziałają.

— Nie jesteś taki — mówiła Alison, gdy Ostry runął przed Nicole na kolana, a w jego oczach pojawiła się niepewność.

— Będziesz miał wyrzuty sumienia do końca życia — dołączył się Draco.

— Zamknąć się! — warknęła wampirzyca, widząc zawahanie Kobry. — Rób to albo sama się nią zajmę!

Jego oczy zabłysły niebezpiecznie. Widział przerażenie Nicole: jej drżące ciało, łzy. Olivia ze złością skoczyła w ich stronę. Wszyscy rozszerzyli oczy, kiedy Harry zerwał się do pionu i w ekspresowym tempie chwycił wampirzycę za szyję, przyszpilając ją do ściany. Nawet ona była zaskoczona takim zwrotem akcji.

— Ona jest moja — syknął chłopak z taką złością, że po plecach przeszły im ciarki.

Olivia uśmiechnęła się z błyskiem w oku.

— To w takim razie się nią zajmij, zanim ktoś zrobi to za ciebie. — Puścił ją, ku rozpaczy pozostałych. — Może resztą zajmiemy się przy okazji? — dodała od niechcenia, gdy zobaczyła, że ma go po swojej stronie.

Rozszerzyli oczy z przerażeniem, gdy tęczówki Kobry zabłysły jeszcze bardziej. Drzwi otworzyły się po raz kolejny. Teraz do pomieszczenia wpadli gotowi do walki pozostali Ślizgoni z Remusem, Missy i Aaronem, którzy usłyszeli krzyki. Zamarli, gdy zobaczyli Harry’ego przeciwko nim. Olivia wbiła wzrok w Aarona, a jej oczy zabłysły wściekle.

— Bierz ją — warknęła do Ostrego, widząc jego wzrok skierowany na Nicole. — Ja się nim zajmę — dodała, patrząc na swojego byłego chłopaka.

Sama zaczynała tracić cierpliwość. Przymierzała się do ataku. Już miała skoczyć w stronę Aarona, gdy Kobra drgnął. Dotarło do niego, co chce zrobić i na co chce pozwolić Olivii. Chwycił ją w ostatniej chwili za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Wgryzł się w jej szyję. Zdążyła wydać z siebie zaskoczony jęk, nim zaczęła opadać z sił. Reszta rozszerzyła oczy. Harry trzymał ją mocno w górze, choć nogi już dawno odmawiały jej posłuszeństwa. Choć nie czuł krwi człowieka, lecz wampira, to i tak czuł w tej chwili niewyobrażalną ulgę. Jak przez grubą szybę słyszał, że pozostali powtarzają jego imię i proszą, aby przestał, bo wampirzyca już jest pozbawiona przytomności, ale on nie mógł się do tego zmusić. Ciągle było mu mało.

— Kobra…  — głos, który kochał.

Puścił Olivię, a ona opadła bezwładnie na ziemię. Zakręciło mu się w głowie. Znowu poczuł zapach krwi Nicole. Wampirza krew była teraz czymś bezwartościowym. Chciał jej. To krwi Nicole pragnął najbardziej. Trwająca cisza była napięta. Chyba domyślili się, że coś się dzieje. Spojrzał na swoją dziewczynę. Nadal miał ten przerażający wzrok. Jęknęła ze strachem. Olivia była oszołomiona, ale zagrożenie nadal istniało.

— Zróbcie coś — wykrztusił nagle chłopak. Tylko co? — Zwiążcie. Cokolwiek. Błagam…

Remus spojrzał na pozostałych i kiwnął głową. Razem spętali Harry’ego zaklęciami, kiedy ten wbił ręce w ramę łóżka, a ta zaczęła się deformować. Czuł takie samo pragnienie, jak przed atakiem na Olivię, ale teraz miał ograniczone ruchy i wiedział, że nie ma jak skrzywdzić reszty. Pozbawiony możliwości ucieczki, runął na kolana z wyczerpaniem na twarzy. Był niesamowicie zmęczony. Lunatyk rozwiązał Nicole, Blaise’a, Syriusza, Dextera i Milkę. Pomfrey wybiegła z gabinetu i w pierwszej kolejności zajęła się Nicole, aby jej krew nie drażniła Kobry. Chłopak był wyjątkowo uległy, więc z łatwością przenieśli go na łóżko i ponownie przykuli.

— Zabił ją? — zapytała stłumionym głosem Victoria, patrząc w stronę Olivii.

— Nie. Jest nieprzytomna — odpowiedział Lunatyk. — W porę się opanował.

— Co się z nim dzieje? — rzekła nagle z niepokojem Missy, patrząc na Harry’ego.

Wszyscy natychmiast zerknęli w jego stronę. Z jego ust płynęła krew o czarnej barwie, a on zaczął się nią krztusić. Pomfrey zareagowała od razu. Odczepiła jeden z łańcuchów od jego ręki, a chłopak natychmiast przewrócił się na bok, poza krawędź łóżka.

— Ona chciała go zamienić? — rzekł pielęgniarka, wskazując na nieprzytomną wampirzycę. Pokiwali głowami. — Pozbywa się jadu.

— Jak to? — wydusiła Pansy.

— Tak zwana wymiana krwi. Ona chciała zmienić jego, a on, żeby nie doprowadzić do zmiany końcowej, ugryzł ją. Najwyraźniej wiedział, że można nie dopuścić do zmiany i to wykorzystał. Wychodzi na to, że bardziej pragnął się nie przemienić niż krwi, dlatego zamiast rzucić się na kogoś z was, zaatakował ją. Teraz musi usunąć jad ze swojej krwi. Pilnujcie, żeby się nie udusił. — Po szyi chłopaka zaczęła lecieć świeża ciecz, wydostając się z rany, którą zrobiła Olivia. — Normalne — wytłumaczyła Pomfrey, gdy zobaczyła ich spojrzenia.

— Nie wykrwawi się? — zaniepokoił się Alan.

— Nie, ponieważ to nie krew, lecz jad. Im szybciej wypłynie, tym szybciej zacznie dochodzić do siebie.

Związali wampirzycę, która dostała się w ręce ochrony, a następnie do Biura Aurorów. Syriusz całą noc pilnował, aby Kobra nie udusił się wypływającym z jego ust jadem. Chłopak mizerniał w oczach z każdą godziną, ale nawet gdyby chciał, nie mógł nic zrobić. Łapa wiedział, że jest z nim coraz lepiej pod względem psychicznym. Reagował na uspokajające słowa i gesty. Tylko w obecności Nicole miał jeszcze drobne problemy z utrzymaniem spokoju. Szybko jednak się opanowywał i dziewczyna mogła siedzieć wraz z nim. Jednak zauważyli, że nie potrafi spojrzeć jej w oczy.

Rano do Skrzydła Szpitalnego przyszedł pracownik Biura Aurorów. Najpierw porozmawiał z pielęgniarką o stanie zdrowia Harry’ego, a następnie, pod kontrolą kobiety, zwrócił się do Kobry:

— Na chwilę obecną muszę wiedzieć, czy możemy liczyć na zeznania w sprawie Olivii Romance. Na jej ramieniu ujawniliśmy Mroczny Znak, dlatego zostanie jej postawiony zarzut. Możemy liczyć na współpracę?

Chłopak kiwnął lekko głową.

— Mam nadzieję, że będzie mógł zeznawać dopiero po dojściu do siebie — wtrącił Łapa.

— Oczywiście. W obecnym stanie nie mamy prawa przesłuchiwać poszkodowanego, szczególnie po zaleceniach pielęgniarki.

Harry zaczął dochodzić do siebie. Widząc jego brak reakcji na bliskość różnych osób, Pomfrey postanowiła sprawdzić, jak zareaguje na krew. Efekty zadowoliły zarówno ją, jak i Syriusza uczestniczącego w doświadczeniu.

— Jeśli jutro będzie tak dobrze jak dzisiaj, możemy pomyśleć o wypisie. Jednak będziesz musiał o siebie dbać i dużo wypoczywać.

Kiedy Pomfrey zniknęła w swoim gabinecie, Łapa skierował do Kobry pytanie:

— Może chciałbyś na jakiś czas wrócić na Grimmauld Place 12? Doprowadzisz się do stanu używalności, a Gejsza załatwi ci taką kurację, że galopem wrócisz do siebie.

— Czemu nie… — mruknął słabo.

Tak też postanowili zrobić. Syriusz załatwił mu przepustkę na kilka dni i zaraz po wypisie ze Skrzydła Szpitalnego, chłopak dostał się na Grimmauld Place. Został powitany mocnym uściskiem Gejszy. Łapa patrzył na niego ze zmartwieniem. Dlaczego nawet nie pożegnał się z przyjaciółmi i Nicole? Miał wrażenie, że Kobra miał problem z dojściem do siebie bardziej pod względem psychicznym niż fizycznym. Gejsza od razu wzięła go w obroty i dała znać Syriuszowi, że chłopak jest pod dobrą opieką. Wraz z Żyletą, Wdową, Yomem i Szatanem dziewczyna wróciła na ten czas do Kwatery Głównej, aby pomóc przyjacielowi się pozbierać. Przy obiedzie Zeus zrobił im niespodziankę i stwierdził, że wprowadza się do nich, bo w domu mu się nudzi, gdyż jego rodzicielka non stop gdzieś znika. Żyleta i Gejsza wymienili spojrzenia, kiedy dostrzegli bladą twarz Ostrego i jego puste oczy. Musiał przechodzić naprawdę ciężkie chwile, skoro aż tyle czasu miał problemy ze zdrowiem.

W rzeczywistości Harry czuł się o wiele gorzej, niż myśleli. Mdliło go na sam widok jedzenia, a od tego zapachu robiło mu się słabo i kręciło w głowie. Nic nie tknął, co nie uszło uwadze przyjaciół. Po obiedzie musiał stanąć przy otwartym oknie, żeby nie zwymiotować. Nie mógł i nie chciał jeść, ale był głodny. Kiedy czuł krew, nie miał potrzeby rzucenia się na kogoś, ale to ona bardziej go do siebie ciągnęła niż mugolskie pożywienie. Co będzie, jeśli nad sobą nie zapanuje? Bał się tego. Wystarczyło, że raz prawie zabił Nicole przez pragnienie. Opanował się, ale z jakim trudem.

— Kobra?

— Hmm?

— Wszystko okay? — Żyleta podszedł do niego i stanął obok.

— Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebym tu  został — wykrztusił.

Znowu odczuwał innych tak, jak w trakcie pobytu w szpitalu. To nie mogło być zlekceważone.

— Dlaczego? — zapytał Żyleta, dostrzegając, jak chłopak nerwowo zaciska palce na parapecie.

Drgnął, kiedy kawałek materiału odłamał się.

— Dlatego — szepnął. — Momentami mam wrażenie, że nie dam rady nad sobą zapanować.

— Myślałem, że już przeszło — zaniepokoił się.

— Też tak myślałem, ale… mam takie… chwilówki — wydusił. — Tylko teraz mam tego świadomość, a wtedy miałem totalną pustkę i robiłem to, co podpowiadał mi umysł. Gdyby nie chwilowa jasność, zabiłbym Nicole…

Żyleta bez przerwy na niego patrzył.

— Ale zrobiłeś słuszną rzecz. Nie myśl o tym, co by było gdyby. — Przez chwilę milczeli, a Kobra wrócił do normalnego stanu. — Nie jesteś głodny?

Harry uśmiechnął się słabo.

— Jestem.

— To czemu…?

— Nie tego chcę, Żyleta. Lepiej nie kuś losu.

— Spoko — wykrztusił. Ostry zerknął na niego z mdłym uśmiechem, a następnie ponownie spojrzał za okno. Żyleta wbijał w niego wzrok ze zmarszczonymi brwiami. — Mogę w nocy spać spokojnie? — zażartował.

Kobra uśmiechnął się szczerze. To właśnie lubił w Żylecie. Umiał żartować w każdej sytuacji.

— Aż tak zdesperowany chyba nie jestem — odparł z rozbawieniem. — Ale lepiej powieś czosnek przed drzwiami.

Parsknęli śmiechem.

Nicole dowiedziała się od Remusa o wypisaniu ze Skrzydła Szpitalnego Harry’ego i jego pobycie na Grimmauld Place. Miała żal do chłopaka, że jej o tym nie powiedział. Chociaż z drugiej strony się nie dziwiła. Od czasu uwięzienia Olivii odwiedzała go ze strachem, a on czuł emocje innych. Pewnie dostrzegł, że momentami wyraźnie się go boi. Czasami nawet rezygnowała z wizyt. Teraz tego żałowała, bo zrozumiała, że powinna go wspierać, a nie uciekać. Przecież starał się jak tylko mógł i nawet pokonał swoje pragnienie, kiedy miał okazję je zaspokoić. Dla niej.

— Jestem idiotką — westchnęła, stojąc przed lustrem w dormitorium.

— Co ty bredzisz? — zdumiała się Victoria, wymieniając zdziwione spojrzenie z Pansy.

— Zamiast być przy nim i pomagać jak tylko się da, to ja uciekałam jak zwykły tchórz — szepnęła. — Przez to nic nie powiedział o pobycie na Grimmauld Place. Zawaliłam na całej linii.

— Każdemu zdarza się popełnić jakiś błąd, ale to nie oznacza, że trzeba od razu tę osobę skreślać — odpowiedziała Pansy. — Ja cię rozumiem. Sama czasami bałam się do niego iść, ale w końcu się przyjaźnimy. Z drugiej strony jego też rozumiem. Wydaje mi się, że po prostu był niepewny co do ciebie po tym ataku. Prawie cię zaatakował, a nie wątpię, że to musiało być ciężkie przeżycie. Pewnie zauważył, że podchodzisz do niego z dystansem i stwierdził, że powinien się od ciebie odciąć na jakiś czas.

— Co nie oznacza, że miał rację — wtrąciła Viki.

— No tak — odparła Pansy. — Mógł chociaż wspomnieć o swoich planach, ale cóż… Nie będziemy mieć o to pretensji, bo najwidoczniej tego potrzebuje.

— Jednak wydaje mi się, że powinien wiedzieć o tym, że w dalszym ciągu może na ciebie liczyć — ciągnęła Victoria. — A teraz, jeśli dobrze wiemy, może nie być do końca uświadomiony po tym, co przeszedł.

Nicole patrzyła na nie przez chwilę w ciszy. Westchnęła. Potter, szykuj się na moje przeprosiny.